Λάκης Λαζόπουλος: Οι θεατρικές «παρέες», η παρεξήγηση με τον Φασουλή και το ξεκαθάρισμα

Διαβάστε παρακάτω τι ξεκαθαρίζει ο καλλιτέχνης στην παρακάτω συνέντευξή του...

Ούτε τώρα ανήκεις σε κάποια «παρέα»;

Βεβαίως και δεν ανήκω σε κάποια «παρέα».

Ρωτάω για όλα αυτά που έχουν γίνει µε τον Σταµάτη Κραουνάκη και τον Γιώργο Κιµούλη όταν πήραν «πράσινο φως» οι δικοί σου «Βάτραχοι» και όχι οι δικοί τους.

Με τον Σταµάτη δεν έχει γίνει κάτι -από πλευράς µου τουλάχιστον. Ο Σταµάτης γνώριζε ότι ήθελα να κάνω τους «Βατράχους», δεν του ήταν κάτι άγνωστο. Απλώς, κατέθεσε µια πρόταση για το ίδιο έργο χωρίς να µε ρωτήσει. Επειδή ήξερε πως τα προσωπικά µου ήταν δύσκολα, φαντάστηκε ότι µπορεί να µην είµαι εγώ. Ή ότι εγώ δεν θα ήθελα. Αλλά δεν έχει νόηµα να µένουµε σε αυτά. Τον Σταµάτη τον σκέφτοµαι πάντα, κάθε φορά. Είναι ένας άνθρωπος που εκτιµώ απεριόριστα για το ταλέντο του. ∆εν χωράει καµία αµφιβολία. ∆εν αλλάζει κάτι σε αυτό.
Αλλωστε, µετά το συµβάν, συνεργαστήκατε στο «Απελπισίτο» σου κι αυτό πιστοποιεί από µόνο του ότι δεν υπάρχει πρόβληµα µεταξύ σας.
∆εν χάνω εγώ την εκτίµησή µου ή την αγάπη µου για τον Σταµάτη. Τελεία και παύλα. Ο,τι και να συµβεί. ∆εν µε αφορούν τα υπόλοιπα. Οι µικροπαρεξηγήσεις και τα «µου είπες, σου είπε, του είπες» είναι παιδικά παιχνίδια. ∆εν νοµίζω ότι είµαι σε ηλικία να κάθοµαι να ασχολούµαι µε αυτά. Η εκτίµησή µου παραµένει αυτή. Τελεία και παύλα. Τα υπόλοιπα είναι µικρά. ∆εν βάζω ποτέ τα µικρά στον λογαριασµό µου.

Ναι, αλλά µε έναν τρόπο µπλέκεσαι σε αυτό, παρακολουθείς όσα γίνονται.

Οχι, δεν τα παρακολουθώ! Φαίνεται λίγο παράξενο αυτό, όµως δεν ασχολούµαι. Και το εννοώ. ∆εν µε ενδιαφέρουν αυτά. Πάµε να αφήσουµε τον Σταµάτη και να το γενικεύσουµε. Υπάρχει ένα σκεπτικό που µπορεί να πάρεις έναν µεγεθυντικό φακό και να σου φανούν και το ψίχουλο και το µυρµήγκι τεράστια. Αρκεί να αποµακρύνεις τον µεγεθυντικό φακό για να δεις τις πραγµατικές διαστάσεις. Πολλές φορές οι παρεξηγήσεις παίρνουν έναν µεγεθυντικό φακό και µεγαλώνουν µικρά πράγµατα. Εγώ, λοιπόν, το ονοµάζω «η συνωµοσία του µυρµηγκιού» και δεν µε αφορά. Μπορεί να κάθεται αυτός και να συζητάει για ένα ψίχουλο που του πήραν και τα λοιπά. ∆εν έχει καµία αξία. Καταλαβαίνω όµως πως, όταν µιλάς σε έναν άνθρωπο που είναι όλη µέρα µε έναν µεγεθυντικό φακό, νοµίζει ότι εσύ είσαι ο άρρωστος. Εγώ δεν λέω τον άλλον άρρωστο, αλλά πρέπει να καταλάβει κάποια στιγµή ότι δεν µε απασχολεί, δεν τα διαβάζω και δεν µε ενδιαφέρουν. Εµένα οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις είναι µέσα µου. ∆εν ρωτάω τους άλλους για να ξέρω τι σκέφτοµαι. Είναι µερικοί άνθρωποι που ρωτούν τους άλλους για να καταλάβουν τι σκέφτονται. Εγώ ξέρω τι σκέφτοµαι, χωρίς να γίνουν όλα αυτά. Αρα, δεν µπαίνω στον κόπο να αποδεικνύω συνέχεια τι σκέφτοµαι. Κρατάω τη σκέψη µου, αυτή είναι, είτε είναι γνωστή, είτε δεν είναι. ∆εν αλλάζει δηλαδή. Ο δρόµος που περπατάω εγώ είναι ο δρόµος που περπατάω εγώ. Είτε γνωστοποιηθεί είτε όχι, αυτός είναι ο δρόµος.

Πηγή: Realnews