Θοδωρής Αθερίδης: «Όταν νιώθω έναν πόνο σκέφτομαι το χειρότερο»
Ο Θοδωρής Αθερίδης είναι ένας από τους πιο αγαπητούς Έλληνες ηθοποιούς. Την μεγάη του επιτυχία την γνώρισε στα 35 του μέσα από την σειρά «Σ’αγαπώ-Μ΄αγαπάς».
-Εσύ πότε έκανες αυτό που λέμε «μεγάλο σουξέ»;
«Στα 35 μου, με το Σ' αγαπώ - Μ' αγαπάς. Αλλά γενικά ήμουν ευνοημένος. Από την αρχή ο χώρος μου με αποδέχτηκε ως κάτι που έχει μέλλον. Έτσι το βίωνα. Ούτως ή άλλως είχα καταχωριστεί σε μια γενιά μεγαλύτερη από μένα - με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, τον Άκη Σακελλαρίου, τον Στέλιο Μάινα, τους Άγαμους Θύτες/τη συνεργασία με Νταλάρα κ.λπ. Ήμουν ευχαριστημένος γιατί μπορούσα να μεγαλώσω την κόρη μου χωρίς να χρειαστεί να κάνω άλλη δουλειά εκτός από την ηθοποιία» τόνισε στο Down Town.
-Δεν έχεις κάνει καμιά άλλη δουλειά στη ζωή σου;
«Έχω δουλέψει για δύο μέρες μόνο ως βοηθός σερβιτόρου για να μαζέψω κάποια χρήματα και να πάω διακοπές. Έχω δουλέψει για μία βδομάδα και ως πωλητής σε παντοφλάδικο. Αλλά γενικά ό,τι δουλειά έχω κάνει έχει σχέση με θέατρο, σινεμά και τηλεόραση.»
-Αν δεν είχες γίνει ηθοποιός, τι πιστεύεις ότι θα μπορούσες να κάνεις καλά;
«Θα ήμουν ένας πολύ καλός γιατρός. Ένας χαρισματικός παθολόγος. Για μένα ο καλός γιατρός είναι αυτός που ακούει το σώμα του ασθενούς και το μυαλό του παίρνει γρήγορες στροφές. Τι πρέπει να γίνει για να μην οδηγηθεί ο ασθενής στο χειρουργείο ή να μην ταλαιπωρηθεί. Το έχω όλο αυτό, είμαι της διάγνωσης με το μάτι. Ο Χατζιδάκις έλεγε «όταν είσαι μικρός βλέπεις τη ζωγραφιά. Μεγαλώνοντας βλέπεις τη φωτογραφία και μεγαλώνοντας περισσότερο την ακτινογραφία».
-Και αν υποθετικά καθόσουν στο ντιβάνι ενός ψυχαναλυτή, ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα πού θα ήθελες να λύσεις με τον εαυτό σου;
«Τις εμμονές μου και τις φοβίες μου. Αυτήν τη φυσική τάση που έχω όταν νιώθω έναν πόνο να σκέφτομαι το χειρότερο. Μπορεί για παράδειγμα να έχω έναν απλό βήχα και να σκέφτομαι έχω καρκίνο στους πνεύμονες».
-Γιατί αυτό; Το έχεις ψάξει;
«Νομίζω ότι είναι προβολή από άλλες πιέσεις και μια φυσική τάση όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά να είμαι απόλυτα αισιόδοξος και όταν τα πράγματα πηγαίνουν άσχημα να μεγεθύνω το κακό, λόγω καλπάζουσας φαντασίας. Κάθε φορά η φαντασία μου καλπάζει προς την επικείμενη καταστροφή. Το είχα από παιδί αυτό. Τουλάχιστον από την εφηβεία και μετά που θυμάμαι τον εαυτό μου»
-Γενικά ακούω πολλούς άντρες να λένε ότι περνούν καλύτερα στα 50+ απ' ό,τι όταν ήταν 30 χρονών.
«..Ισχύει αυτό. Εγώ είμαι 53 ετών και σίγουρα νιώθω καλύτερα τώρα απ' όταν ήμουν 30 ή 40. Νομίζω οι άνθρωποι βρίσκουν την ευτυχία μετά τα 50. Αυτό αποδεικνύουν και σχετικές έρευνες. Μέχρι τα 40 αγωνίζεσαι να ανακαλύψεις, να στήσεις, να επιβάλεις τον εαυτό σου σε έναν επαγγελματικό χώρο, να κάνεις οικογένεια και παιδιά. Και αυτός ο αγώνας είναι άνισος γιατί είναι υπό διαρκή αμφιβολία και εναλλασσόμενες ματαιώσεις. Στη δεκαετία 40-50. περνάς την κρίση «έκανα αυτό που ήθελα στη ζωή μου;». Και μετά τα 50 έχει καταλήξει όλη αυτή η αναμέτρηση με τον εαυτό σου και μπορείς πια, φιλοσοφώντας και χαλαρώνοντας, να χαρείς ό,τι έχεις αποκτήσει.»
-Πατώντας τα 50 δηλαδή σταματά κάθε κρίση ταυτότητας, ηλικίας κ.ο.κ.;
«Εκεί ξεκινά μια άλλη κρίση. Το τέλος της νιότης, δηλαδή της εικόνας σου στον καθρέφτη και η πτώση των μετοχών σου στην ερωτική αγορά. Όλο αυτό το πράγμα σε κάμπτει, αλλά εγώ δεν μασάω από τέτοια.»