Σπ. Πούλης: «Τον Πολυτεχνίτη κι ερημοσπίτη ήθελα να το κάνω θεατρικό και πετύχαμε καλό αποτέλεσμα»

Αναφέρθηκε στη σύγκριση που γίνεται στους ηθοποιούς που υποδύονται ρόλους που έπαιξαν μεγάλοι πρωταγωνιστές.

Πρωταγωνιστείς στην παράσταση «Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης».

Ξεκινήσαμε στο θέατρο «Αθηνά» το χειμώνα, παίξαμε τη χειμερινή περίοδο και τώρα το συνεχίσαμε για καλοκαίρι. Άλλαξε η διανομή, εξαιτίας διαφόρων λόγων που είχαν κάποιοι ηθοποιοί, κι επειδή πήγε πολύ καλά, είπαμε να συνεχιστεί η παράσταση. Ένα ανακαινισμένο θέατρο με ανοιγόμενη οροφή. Σε κείμενο των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, που έχει γραφτεί το 1962 για θεατρικό έργο, δεν ανέβηκε ποτέ απ' ό,τι ξέρω κι έχω διαβάσει και το προσαρμόσανε για ταινία. Το είχα συζητήσει με τον Βασίλη Θωμόπουλο και ήθελα να το κάνω θεατρικό. Έγινε μια καλή δουλειά και πετύχαμε ένα καλό αποτέλεσμα.

Είναι εύκολο να προσαρμόσεις ένα έργο που είναι γραμμένο το 1962 κα μάλιστα σε κείμενο Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου;

Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για τα κείμενα αυτά, γιατί βεβαίως είναι γραμμένο το 1962 -άλλες καταστάσεις, άλλη κοινωνία, διαφορετική αλλά είναι κοντά μας, γιατί τα βλέπουμε συχνά στην τηλεόραση και δεν μου φαίνεται τόσο μακρινό, είναι οικεία. Υπάρχει διαχρονικότητα στο χιούμορ αυτό, τα αστεία όπως και οι ατάκες δεν χάνονται ποτέ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κόσμος λέει ατάκες από το έργο και είναι νέα παιδιά.

Η σύγκριση όμως με κάποιον τρόπο, καλώς ή κακώς, γίνεται...

Εννοείς παικτικά... μ' ένα Θανάση Βέγγο... Ναι, για τους ηθοποιούς μοιραία θα γίνεται η σύγκριση. Αν όμως σταματήσουμε στο γεγονός του ότι το έπαιξε ο Χατζηχρήστος, η Βουγιουκλάκη, ο Βουτσάς, πολλοί σπουδαίοι ηθοποιοί, δεν θα παίξουμε ποτέ τίποτα. Αυτά είναι κείμενα που νομίζω ότι αντέχουν να τα παίξουν κι άλλοι ηθοποιοί. Τα παίζουμε εμείς τώρα και θα τα παίξουν κι άλλοι μετά από 30 χρόνια. Το χειμώνα πάλι θα παιχτεί Σακελλάριος, με το έργο «Χτυποκάρδια στο θρανίο», είναι αξία που δεν τελειώνει, δεν πρέπει να μείνουμε στο παρελθόν. Το κάνουμε με σεβασμό και πρέπει να προχωρήσουμε. Με αυτή τη λογική δεν πρέπει να ξανακάνουμε «Οιδίποδα τύραννο», γιατί τον είχε παίξει ο Μινωτής».

Τελευταία υπάρχει έντονη καλλιτεχνική διάθεση να γυρίζουμε πίσω, στο παρελθόν, με τα έργα αυτά.

Ασχολούμαστε γιατί... Ότι στερέψαμε οι τωρινοί; Όχι, αλλά γιατί είναι πολύ δυνατά έργα, αυτό νομίζω, είναι αξεπέραστα. Είναι «σιγουράκια» ως επιτυχίες.

Σε κάποια έργα από αυτά πρώτα γίνεται η σύγκριση, και αναφέρομαι στο έργο που αναμένεται να παιχτεί, στο «Χτυποκάρδια στο θρανίο», που έπαιξε η αείμνηστη Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Υπάρχει σύγκριση, αλλά είναι λάθος αυτό. Η Κατερίνα Γερονικολού μου αρέσει πολύ, είναι όμορφη και ταλαντούχα, αλλά η κοπέλα δεν πάει να κάνει την Αλί-κη Βουγιουκλάκη, πάει να κάνει ένα ρόλο που έκανε η Αλίκη πριν από 50 χρόνια. Το ίδιο που έκανα εγώ τώρα με τον «Πολυτεχνίτη...» πάει να κάνει κι εκείνη με αυτό. Να μην το κάνουμε ποτέ; Το είχα κάνει και με το έργο «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης». Κακώς γίνεται η σύγκριση πριν ξεκινήσει η παράσταση. Είναι ένα έργο που το είχε παίξει τότε η Αλίκη, τώρα η Γερονικολού και μετά από 40 χρόνια η εγγονή μου, αν γίνει ηθοποιός. Είμαι κατά αυτού που κάνουν, δεν παίζει τη Βουγιουκλάκη, δεν μπορώ να το καταλάβω καθόλου.

Πηγή: Λοιπόν