Σταμάτης Σπανουδάκης: «Είμαι “καταδικασμένος” να δουλεύω»

«Η δουλειά είναι το δυνατότερο εργαλείο του δημιουργού. Και πάντα, όταν δουλεύω, περιμένω το θαύμα, το δάκρυ, την έμπνευση, αν θες. Κι άλλοτε έρχεται, άλλοτε όχι. Ελπίζω ότι αυτή είναι μία από τις φορές που ήρθε. Ο χρόνος θα δείξει. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, είμαι “καταδικασμένος” να δουλεύω. Γιατί αυτό μου δόθηκε για να αισθάνομαι πλήρης. Αυτό για να είμαι ευτυχισμένος, αυτό για να πλησιάζω τον Πρώτο Μουσικό και να εύχομαι να ακούσω την ασύλληπτη, για μένα, μουσική Του. Με τις χορωδίες των αγγέλων», δηλώνει λίγες ημέρες πριν από τη συναυλία.

Πώς επιλέξατε τον τίτλο του έργου «Ψυχή μου, μη λυγίζεις»;

Μάλλον με... επέλεξε. Ηταν ένας στίχος του 2003 από τον δίσκο μου «Κομμάτι απ’ την ψυχή μου». Μου φάνηκε τόσο επίκαιρος, που ήθελα να τον ξαναπώ σε αυτή τη συναυλία και τελικά στον δίσκο. Εγραψα, ή μάλλον συμπλήρωσα, τον στίχο, έγραψα και τη μουσική και έκανα αυτό που θα ακούσετε. Πολλές φορές και στιχουργικά, αλλά και μουσικά, το παρελθόν μου φωτίζει το μέλλον.

Μιλήστε μας για την ορχήστρα των μουσικών που θα σας συνοδεύσει.

Τι να πω και πώς να ευχαριστήσω αυτούς τους υπέροχους μουσικούς, τραγουδιστές και μαέστρους, που υπομένουν αγόγγυστα τις πρόβες και τις ιδιοτροπίες ενός ανθρώπου που συνέχεια αλλάζει ενορχηστρώσεις, αρμονίες και τα τοιαύτα, λες και είναι ψυχοπαθής καθηγητής που αιφνιδιάζει τους μαθητές του με παντοειδή και περιττά πρόχειρα διαγωνίσματα! Αυτοί, λοιπόν, με τους τεχνικούς του ήχου, είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό που ακούμε. Εγώ στη συναυλία απλά δίνω το «παρών». Μαζί μου θα είναι οι μόνιμοι πια συνεργάτες μου: ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο βιολί, ο Δημήτρης Κοτταρίδης στο τσέλο,ο Γιώργος Κοντοβάς στο πιάνο, ο Νίκος Χατζόπουλος στο κοντραμπάσο, ο Πάνος Κατσικιώτης στα παντοειδή τύμπανα και η ορχήστρα εγχόρδων «Τάμαλο». Επίσης, η μικτή χορωδία «Μελωδοί», με μαέστρο τον Γιώργο Ζιάκα και η παιδική χορωδία του Σπύρου Λάμπρου.

Τα έσοδα των συναυλιών θα διατεθούν στα παιδικά ιδρύματα της Ιεράς Μητρόπολης Σιγκαπούρης και Νοτίου Ασίας, έτσι ώστε τα παιδιά να ζήσουν στην πατρίδα τους και να μην αναγκαστούν να πάρουν τον επικίνδυνο δρόμο της παράνομης μετανάστευσης…

Είναι αστείο να θεωρείται προσφορά αυτό που εμείς κάνουμε. Αλλωστε, τόσοι και τόσοι καλλιτέχνες το κάνουν. Προσφορά θα ήταν να ήμουν εκεί κοντά στον πόνο, στην αρρώστια, στη φτώχεια και να βοη-θούσα έμπρακτα και κρυφά, όπως τόσοι και τόσοι απλοί άνθρωποι και ιερείς κάνουν. Αλλά, έκαστος εφ’ ω ετάχθη.