Ντίνα Κώνστα: «Ήξερα για τον θάνατο από μικρή, είχα οικειότητα με όλα αυτά»

Ας πάρουμε τη ζωή σας από την αρχή. Πού γεννηθήκατε, πώς μεγαλώσατε και ποιο είναι το πραγματικό σας όνομα;

Λέγομαι Κωνσταντίνα Κώνστα, του Κωνσταντίνου. Γεννήθηκα στη Σάμο και ο πατέρας -μου πέθανε τρεις μήνες μετά τη γέννηση μου. Έτσι, μου έδωσαν το όνομα του. Στο χωριό άλλος με φώναζε «Κώνστα» και άλλος «Κωνσταντία». Για αυτό, αν δείτε τα πιστοποιητικά μου, αντί άλλων. Νοσταλγώ τα παιδικά μου χρόνια. Μι μέσα στη θάλασσα, στα κτήματα και στις ελιές. Ήρθα στην Αθήνα για να πάω στην πρώτη τάξη του σχολείου. Στην αρχή, δεν μου άρεσε καθόλου η ζωή εδώ. Υπήρχε μια απόσταση ανάμεσα στους ανθρώπους και αισθανόμασταν ξένοι.

Πόσο δύσκολο είναι για ένα μικρό κορίτσι να μεγαλώνει χωρίς πατέρα;

Για μένα δεν ήταν δύσκολο, γιατί τα αδέρφια του πατέρα μου ήταν στο Κονγκό και μόλις εκείνος πέθανε επέστρεψαν. Έτσι είχα για πατέρα έναν θείο από την Αφρική. Ο δικός μου μπαμπάς πέθανε από ένα τραύμα στον πνεύμονα, όταν είχε πάει στους Βαλκανικούς Πολέμους. Για το τραύμα δεν γνώριζε ούτε η μητέρα μου, η οποία κάθε φορά που με άκουγε να αποκαλώ τον θείο μου «μπαμπά», έλεγε; «Δεν είναι ο μπαμπάς σου». Και στον θείο μου έλεγε: «Τι τα κοιτάς τα ξένα παιδιά; Κάνε δικά σου». Τα ξένα ήμασταν εγώ και η αδερφή μου».

Μεγαλώσατε φτωχικά;

Μέχρι την ηλικία των πέντε μου χρόνων, είχαμε πολλά κτήματα. Η μητέρα μου ήταν πρόσφυγας, είχε έρθει από τη Σαμψούντα. Ήταν από καλό σόι, όλη η οικογένεια της ασχολούνταν με τα καπνά. Ωστόσο, η πεθερά της δεν την ήθελε, πρόσφυγες, πρόστυχες». Την υποδέχτηκε κλείνοντας πόρτες και παράθυρα. Ως παιδί διάβαζα πάρα πολύ. Στο σπίτι μας είχαμε μια καταπληκτική βιβλιοθήκη, θυμάμαι καθόμουν στο παραθύρι για δροσιά, με ένα βιβλίο στο χέρι και τη μητέρα μου στην μπροστινή. Είχαμε κτήματα, αλώνι κι ένα γαϊδούρι. Ήξερα όλα τα δέντρα και τα λουλούδια. Ήξερα και τον θάνατο. Είχα από μικρή οικειότητα με όλα αυτά.

Είχατε οικειότητα με τον θάνατο;

Βεβαίως, όταν ζεις μέσα στη φύση ό,τι γίνεται στη φύση το ζεις κι εσύ. -Ακούω ανθρώπους που λένε: «Δεν πάω σε κηδείες, δεν πάω σε νοσοκομεία». Εμένα δεν με παραξενεύει τίποτα από αυτά. Θυμάμαι απέξω όλη την εξόδιο ακολουθία και νευριάζω γιατί οι παπάδες σήμερα κόβουν τα πιο ωραία σημεία. Όλη τη φιλοσοφία της ζωής και του θανάτου.

Πηγή: Down Town