Γιώργος Δασκουλίδης: «Είναι πάρα πολλά αυτά που με έχουν σημαδέψει...»
Ο Γιώργος Δασκουλίδης είναι ένας από τους πιο αγαπημένους λαϊκούς τραγουδιστές. Μάλιστα ειδικά την δεκαετία του ’90 βίωσε μεγάλη επιτυχία. Το τραγούδι πώς μπήκε στη ζωή του;
«Με το τραγούδι ξεκίνησα τυχαία, αλλά από μικρός είχα τρέλα! Όλοι ήξεραν πόσο μου άρεσε να τραγουδάω, να παίζω κιθάρα, να μαθαίνω τραγούδια. Ένα βράδυ σε μια νυχτερινή έξοδο με την παρέα μου στη Ρόδο, στο νυχτερινό κέντρο Melody, με παρότρυναν οι φίλοι μου να τραγουδήσω. Πήρα το μικρόφωνο και είπα ένα τραγούδι. Έτσι με άκουσε ο επιχειρηματίας και ήρθε και μου είπε: «Είσαι πολύ καλός. Γιατί δεν ξεκινάς να τραγουδάς επαγγελματικά εδώ;». Με πίεσε λίγο, είναι η αλήθεια. Στη αρχή ήταν δύσκολο, αλλά τελικά νομίζω ότι ήμουν γεννημένος γι’ αυτό. Εκεί γνώρισα και την Αντζυ Σαμίου, η οποία ήταν η αιτία να έρθω στην Αθήνα. Αυτό έγινε το 1991. Είχε έρθει για δουλειά στο νησί, με άκουσε και όταν γύρισε στην Αθήνα, μίλησε για μένα στον Αργύρη Παπαργυρόπουλο. Ένα βράδυ, λοιπόν, μου είπαν από το μαγαζί: «Σε ζητάει ο Παπαργυρόπουλος». Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη! «Μου είπε η Αντζυ ότι τραγουδάς πολύ καλά κι ήρθα να σε ακούσω. Πράγματι, είσαι καλός και σε θέλω για τα μαγαζιά μου στην Αθήνα» μου είπε και ενθουσιάστηκα» τόνισε στην Espresso.
-Η πρώτη δισκογραφική δουλειά σας;
«Η πρώτη δουλειά ήταν με τον Ακη Γκολφίδη, τον άντρα της Ελένης Δήμου, τον Τέρρυ Σιγανό, τον πατέρα του Χριστόδουλου και τον Φοίβο, που τότε ξεκινούσε. «Χάρισέ μου ένα λεπτό» λεγόταν. Μετά ήρθε και η δεύτερη με τη επιτυχία «Φταις» και κάπως έτσι άρχισα να γίνομαι γνωστός.
-Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι από τη δισκογραφία σας;
«Είναι πάρα πολλά αυτά που με έχουν σημαδέψει... Είναι το «Φταις», γιατί είναι ένα ολοκληρωμένο τραγούδι, με καταπληκτικό στίχο και μουσική. Το «Όλα μου τα πήρες», μία υπέροχη μπαλάντα που έγραψε ο Ανδρέας Μπονάτσος, το «Χάπι», γιατί είναι διαχρονική επιτυχία, και το «Θράσος», ένα τραγούδι που έμεινε.»
-Είχατε μία πολυετή συνεργασία με τον Σπύρο Σπυράκο...
«Ναι! Από το 1997 και για τουλάχιστον μία δεκαετία ήμασταν μαζί. Πέρα από τη συνεργασία, μας δένει μια φιλία και είμαστε και κουμπάροι. Τον στεφάνωσα και του βάφτισα και τον Ξενοφώντα. Δεν σταματήσαμε να συνεργαζόμαστε ή να είμαστε φίλοι, απλώς αποφασίσαμε να κάνουμε και κάποια πράγματα μόνοι μας.»