Άννα Φόνσου: «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έφυγε ο Σπύρος μου»

Τον είχε αγοράσει σε δημοπρασία, όπως και πολλά φορέματα. Ο αντιφατικός κόσμος μιας γυναίκας που γνώρισε τη δόξα, τον έρωτα και τέλος αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή της στο να βοηθάει ηθοποιούς.

«Πρέπει να κάνω κάτι για να μη μείνω μόνη με τις σκέψεις μου. Φοβάμαι». Και ίσως να εννοεί τον θάνατο του συντρόφου της, Σπύρου Μερκούρη, πριν από λίγες μέρες.

H Άννα Φόνσου μιλώντας στο περιοδικό Down Town εξομολογείται: «Αυτή τη περίοδο είμαι περίεργα. Είναι στιγμές που νιώθω ότι όλα είναι μάταια: Δεν περίμενα το θάνατο του Σπύρου Μερκούρη. Και δεν περίμενα ότι θα μου στοίχιζε και τόσο. Ήμασταν μαζί 15 χρόνια. Μου το είχε πει βέβαια: «Άννα, πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι θα φύγω σύντομα». Για μένα ήταν το 10 το καλό ο Σπύρος. Είχε όλα όσα ήθελα σε έναν άνθρωπο. Χαρακτήρα, μόρφωση, γοητεία, αλήθεια. Νομίζω, κάθε γυναίκα πρέπει να γνωρίσει στη ζωή της έναν άνθρωπο σαν τον Σπύρο. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έφυγε ο Σπύρος μου», λέει και εξηγεί γιατί έμεναν χωριστά.

«Πάντα μένω σε χωριστά σπίτια με τους άντρες μου. Ακόμη και όταν ήμουν παντρεμένη. Δεν μου αρέσει το να είσαι όλο το 24ωρο με έναν άνθρωπο. Χάνει τη γοητεία ο έρωτας, φεύγει το πάθος, σε τσακίζει η συνύπαρξη. Βλεπόμασταν, όμως, κάθε μέρα. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μιλούσα στο τηλέφωνο κάθε πρωί Και είχε άγχος για μένα. Τα τελευταία χρόνια που ήμασταν χωρισμένοι, μου έλεγε: «Να βρεις κάποιον, γιατί στενοχωριέμαι». Και του έλεγα: «Δεν θέλω να κάνω τίποτα μετά από σένα». Νομίζω ότι είναι ο μόνος άνθρωπος που με αγάπησε τόσο πολύ», λέει και καταλήγει:

«Κάθε μέρα σκέφτομαι αυτούς που φύγανε σαν να είναι εδώ, σαν να μη φύγανε ποτέ. Κάψαμε τη σορό του Σπύρου και βάλαμε τη σκόνη του σε ένα βάζο. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι αυτός ο άνθρωπος, αυτή η ψυχή, αυτός ο ογκόλιθος είναι μια τόσο μικρή σκόνη. Εγώ έχω πει, αν πεθάνω ας χαρίσουν το σώμα μου στο πανεπιστήμιο. Πολιτισμός βέβαια είναι και να καίγονται οι άνθρωποι. Το 80% είμαστε νερό που πάει στο χώμα και το κάνει πιο γόνιμο. Και γινόμαστε κάτι άλλο. Δεν σου κρύβω βέβαια πως το πρωί που ξυπνάω, μου λείπει που δεν μου τηλεφωνεί ο Σπύρος. Περιμένω ασυναίσθητα να χτυπήσει το τηλέφωνο, να τον ακούσω να μου λέει ‘Τι κάνεις;’».