Μάκης Παπαδημητρίου: «Το bullying υπήρχε πάντα, απλώς έχουμε γίνει πιο ευαίσθητοι»

Στο επίκεντρο βρίσκεται μία υπέρβαρη έφηβη που υποφέρει από σχολικό εκφοβισμό, τη στιγμή που οι γονείς της είναι απορροφημένοι από τους δικούς τους στόχους. Ο Μάκης Παπαδημητρίου, ο οποίος πρωταγωνιστεί σε αυτό, μιλάει για τον ρόλο πρόκληση που έχει αναλάβει αλλά και για το θέμα του μπούλινγκ, όπως το βιώνουν πολλοί ανάμεσά μας...

Θα μας συστήσεις τον περιβαλλοντολόγο που υποδύεσαι;

Το όνομά μου είναι Τζορτζ. Είμαι ο πατέρας της οικογένειας και γράφω ένα βιβλίο σχετικά με το επιζήμιο, για τον πλανήτη, αποτύπωμα του άνθρακα που αφήνουμε με τις διάφορες δράσεις μας. Αν, ας πούμε, τρώμε ένα τσίζμπεργκερ την ημέρα για έναν χρόνο, παράγουμε περίπου έναν τόνο διοξειδίου του άνθρακα!

Τι σκέψεις σχετικά με το περιβάλλον πυροδότησε η ενασχόλησή σου με την παράσταση;

Ακόμα δεν έχουμε αντιληφθεί το κόστος των ενεργειών μας στον πλανήτη και καλό είναι να μην το αντιληφθούμε ποτέ. Γιατί αν έρθει εκείνη η στιγμή, η καταστροφή θα είναι μη αναστρέψιμη. Πρέπει να εμπιστευθούμε τους επιστήμονες, να τους ακούσουμε και να προλάβουμε, ο καθένας όπως μπορεί, αυτή την καταστροφή.

Το πιο σημαντικό, όμως, φαίνεται να είναι το θέμα του μπούλινγκ...

Ο συγγραφέας δεν τα διαχωρίζει. Πρόκειται για την ιστορία μιας οικογένειας. Οι γονείς παραμελούν την κόρη, χωρίς να σημαίνει ότι δεν την αγαπούν. Εκείνη εισπράττει στοργή μόνο από τον νεαρό θείο της, που επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια για να διεκδικήσει έναν παλιό του έρωτα. Σταδιακά, φωτίζονται οι σχέσεις μεταξύ των προσώπων, οι εμμονές, η αδυναμία διαχείρισης των αγαπημένων τους. Στη μέση του έργου συμβαίνει ένα τραγικό γεγονός, που τους αφυπνίζει. Κι εκεί βλέπω έναν παραλληλισμό με το οικολογικό ζήτημα: αυτό που δεν θα θέλαμε με τίποτα να συμβεί στο περιβάλλον, είναι αυτό ακριβώς το τραγικό γεγονός που συμβαίνει στην οικογένεια. Είναι πολύ καλογραμμένο έργο, με ιδιαίτερα λεπτό χιούμορ και πολύ επίκαιρο.

Το μπούλινγκ σε έχει απασχολήσει ποτέ προσωπικά;

Υπήρχε πάντα, απλώς έχουμε γίνει πιο ευαίσθητοι ως προς αυτό και καλώς. Θυμάμαι, όταν πήγαινα σχολείο, πως υπήρχαν τέτοιες συμπεριφορές, αλλά τις θεωρούσαμε δεδομένες και δεν τις ονοματίζαμε. Τώρα τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους, παίρνουμε θέση, επεμβαίνουμε. Δεν εννοώ να φτάνουμε στα άκρα όταν δύο παιδιά τσακώνονται, ακόμα και άγρια, δεν σημαίνει ότι υπάρχει μπούλινγκ. Ομως, οι πιο ευάλωτοι πρέπει να προστατεύονται και στο σχολείο και στον δρόμο και στο διαδίκτυο.

Πηγή: Realnews