Γιατί ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου δεν δέχεται τον χαρακτηρισμό «ροκ»;

Από τα 800 τραγούδια σου, ποιο είναι αυτό που σε σηµαδεύει πιο έντονα;

∆υσκολεύοµαι να ξεχωρίσω κάποιο... ∆εν τραγούδησα ποτέ κάτι επειδή κάποιος µου το ε- πέβαλε. Είχα την τύχη να αποκτήσω την πολυτέλεια της απεριόριστης επιλογής από πολύ νωρίς. Γι’ αυτό και η συνεργασία µου µε τους ποιητές και µε τόσους καλούς συνθέτες. Μου λείπουν εκείνοι οι συνθέτες... Μου λείπει ο Λοΐζος, ο Νικόλας ο Άσιµος... Ο Θάνος (σ.σ.: Μικρούτσικος), βέβαια, συνεχίζει και του εύχοµαι να είναι καλά. Λοιπόν, το δικό µου soundtrack, αν έπρεπε να το περιορίσω σε ένα κοµµάτι, θα ήταν η «Σφεντόνα»: «Σαράντα χρόνια έφηβος, κοντά µισό αιώνα, το καλοκαίρι άσπριζα, µαύριζα τον χειµώνα». ∆εν είµαι µόνος µου σε αυτό το τραγούδι. Είναι µαζί όλα τα παιδιά της γενιάς µου.

Τον χαρακτηρισµό «ροκ» τον αποδέχεσαι;

Οχι. «Rock» ίσον «βράχος». Που για εµένα σηµαίνει έχω αρχές και ιδέες και εµµένω σε αυτές σαν βράχος. Με αυτήν την έννοια θα τον δεχόµουν τον χαρακτηρισµό, αλλά µουσικά δεν τον αποδέχοµαι. Ασε που το έχουν πάει αλλού. Λένε, ας πούµε, οι τραγουδιστές «εγώ θα κουρευτώ ροκ φέτος, θα ντυθώ ροκ, θα βάλω µάσκα και αλυσίδες, και θα περάσω και από τον ίµατζ µέικερ για να µε κάνει ακόµα πιο ροκ».

Τι θυµάσαι από τον Βασίλη των µπουάτ;

Εδώ και δύο χρόνια έχω κάνει µια παράστα- ση (πέρα από το µουσικοθεατρικό «Εννιά και πέντε» που κάνω µε τον Οδυσσέα τον Ιωάννου) µε τον τίτλο «Οι φωνές των ποιητών». Την παρουσίασα στην Αθήνα, στον Πειραιά και στην επαρχία. Είναι το πρόγραµµα εκείνων των µπουάτ. Αρα, ποτέ δεν το ξεπέρασα αυτό, τους χώρους των 500 ατόµων, τα κλα- σικά όργανα... Νοµίζω ότι, ουσιαστικά, παρέµεινα σε αυτό µε το οποίο άρχισα.

Τι αισθάνεται ένας άνθρωπος που τον έχουν αγαπήσει τόσοι πολλοί, τόσο πολύ;

Υπάρχει µια ειλικρίνεια που µε δένει µε τον κόσµο. Η ειλικρίνεια µε την οποία διαλέγω το ρεπερτόριο που θα τραγουδήσω -µε κριτήρια ανάγκης- και µε την οποία του απευθύ- νοµαι. Είναι σχέση αλήθειας. ∆εν κυνήγησα τα σουξέ και ο κόσµος το ξέρει. Μην ξεχνάς ότι όλο αυτό έχει γίνει χωρίς να έχω υπεισέλθει στο λαϊκό ρεπερτόριο. Τώρα, οι ανασφά- λειές µου, που τις έχω ακόµα, και όσο περνάει ο καιρός περισσότερο, µε κάνουν ακόµα πιο ανθρώπινο και προσιτό. Ο κόσµος ταυτίζεται περισσότερο, γιατί παύει να ισχύει το «φωτοστέφανο» που συχνά φορούν οι καλλιτέχνες.

Πηγή: Real