Ραφαήλ Τσακίρης: «Νιώθω ότι η νίκη μου στο Hell’s kitchen μου αξίζει»

Υπήρξαν άνθρωποι από το οικογενειακό σας περιβάλλον που βοήθησαν τη μαμά σου να σε μεγαλώσει; Γιαγιάδες, παππούδες;

Όχι, η μαμά μου έκανε τα πάντα μόνη της. Στα 16 της, ήταν ανεξάρτητη. Ήταν πολύ περίεργα τα πράγματα, έχει περάσει πολλά και εκείνη.. Υπήρχαν οι γονείς της, αλλά τη δυσκόλεψαν πολύ, γιατί εδώ στη Ρόδο τα μυαλά είναι λίγο πιο παλιά. Δεν πέρασε πολύ όμορφα, οπότε τα έκανε όλα μόνη της. Κάποια στιγμή αποφάσισε να ζήσει λίγο με τον μπαμπά μου και μετά χώρισαν. Ήμουν ενός έτους όταν χώρισαν. Οπότε όλοι θυμούνται τη μαμά μου πάντα μόνη της.

Και πώς είναι να .μεγαλώνει με μια τόσο μικρή μαμά;

Σίγουρα την κοιτούσαν περίεργα, γιατί τότε η κοινωνία ήταν πολύ σκληρή. Έβλεπαν μια πιτσιρίκα με ένα καρότσι στον δρόμο και της έλεγαν: «Πού πας με το μωράκι;». Και εκείνη απαντούσε: «Είμαι μαμά του». Μεγαλώνοντας, μας περνούσαν μέχρι και για ζευγάρι. Είχαμε τέτοια προβλήματα. Στο σχολείο, βέβαια, δεν αντιμετώπισα ποτέ πάντα με αγαπούσαν. Μάλιστα, οι συμμαθητές μου τη φλέρταραν. Ακόμα και τώρα υπάρχουν αυτά. Μετά, στα 25 της, παντρεύτηκε δεύτερη φορά, αλλά δεν της βγήκε σε καλό. Έκανε, όμως, άλλα δυο παιδάκια, οπότε έχω μια αδερφή 22 χρονών που ζει στη Γερμανία και έναν αδερφό που είναι 15 χρονών. Είναι και αυτός υποψήφιος chef, αλλά επειδή είναι πολύ όμορφος, πιστεύω ότι πρέπει να γίνει μοντέλο. Πάντως, για τη μαμά μου καμαρώνω που είναι μικρή και που είναι ηρωίδα.

Εκείνη τι σου είπε για τη νίκη σου;

Μου είπε ότι είναι ευτυχισμένη που με έχει γεννήσει. Νιώθω ότι η νίκη μου αξίζει και με το παραπάνω, γιατί έχω τραβήξει πολλά στη ζωή μου. Νιώθω ότι ο Θεός, το Σύμπαν, με αντάμειψε, με επιβράβευσε. Πολλές φορές έχω φτάσει στη ζωή μου να λέω «γιατί, γιατί, γιατί;», οπότε με κάποιον τρόπο αισθάνομαι ότι δικαιώθηκα. Μου αρέσει όμως αυτή η απλή ζωή που κάνω, δεν ζητάω μεγαλεία.

Πηγή: Down town