Ντίνα Κώνστα: «Πήγα στο θέατρο γιατί ήθελα να ζήσω τις ζωές των άλλων»

Και πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;

Έπληττα. Και είπα: «Έτσι θα ζήσεις;». Για γάμο ούτε κουβέντα. Ωστόσο, εκείνα τα χρόνια δεν νοούταν γυναίκα ανύπαντρη. Δεν καταλάβαινα πώς μπορούσαν -να ζήσουν με έναν άντρα όλη τους τη ζωή. Τότε οι γυναίκες δεν χώριζαν γιατί δεν δούλευαν και πώς θα ζούσαν. Καθόντουσαν και υφίσταντο τα πάντα, Όλο αυτό μου φαινόταν ισόβια τιμωρία. Σκεφτόμουν: «Αυτήν τη ζωή θέλεις; Μέσα στην πλήξη;».

Πώς αντέδρασαν η μητέρα και ο θείος σας όταν τους είπατε «εγώ δεν παντρεύομαι»;

Μα, δεν μου έφερναν γαμπρούς συνέχεια στο σπίτι και σηκωνόμουν και έφευγα; Ούτε να ακούσω δεν ήθελα για γάμο. Η μάνα μου ήταν μοντέρνα για την εποχή της. Και κάποια στιγμή μου είπε: «Καλά, ρε παιδί μου, δεν θέλησες να παντρευτείς. Δεν έκανες ένα παιδί τουλάχιστον;». Κάποια στιγμή, τότε με τα γεγονότα στον Λίβανο, έψαξα μήπως μπορούσα να υιοθετήσω ένα παιδί από την Παλαιστίνη. Αλλά δεν μου το έδωσαν. Μπήκαν τελικά στο στρατόπεδο που ήταν τα παιδάκια και τα σκότωσαν. Τι εγκλήματα έχουν γίνει για τα λεφτά και την εξουσία.

Και γίνεστε τελικά ηθοποιός. Ποιο ήταν το πρώτο έργο που παίξατε;

Πήγα στο θέατρο γιατί ήθελα να ζήσω τις ζωές των άλλων. Βρήκα δουλειά ως πωλήτρια σε εταιρεία, με χρώματα για να μπορώ να πληρώνω τα δίδακτρα της σχολής. Με ενημέρωσαν μάλιστα πως όταν έφυγα μια κοπέλα είπε: «Ευτυχώς που η κυρία Κώνστα ασχολήθηκε με το θέατρο και πήγα εγώ. Τι δουλειά». Ήθελα να σπουδάσω στο Εθνικό Θέατρο, αλλά τότε δεν σε έπαιρναν αν δεν είχες-το ακαδημαϊκό στυλ. Και έβαζαν τους δικούς τους ανθρώπους. Στο Θέατρο του Κουν δεν τολμούσα να πάω. Στεκόμουν έξω από την πόρτα της σχολής, αλλά δεν έμπαινα μέσα. Φοίτησα τελικά στη Σχολή του Μιχαηλίδη και είχα για δασκάλα τη Μαίρη Αρώνη. Ήμουν κολλητή φίλη με τον Παύλο Μάτεσι και η πρώτη παράσταση που έπαιξα ήταν η Βιοχημεία, ένα έργο πολύ μπροστά από την εποχή του. Στην αρχή έπαιζα τσάμπα. Τα βράδια μαζευόμασταν -όλοι οι ηθοποιοί στο Βυζάντιο και βλέπαμε όλους αυτούς που θαυμάζαμε: τον Χατζιδάκι, τον Τσαρούχη, τον Μποστ. Όλη η αριστοκρατία του πνεύματος ήταν εκεί. Καθόμασταν δίπλα τους για να ακούμε τι λένε.

Πηγή: Down Town