Γιώργος Παπαγεωργίου: «Γιολάρω στο Παγκράτι κι ας είμαι στα όρια της κατάθλιψης»
Ο «Αρίστος» που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παπαγεωργίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου άλλαξε οριστικά το παιχνίδι για εκείνον. Όλες οι παραστάσεις ήταν sold out και θα συνεχιστούν το φθινόπωρο.
«Για μένα ο «Αρίστος» ήταν η κατάληξη-κυρίως μιας εσωτερικής ζύμωσης πού ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια. Δεν είχα υπολογίσει αυτό που συνέβη. Ούτε είχα ονειρευτεί αυτό που έγινε με τους Polkar στο «Σταυρό του Νότου». Τα βιώματα μου επηρέασαν τη δουλειά μου. Όσο ωρίμαζα εγώ, τόσο πήγαινε καλύτερα η δουλειά. Έτσι προετοιμάστηκε το έδαφος μέσα μου για να πω ένα ναι, στον εαυτό μου κυρίως, στο να υλοποιήσω ένα μεγάλο μου απωθημένο, που ήταν να κάνω παράσταση το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος τον βανάτου» για τον Αριστείδη Παγκρατίδη, το λεγόμενο «δράκο του Σέιχ Σου». Ερωτεύτηκα το βιβλίο του Θωμά από την πρώτη φορά που το διάβασα. Μου άσκησε μια αλλόκοτη γοητεία η ιστορία του Αρίστου, κατέληξε να με αφορά εμμονικά χωρίς να ξέρω γιατί. Δεν είχαμε κανένα κοινό, απλώς είχαμε μεγαλώσει και οι δύο στην Τούμπα ακούγοντας τρομακτικές ιστορίες για τον δράκο του Σέιχ Σου» τόνισε στο Marie Claire.
-Από τι είσαι φτιαγμένος; Από τις γειτονιές που μεγάλωσες,
«Κουβαλάω πολλή Θεσσαλονίκη μέσα μου - χωρίς να είμαι Σαλονικάρας, το ξεκαθαρίζω. Εχω ένα βαλκανικό στοιχείο που υπάρχει και στους Polkar και όποτε ανεβαίνω πάνω, πάω στα μέρη όπου βόλταρα έφηβος ή έπαιζα μικρός. Όμως έγινα ότι είμαι μέσα από τη ζωή μου στην Αθήνα τα τελευταία 12χρόνια. Ωρίμασα και μου αρέσει πάρα πολύ, δεν το αλλάζω με τίποτα. Βλέπω ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί να σκέφτονται πολύ πιο συντηρητικά από μένα, να λειτουργούν πιο φοβισμένα. Μπήκαν σε μια ρότα πρόωρου γήρατος. Δεν το κρίνω, δεν αισθάνομαι, πιο ελεύθερος ή πιο ανήσυχος από αυτούς. Αλλά δεν θα ήθελα να είμαι μαντρωμένος σε μικροαστικές νοοτροπίες. Θα ήμουν δυστυχής. Χαίρομαι πολύ που είμαι σε αυτή τη φάση που που γιολάρω στο Παγκράτι κι ας είμαι στα όρια της κατάθλιψης.»
-Πώς αισθάνεσαι που με τις «Θεσμοφοριάζουσες» θα παίξεις ξανά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, το ωραιότερο του πλανήτη;
«Είναι φετίχ για έναν ηθοποιό το να παίζει στην Επίδαυρο. Είναι μοναδικό αυτό που συμβαίνει εκεί, μαγικό, και πάντα το λαχταράς. Νιώθω μια γλύκα και μόνο που το σκέφτομαι. Αλλά δεν παθαίνω... επιδαυρίτιδα, δεν φιλάω το χώμα, δεν νιώθω ότι πατώντας στη σκηνή του έρχονται τα φαντάσματα των ηθοποιών του παρελθόντος να με κρίνουν και να με καταβροχθίσουν. Προτιμώ να σκέφτομαι ότι έρχονται για να με αγκαλιάσουν.»
.jpg?t=8cSO2-aDjqzip5_TPGYlmA)
.jpg?t=UeA5GlglzqRGHDTISE7WSw)
.jpg?t=NPDhvJgyo0QUjJNnN9KFbw)
