Γιώργος Παπαγεωργίου: «Μου μοιάζει το σκυλάκι μου εμφανισιακά. Έχει λίγο περίεργο μάτι»
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου έχει μια σκυλίτσα, την Μαρούλα, με την οποία «μοιάζει» όπως λέει αρκετά.
-Δώσε μου εικόνα του περιβάλλοντος χώρου.
«Σπίτι μου είμαι, αραχτός, με τη Μαρούλα στα πόδια μου να ρεμβάζει» τόνισε στο Marie Claire.
-Μίλησε μου για την τυχερή Μαρούλα
«Είναι η σκυλίτσα μου, ένα ημίαιμο μπιγκλ.»
- Το πιστεύεις αυτό που λένε ότι τα σκυλιά μοιάζουν στα αφεντικά τους;
«Μα όντως μου μοιάζει το σκυλί. Είναι ήσυχη σαν εμένα, άσε που νομίζω ότι μου μοιάζει και εμφανισιακά. Έχει λίγο περίεργο μάτι. Είναι σαν να έχουμε ίδιο βλέμμα.»
-Λίγο περίεργοι δεν ήταν και οι τελευταίοι μήνες;
«Φέτος ένιωσα πως άνοιξα τη βεντάλια με όλα τα απωθημένα μου στην τέχνη και είμαι πολύ ευτυχισμένος γι' αυτό. Ήταν κάτι που ετοίμαζα από καιρό, παρόλο που δεν φαινόταν και προέκυψε από όλα τα projects που ανέλαβα: από το να παίξω ένα ρόλο που με αφορούσε προσωπικά σε μια παράσταση («Η Δύναμη του Σκότους» της Ελένης Σκότη και του Γιώργου Χατζηνικολάου), να ξανασυνεργαστώ με τον Κακλέα στο «Παιχνίδι της Σφαγής» ή να δοκιμάσω τις σκηνοθετικές μου εμμονές μαζί με τη Θεοδώρα Καπράλου στην «Ωραία του Πέραν», μέχρι να βγαίνω και να παίζω με την μπάντα που έφτιαξα λίγα χρόνια πριν, τους Polkar, για να ξεχαρμανιάζω από το θέατρο και να βγάζω όλη μου τη μουσική ορμή και τις ιδέες που έχω στο κεφάλι μου. Η ανασφάλεια μου για τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι την τέχνη υποχώρησε, σταμάτησα να φοβάμαι αν θα αποτύχω ή θα επιτύχω και ήθελα απλώς να κάνω αυτό που αγαπάω.
-Εχεις όλα τα προσόντα για ζεν πρεμιέ κι εσύ ποντάρεις όλες σου τις μάρκες στο ζεν κομίκ. Πώς έτσι;
«Δεν γινόταν αλλιώς. Δεν με αφορά ο σούπερ γκόμενος που ποζάρει αυτάρεσκα. Συνειδητοποίησα ότι υπάρχει μία γλυκιά ματαιότητα στη δουλειά μας που με αφορά βαθιά. Μπορεί να ασχολούμαστε για μήνες ή χρόνια με κάτι που, είναι μία απλή ιστορία. Αυτό που επιδιώκω είναι μία ειλικρινή σύνδεση με το κοινό, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς άλλες ανάγκες, χωρίς ματαιοδοξία. Μία συνάντηση που είναι περισσότερο γλέντι και όχι διασκέδαση ενώ είμαστε καθιστοί. Στις συναυλίες των Polkar δίνω έναν προσωπικό τόνο και όταν το κοινό το αντιλαμβάνεται και συμμετέχει, είναι σαν να παίρνεις τον άλλο απ' το χέρι και να χορεύετε.»