Τζέσυ Παπουτσή: Η κουμπάρα της αποκαλύπτει: «Από το σινάφι της χαρούμενη δεν έφυγε»

Η κουμπάρα της, Μάρθα Ξένου, η κολλητή φίλη που την πάντρεψε με τον δεύτερο σύζυγό της, Γιάννη Μανιό στα Σκόπια το 2008, δεν ήταν στην Ελλάδα για να πει το τελευταίο αντίο στη φίλη της και έγραψε ένα συγκινητικό κείμενο, που δημοσίευσε στο blog της:

«Ε βέβαια τόσο γέλιο τόσα χρόνια είπες να με περάσεις κι από το ταμείο να πληρώσω τον λογαριασμό του, ε κοριτσάκι μου αγαπημένο; Αν και μεταξύ μας εσύ άρχισες να φεύγεις από τότε που άρχισε να φεύγει και η φωνή ε; Έφευγε η φωνή, απομακρυνόταν το θέατρο. Και ζωή χωρίς θέατρο δεν είναι ζωή για τους θεατρίνους ε; Να παραδεχθείς ότι αυτό δεν ήταν στο σενάριο σε αυτή τη σελίδα. Αυτοσχεδίασες πάλι! Ακούω γύρω μεγάλο σαματά, πάλι έγραψες! Η Παπουτσή; Αυτή η ζωντανή γυναίκα; Έφυγε; Τόσο νέα; Απίστευτο! Γιατί κατάλαβες; Δεν φαντάζεται ο κόσμος τον Γολγοθά που πέρασες με παρρησία και χαμόγελο περισσό τόσα χρόνια! Που να το ξέρει; Άφηνες εσύ κανέναν να στενοχωρηθεί μαζί σου; Σιγά μην άφηνες. Πώς είναι να χάνεις τον εξ απορρήτων σου σκέφτομαι. Δύσκολο πολύ Τζεσάκο μου, πολύ αγάπη μου. Γιατί κατάλαβες; Ήταν αυτή η σχέση που είχαμε η μοναδική. Είκοσι δύο χρυσά χρόνια. Γιατί τι νομίζεις πως κάνει τον άνθρωπο να αντέχει; Οι φίλοι του. Κι εμείς ήμασταν φίλοι αγάπη μου. Η κουμπαριά ήρθε μετά από χρόνια. Ήταν η φυσική εξέλιξη αυτής της φιλίας. Με πόση φροντίδα ετοίμασα το γάμο σου. Πόσα γέλια. Πόσα πειράγματα. Τόσα χρόνια. Με ποιόν θα τα θυμάμαι τώρα όλα αυτά; Μόνη μου; Κάθε που βρισκόμαστε αρχίζαμε, θυμάσαι τότε στα Σκόπια, θυμάσαι την άλλη φορά στην Πόλη, αμ’ στην Τυνησία με τον ταξιτζή τον Μουνίρ από το πουθενά; Όχι πες τώρα με ποιόν θα τα θυμάμαι αυτά; Τις ατέλειωτες νύχτες μας στο σπίτι μου; Δεν υπήρξε φορά που να μην είχαμε κλάψει από τα γέλια. Καμία. Μέσα στα προβλήματά μας, μέσα σε αγώνες, μέσα στην καθημερινότητα, ήταν μια όαση που βρισκόμαστε, με κείνο το ρημάδι το παστίτσιο που ήθελες να φτιάχνω πάντα και τα τυροπιτάκια που κουβαλούσες μαζί με το γλυκό, ποτέ δεν ξέχασες το γλυκό. Υπήρχε κάτι σημαντικό που κάναμε και δεν ήσουν παρούσα; Ποτέ! Και να ξέρεις κλαίω πολύ απόψε, μια που δεν θα σε ξαναδώ και μια που είμαι μακριά άλλη μια φορά εκτός των τειχών του τόπου μας. Η γαμ@μ@ν@ η δουλειά μου. Έτσι και με τον Ασλάνη. Με το που έφτασα στη Μασσαλία πήγε και πέθανε. Και ξέρεις η απόσταση τούτες τις στιγμές δεν απαλύνει πονάει πιο ρε φιλαράκι μου αγαπημένο. Σκέφτομαι και τον Γιάννη σου αγάπη μου. Και γι΄ αυτόν ήθελα να είμαι κοντά τούτες τις ώρες. Ήσουν όλα για τον Γιάννη. Η οικογένεια που του είχε απομείνει, η φίλη του, η αδελφή του, τα πάντα όλα. Και σου στάθηκε αγάπη μου, σου στάθηκε έντιμα, ξέρουμε εμείς πόσο ε; Μην ανησυχείς για τον Γιάννη σου αγάπη μου. Θα τον έχω πάντα στο νου μου. Στο υπόσχομαι. Αυτός και για τους δυο σας τώρα για μένα. Και για τον Γιώργο σου στενοχωριέμαι. Η μάνα του. Η θεά του. Τους άλλους τους έκανες να γελούν κι εμάς να σε αγαπάμε πιο. Και τώρα αυτό. Και δεν ξέρω να το χειριστώ, καθόλου όμως αγάπη μου. Δεν γίνεται να μην είσαι εκεί που θα γυρίσω. Ξέρεις πως κάθε που γυρνούσα βλεπόμαστε. Και από το σινάφι σου χαρούμενη δεν έφυγες. Το ξέρουμε κι αυτό, οι δυο μας. Μα είχες μια μεγαλοσύνη στην καρδιά σου κι έλεγες ας είναι όλοι καλά εμένα με φυλάει ο Θεός. Είχες και τους θεούς σου σε θέση περισσή πάντα. Ο χρόνος γιατρεύει το ξέρω και θα πονά λιγότερο με το πέρασμά του μα η απουσία σου στη ζωή μου θα είναι πάντα ίδια, τ΄ ακούς; Γιατί αξιώθηκα μια σχέση γεμάτη αγάπη, κατανόηση και καλή καρδιά. Αγαπημένο μου φιλαράκι καλό ταξίδι στα καινούργια. Κάνε τους όλους να γελάσουν όπου βρεθείς. Το ΄χεις αυτό το χάρισμα Τζεσάκο μου. Κι άσε εμένα εδώ να κλάψω με παράπονο για μια αγκαλιά που δεν θα ξανανιώσω να με κυκλώνει. Σε αγάπησα πραγματικά πολύ και ευχαριστώ τους θεούς σου που αξιώθηκα μια τέτοια φιλία.».