Βασίλης Παπακωνσταντίνου: «Τα σκυλάδικα είναι καλά αν είναι αυθεντικά. Εξω από τα λαϊκοπόπ µαγαζιά»
Το βράδυ της Τετάρτης, 20 Ιουνίου, θα είναι η παραµονή των γενεθλίων του και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου θα τα γιορτάσει εκεί όπου αισθάνεται καλύτερα: επί σκηνής.
Στο πλευρό του, στο Θέατρο Πέτρας, θα βρίσκεται ο συνοδοιπόρος του Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, και ακριβώς µπροστά του θα απλώνεται το κοινό που τον ακολουθεί χρόνια, αλλά και νέοι ακροατές. «Τους κοιτάζεις όταν τραγουδάς;», τον ρωτάω. «Πάντα», απαντά. «Ακόµα και όταν µε τυφλώνουν τα φώτα, τους νιώθω όλους. Ούτε ο τελευταίος, που κάθεται πίσω-πίσω, δεν µου γλιτώνει!». Ο Βασίλης µε την εφηβική, ακούραστη καρδιά και τα τραγούδια που έντυσαν τόσες στιγµές της ζωής µας, δεν πιστεύει στις κλασικές βραβεύσεις. Το δικό του βραβείο είναι η σχέση του µε τους ακροατές του. Και το όνειρό του να µείνει αυτή η σχέση όπως είναι εδώ και δεκαετίες: ειλικρινής, µέχρι τέλους.
Είναι πιο εύκολο να είσαι στη σκηνή µε έναν άνθρωπο που γνωρίζεις καλά ή προτιµάς τις απρόσµενες συναντήσεις;
∆εν υπάρχουν πια και πολλές απρόσµενες συναντήσεις! Είµαι τόσα χρόνια στον χώρο 45 ως γνωστός και άλλα 5 ως άγνωστος. Μοιραίο ήταν να γίνουν παρέες και φιλίες. Με τον Λαυρέντη, βέβαια, µας δένει µια ιδιαίτερη σχέση. Εχουµε συνεργαστεί πάρα πολλές φορές, και στη δισκογραφία και σε εµφανίσεις, όπως οι πρόσφατες του χειµώνα. Στην παράσταση θα ακούσετε όλη την ιστορία µας. Τον εκτιµώ τον Λαυρέντη απεριόριστα, και ως άνθρωπο και ως δηµιουργό. Είµαστε συνοδοιπόροι και µάλιστα προς την ίδια κατεύθυνση, στο κοινωνικό τραγούδι.
Ηταν πιο δεµένοι κάποτε οι καλλιτέχνες µε το κοινωνικό γίγνεσθαι;
Νοµίζω ναι. Κυρίως στη Μεταπολίτευση και για καµιά δεκαριά χρόνια. Επειτα ο κόσµος άρχισε να στρέφεται στο lifestyle, λόγω του ακατάσχετου, πλαστού πλουτισµού και της απώλειας της πολιτικής σκέψης. Οι άνθρωποι µεγάλωναν πια µε ψεύτικα πρότυπα και είδωλα, κυρίως από την τηλεόραση. Το κοινωνικό τραγούδι δεν έχασε, µεν, τους πιστούς του, αλλά δεν έφτιαχνε καινούργιους. Οι δυνητικά καινούργιοι βρίσκονταν πλέον έξω από τα σκυλάδικα. Ή µάλλον όχι, τα σκυλάδικα είναι καλά αν είναι αυθεντικά. Εξω από τα λαϊκοπόπ µαγαζιά, εννοώ. Εκεί, επιδεικνύοντας τα µπουζουκοδάνεια, έχτιζαν τραγουδιστές και τραγουδίστριες µε σαµπάνιες και γαρδένιες. Υπήρξε µια νοοτροπία ελαφρότητας, η οποία διαρκεί ακόµα, αλλά σε µικρότερο βαθµό, αφού η κρίση έκανε τους νεοέλληνες να σκεφτούν λίγο πού βρίσκονται.
Τι σου συµβαίνει επάνω στη σκηνή, Βασίλη;
Απερίγραπτα πράγµατα. Καθαρά συναισθηµατικά γιατί το πρακτικό, τεχνικό µέρος τελειώνει πριν καν ολοκληρωθεί το δεύτερο τραγούδι. Μετά αρχίζει το ταξίδι, το οποίο δεν µπορώ να σου το περιγράψω. Είναι, τουλάχιστον στις δικές µου τις εµφανίσεις, ένα απίστευτο πάρε-δώσε, ένα ταξίδι στο άγνωστο.
Πηγή: Real
Πηγή φωτό: NDP