Συγκλονίζει ο Αθερίδης: «Διασχίζαμε τη λεωφόρο Μαραθώνος και υπήρχαν πυκνοί καπνοί…»

Και συγκλονίζει με το μήνυμά του στο facebook: «Ένα δίωρο περίπου πριν από την καταστροφή, επιστρέφαμε, μετά το τέλος του γυρίσματος, από το μεγάλο Σέσι στην Αθήνα. Διασχίσαμε την λεωφόρο Μαραθώνος κι εκείνη την ώρα, πυκνοί καπνοί ήταν ψηλά κάπου στην Καλλιτεχνούπολη ή στον νέο Βουτζά δεν μπορούσα να είμαι βέβαιος. Δεν ήθελα να διατυπώσω ρητά αυτό που διαισθάνθηκα γιατί πολύ συχνά γίνομαι υπερβολικός και με κοροϊδεύουν οι φίλοι μου ή οι συνεργάτες μου. Πάντως , κι ενώ ακόμη τίποτα δεν έδειχνε ότι τα πράγματα είναι επικίνδυνα, εμένα προσωπικά δεν μου άρεσε που εκείνη την ώρα περνούσαμε από κει…

Ξέρω ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι το μέτρο αλλά: Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα με όλες τις διαχρονικές παθογένειες είναι σχεδόν γελοίο να αποζητάς ευθύνες για έλλειψη προγραμματισμού ή σχεδίου δράσης, προστασίας κλπ.

Αν συνυπολογίσει κανείς την ευθυνοφοβία να παρθεί οποιαδήποτε απόφαση εκκένωσης, με την πλήρη απουσία της έννοιας του πρωτοκόλλου, τον φόβο προκλήσεως πανικού και την λερωμένη φωλιά όλων μας για τον τρόπο που χτίζουμε, τότε θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως καλό θα είναι ο καθένας στο πίσω μέρος του μυαλού του, θα πρέπει να έχει διαρκώς ενεργοποιημένο ένα σχέδιο b . Ειδικά αν πρόκειται για γονείς που έχουν στην ευθύνη τους παιδιά ή ηλικιωμένους γονείς, τότε καθίσταται αναγκαίο.

Εν ολίγοις θα έλεγα πως όταν ακούς πως στα δέκα χιλιόμετρα από κει που είσαι έχει ξεσπάσει φωτιά δεν χάνεις τίποτα αν ξεκινήσεις σιγά σιγά τις προετοιμασίες για μια βόλτα με την οικογένεια σου να πάτε για σουβλάκια λίγο μακρύτερα. Εκείνη την ώρα χωρίς πανικό που τίποτα δεν δείχνει πως κινδυνεύεις, είναι μια καλή ώρα να προστατέψεις τους ανθρώπους σου κι ας έχεις κάνει λάθος εκτίμηση.

Έχω βρεθεί με το βαρκάκι μου στην θάλασσα κι έχω δει σε δευτερόλεπτα ν αλλάζει ο καιρός. Ξέρω τι είναι οι μεταβλητοί άνεμοι κι έχω να πω , πως όταν βλέπεις φωτιά καλό είναι να σκέφτεσαι με το χειρότερο σενάριο.

Σ’ αυτή τη ζωή ερχόμαστε μόνοι και μόνοι φεύγουμε. Προσδοκώ ένα καλύτερο κράτος όπως όλοι μας, με δομές, νόμους κι αποτελεσματικότητα. Μέχρι αυτό να γίνει πραγματικότητα θα πορεύομαι όπως ήρθα κι όπως θα φύγω από τον κόσμο. Μόνος….».