Ο Θ. Αδαμαντίδης μιλάει για την απώλεια του αδελφού του: «Τον χάσαμε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα»

Πότε και πού γεννηθήκατε;

Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1957 στην Καισαριανή, όπου πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου.

Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;

Σε ένα προσφυγικό σπιτάκι με όλη την οικογένεια, παππούδες, γιαγιάδες, θείους, θείες... Ηταν όμορφα, γιατί υπήρχε ζεστασιά. Οταν πήγαινα στην πρώτη δημοτικού, μεταναστεύσαμε στη Νότια Αφρική. Εκεί, όμως, είχαμε μια τραγική απώλεια. Χάσαμε έναν από τους αδερφούς μου σε αυτοκινητικό δυστύχημα.

Μείναμε στο Γιοχάνεσμπουργκ σχεδόν δέκα χρόνια. Προσαρμοστήκαμε... Τη γλώσσα τη μάθαμε σχετικά γρήγορα, γιατί κάθε βράδυ λέγαμε με τα αδέρφια μου νέες λέξεις που άκουγε ο καθένας!

Η πρώτη φορά που τραγουδήσατε μπροστά σε κόσμο;

Το 1972. Στο καράβι με το οποίο γυρίζαμε από το Γιοχάνεσμπουργκ. Σε μια ελληνική βραδιά που είχαν διοργανώσει και έπειτα και στις υπόλοιπες. Ηταν είκοσι δύο μέρες ταξίδι. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά έτρεμαν τα πόδια μου όταν βγήκα! Αλλά όταν άρχισα να τραγουδάω το χειροκρότημα του κόσμου μού έδωσε δύναμη, με δικαίωσε... Οταν ήμουν μικρός, 9-10 χρόνων, με έβαζαν οι δικοί μου να τραγουδάω. Ωστόσο, επειδή ντρεπόμουν πήγαινα σε άλλο δωμάτιο, άφηνα λίγο την πόρτα ανοιχτή και τραγουδούσα χωρίς να με βλέπουν!

Γυρίζετε στην Ελλάδα και ξεκινάτε το τραγούδι;

Πήγα στο Εθνικό Ωδείο και παράλληλα δούλευα. Το βράδυ τραγουδούσα και το πρωί πήγαινα σχολείο. Εχω κάνει πολλές περιστασιακές δουλειές. Σε βενζινάδικο, σε εργοστάσιο, σε υαλουργείο... Ψαχνόμουν πολύ με το τραγούδι, γιατί πάντα ήθελα να γίνω τραγουδιστής.

Πήγα στη Σχολή Δερβενιώτη. Το 1973 δούλεψα δίπλα στην Αννα Χρυσάφη και τη Ρόζα Εσκενάζυ. Εκεί βρήκα μια μεγάλη αγκαλιά και μια μεγάλη πρόθεση να με βοηθήσουν. Υστερα ξαναπήγα στην Αφρική για έναν χρόνο και μετά επέστρεψα.

Ποιο ήταν το έναυσμα για να αρχίσει η καριέρα σας;

Το 1977 πήγα στη Σουηδία και τραγουδούσα σε ένα ελληνικό μαγαζί. Είχα πάρει και άδεια παραμονής και δούλευα έξι μέρες την εβδομάδα. Το ’79 ήρθα για διακοπές στην Ελλάδα. Αφού πέρασα το καλοκαίρι μου και ήταν να επιστρέψω, μου λέει η γιαγιά μου η Δέσποινα, η μητέρα της μητέρας μου: «Μη φύγεις ακόμα! Κάτσε 2-3 βδομάδες». Οταν της αρνήθηκα, πήρε κάπου τηλέφωνο μπροστά μου και είπε: «Εχω δηλώσει συμμετοχή για τον εγγονό μου εδώ και μέρες, αλλά δεν μας έχετε καλέσει ακόμα. Δώστε, σας παρακαλώ, μια προτεραιότητα, γιατί φεύγει για το εξωτερικό. Θα σας αρέσει η φωνή του, είναι καλός!» Πράγματι, δύο μέρες μετά μας τηλεφώνησαν από το «Να η ευκαιρία». Πήγα πρώτα για την ηχογράφηση. Ηταν ο Γιώργος Κατσαρός εκεί και έμεινε πολύ ευχαριστημένος από τη φωνή μου. Υστερα πήγαμε για τη μαγνητοσκόπηση στην ΕΡΤ. Μου έδωσαν τη μεγαλύτερη βαθμολογία και κάπως έτσι ξεκίνησα...

Πηγή: espresso