Άντζελα Δημητρίου: «Έκλαψα πάρα πολύ εκείνες τις μέρες»

Αφιερωμένη στο λαϊκό τραγούδι, περιμένει να μοιραστεί με το κοινό της στις 28 Αυγούστου στη σκηνή του Βεάκειου στον Πειραιά, τις ιστορίες μιας ζωής, προσφέροντας τα έσοδα της συναυλίας στους πυρόπληκτους της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι.

«Έκλαψα πάρα πολύ εκείνες τις μέρες. Δεν πρέπει. όμως, να ξεχνάμε πως είμαστε άνθρωποι. Κάθε μέρα πρέπει να σκεφτόμαστε εκείνους που είναι αδύναμοι και να τους βοηθάμε όσο μπορούμε» λέει στο περιοδικό People η Άντζελα Δημητρίου για το σκοπό της συναυλίας, τα έσοδα της οποίας θα ενισχύσει με τη δημοπρασία φορεμάτων της, βραβείων και κοσμημάτων που σχεδιάζει η ίδια.

«Μεγάλωσα στη φτώχεια και γνωρίζω τους ανθρώπους του μόχθου. Δεν θέλησα ποτέ να πάρω ένα σπίτι στην Εκάλη. Ένα σπίτι με πισίνα δεν μου λέει τίποτα. Είναι καλό να θυμόμαστε από πού ξεκινήσαμε. Έτσι πιστεύω πως γίνεσαι σωστός άνθρωπος και καλλιτέχνης. Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι δούλεψα στις κλωστές Πεταλούδα και σε δισκοπωλείο στην οδό Αναξαγόρα, στου Ψυρρή. Και πάντα θα θυμάμαι τα χρόνια που έζησα δίπλα στους μεγάλους καλλιτέχνες. Τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Στράτο Διονυσίου, τη Σωτηρία Μπέλλου, τον Μανώλη Αγγελόπουλο, την Πόλυ Πάνου, την Τζένη Βάνου, τη Βίκυ Μοσχολιού, τη Λίτσα Διαμάντη, τον Φίλιππο Νικολάου. Δίπλα στον Βασίλη Τσιτσάνη τραγούδησα το 1976 στο Χρυσό Βαρέλι, στις Τζιτζιφιές. Από εκείνον και τη Σωτηρία Μπέλλου έμαθα να αγαπάω και να σέβομαι τη δουλειά μας.

Να αποφεύγω τις κακοτοπιές. Θυμάμαι τον Τσιτσάνη να πίνει πάντα κρασί χύμα. Τότε δεν υπήρχε κλιματισμός. Μόνο μια σόμπα μεγάλη στη μέση του μαγαζιού. Ούτε καμαρίνια είχαμε. Ούτε γαρίφαλα. Μονάχα γαρδένιες. Μου έχει λείψει το άρωμα της γαρδένιας, ειδικά στη Νεράιδα της Παμέλας. Όταν κλείνω τα μάτια, θυμάμαι την πίστα γεμάτη γαρδένιες να μοσχοβολάει», λέει η ίδια σε πρόσφατη συνέντευξη της στο People.