Θοδωρής Ρωμανίδης: «Δεν ήταν βασικό για μένα να γίνω πρωταγωνιστής»
Ο Θοδωρής Ρωμανίδης έχει πολυετή πορεία στο χώρο της υποκριτικής και δεν έχει υπερεκτεθεί στη δημοσιότητα.
«Πριν από λίγες ημέρες «χάσαμε» τον Νίκο Χήτα. Σε μια συνέντευξη του αισθάνθηκα σαν να μιλούσα εγώ... είπε: «Είμαι ευτυχισμένος, διότι δεν υπήρξα και δεν θα υπάρξω πρωταγωνιστής. Ξέρω την αξία μου, ξέρω τι κάνω. Δεν έχω προσωπική ζωή που να την "παίξουμε" στα μέσα, έχω μια πορεία» τόνισε στο Λοιπόν.
- Δεν ήταν στόχος για σένα να γίνεις πρωταγωνιστή;; Αυτό δεν θέλουν όλοι οι ηθοποιοί;
«Όχι, δεν ήταν βασικό για μένα να γίνω πρωταγωνιστής.»
- Τι είναι η «ταμπέλα» του πρωταγωνιστή για τον ηθοποιό, η καταξίωση; Για κάποιους είναι η καταξίωση, αλλά δεν μπορεί όλοι να είμαστε πρωταγωνιστές, τι να κάνουμε;
«Μπορεί αυτή τη στιγμή να' έχουμε και 14.000 ηθοποιούς. Κάθε χρόνο, που δεν υπάρχει και άδεια, βγαίνει ό,τι θέλεις.»
- Αισθάνθηκες ποτέ εκμεταλλεύσιμος;
«Ειδικά στα τηλεοπτικά, στο θέατρο όχι, ούτε μου χρωστάνε, αν εξαιρέσουμε μια ατυχέστατη συνεργασία, ούτε έχω παράπονο. Στην τηλεόραση αισθάνθηκα εκμεταλλεύσιμος. Υπήρχαν ηθοποιοί που έπαιρναν 15.000 ευρώ το επεισόδιο, αλλά αυτό δεν ήταν για όλους, υπήρχε μεροκάματο. Εμείς περνάμε 200 ευρώ τότε. Αυτό δεν είναι εκμετάλλευση; Ο άλλος έπαιρνε προκαταβολή για να παίξει κι εμείς τα παίρναμε 8 μήνες από την προβολή και με 3μηνη ή 4μηνη επιταγή. Εκεί αισθάνεσαι ότι σε εκμεταλλεύονται. Στη διαφήμιση έρχονται τώρα και μας δίνουν κάποια ποσά που τους κλείνω το τηλέφωνο. Τις προάλλες μου έκαναν μια πρόταση για ένα διαφημιστικό για 200 ευρώ. Δεν μίλησα καν, το έκλεισα.»
- Πώς κοστολογείται το ταλέντο;
«Κάτι υπάρχει γύρω, μαθαίνεις από συναδέλφους, για να υπάρχει υγιής ανταγωνισμός. Δεν έχω «πουλήσει» καθόλου καλά τον εαυτό μου. Είμαι από τους ανθρώπους που πηγαίνω να μιλήσω οικονομικά και τρέμω, παίρνω ηρεμιστικά. Είχα πει ένα ποσό, μου το έδωσαν στη συνεργασία μου με το σίριαλ «Πολυκατοικία» και μετά από χρόνια συνάντησα τον διευθυντή παραγωγή και μου είπε: «Ξέρεις ότι είχα να σου δώσω το διπλάσιο ποσό και δε μου έκανες κανένα παζάρι;». Δεν ξέρω να «πουλάω» τον εαυτό μου. Είναι κάποια πράγματα που τα κουβαλάς δυστυχώς από το σπίτι. Παζάρια είχα κάνει στην Τυνησία για να αγοράσω μια μαντίλα, πουθενά αλλού. (Γέλια.). Όταν αρχίζει η γυναίκα μου να κάνει παζάρια, φεύγω από το μαγαζί, ντρέπομαι και κοκκινίζω. Ίσως επειδή έχω ασπίδα τη γυναίκα μου, έχω τη σιγουριά της, θα κάνει εκείνη το παζάρι της, η φοβερή Δεσποινάρα μου. Είμαστε μαζί από το 1982, το 1984 παντρευτήκαμε, το 1986 κάναμε την κόρη μας. Πλέον είμαστε στη φάση της αμοιβαίας εκτίμησης, του σεβασμού.»