«Χρύσα μου γλυκιά… Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη μας συνάντηση»
Απέραντη θλίψη σκόρπισε ο αναπάντεχος και τόσο άδικος χαμός της Χρύσας Σπηλιώτη
Δεν κατάφερε να γλιτώσει από την πύρινη λαίλαπα, που στο πέρασμα της κατέστρεψε ολάκερες ζωές
Ένας από τους συνεργάτες και φίλους της, συγκλονίζει με το κείμενο του.
«Χρύσα μου γλυκιά…
Αφορμή μου, για να σπουδάσω θέατρο… Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη μας συνάντηση· φορούσες εκείνο το μαύρο παντελόνι καμπάνα που λάτρευα και το κόκκινο πουκάμισο. Είχαμε κλειστεί, θυμάμαι, στο γραφείο για ώρες και μιλήσαμε για πολλά. Για μένα, για σένα… Και όποτε μιλούσα, με κοιτούσες με αυτά τα τεράστια μάτια, σαν να έλεγα την πιο μεγάλη σοφία του κόσμου. Κι ενώ εγώ χαμήλωνα το βλέμμα, εσύ συνέχιζες να με κοιτάς· με αυτά τα μάτια που σου έλεγα πάντα ότι με μάγευαν, με ταξίδευαν, με ηρεμούσαν. Και τότε ερχόταν η δική σου σειρά να χαμηλώσεις το βλέμμα και να χαμογελάσεις. Και ο κόσμος μου γινόταν ξάφνου πιο φωτεινός. Γιατί για μια στιγμή, αυτό το χαμόγελο γινόταν δικό μου. Μόνο δικό μου…
Και ο καιρός περνούσε κι εσύ ήσουνα πάντα εκεί, να ακούς την κάθε ιδιοτροπία μου και να προσπαθείς να συμπληρώσεις κάθε φορά το κομμάτι που έλειπε για να ολοκληρώσεις το όνειρό μου. Αγαπημένη μου, δε βρίσκω λόγια να σε ευχαριστήσω, για τη δύναμη που μου χάρισες, χωρίς να το ξέρεις, αλλά και που με εμπιστεύτηκες και ανέβηκες, στο χάρτινο καραβάκι μου…
Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα, καρδούλα μου…», έγραψε ο Παναγιώτης Καποδίστριας