Κέλλυ Κελεκίδου: «Όλοι έχουμε τις δύσκολες στιγμές μας και εγώ φρόντιζα να μην τις κρατάω μέσα μου»
Η Κέλλυ Κελεκίδου είναι μια γυναίκα με πολύ θετική ενέργεια. Την έριξε καθόλου αυτή η μεγάλη αλλαγή στη ζωή της και η μετακόμιση στην Αυστραλία.
«Όλοι έχουμε τις δύσκολες στιγμές μας και εγώ φρόντιζα να μην τις κρατάω μέσα μου. Έπαιρνα τηλέφωνο την ψυχολόγο μου όταν δεν ήμουν στα καλά μου. Ενθαρρύνω όσους δεν νιώθουν καλά μέσα τους να έχουν έναν άνθρωπο να μιλάνε. Πέρα από τους δικούς μας ανθρώπους, ένας ψυχολόγος μπορεί να σε καθοδηγήσει αντικειμενικά. Με έχει βοηθήσει στο να βλέπω τη ζωή από άλλη οπτική γωνία. Επίσης, τα παιδιά μου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Είναι το σημαντικότερο κομμάτι στη ζωή μου» τονίζει στο People.
Η παραμονή της στην Αυστραλία τη βοήθησε σε πολλά πράγματα και ακόμα περισσότερο στο να μάθει τον εαυτό της καλύτερα. «Πολλές φορές, όταν βρισκόμαστε σε έναν κυκλώνα, δεν καταλαβαίνουμε τι μας συμβαίνει και απλά στροβιλιζόμαστε μαζί του. Εκεί απομακρύνθηκα και έκανα διαφορετικά πράγματα. Τραγούδησα για τους Έλληνες ομογενείς, παρευρέθηκα σε πολλά γκαλά με φιλανθρωπικό χαρακτήρα, όπου συγκεντρώθηκαν χρήματα για γηροκομεία κ.ά. Όλα αυτά μου έδιναν ενέργεια και χαρά. Όποτε μου ζητηθεί να βρεθώ σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις, μετά χαράς θα είμαι παρούσα. Έμεινα και αρκετά μόνη στην Αυστραλία. Όλα αυτά ήταν μαθήματα ζωής. Έμαθα πολύ καλύτερα τον εαυτό μου. Μου έκανε καλό» περιγράφει.
Ωστόσο δεν κρύβει πως υπήρξαν στιγμές που ένιωσε να αφήνει τον εαυτό της. «Ο ρόλος της μητέρας είναι ο πιο δύσκολος. Είναι υπέροχος, αλλά ταυτόχρονα απορροφά απίστευτη ενέργεια! Δεν είμαι χαλαρή μαμά. Θα αγχωθώ και θα τρέξω»: Παρά την προσοχή και το δέσιμο που έχει με τα δύο παιδιά της, εκείνα δείχνουν αρκετά ανεξάρτητα, γεγονός που την κάνει να νιώθει χαρούμενη. «Είναι ελεύθερα πνεύματα. Ίσως παίζουν ρόλο και τα ταξίδια που έχουν κάνει, αλλά και η ζωή στην Αυστραλία. Έμαθαν να προσαρμόζονται σε διαφορετικές καταστάσεις». Όταν έφτασαν στην Αυστραλία, ο Θάνος-Ραφαήλ ήταν 6 ετών και έτοιμος για την πρώτη του τάξη στο σχολείο - χωρίς μάλιστα να μιλάει καθόλου αγγλικά. «Αισθάνθηκα φοβερό θαυμασμό για το γιο μου. Το θεωρώ ηρωικό να μπορείς να αντεπεξέρχεσαι στις καταστάσεις χωρίς τη βοήθεια των άλλων. Αν τα μαθήματα ήταν μόνο στα ελληνικά, είμαι σίγουρη ότι θα ήμουν από πάνω του. Τώρα, και να θέλω, δυσκολεύομαι να τον βοηθήσω, οπότε έχει καταλάβει πως πρέπει να κάνει τα πάντα μόνος του».