Βίκυ Παπαδοπούλου: «Υπάρχουµε για να αγαπήσουµε και για να αγαπηθούµε»

Τι είναι εκείνο που σας γοήτευσε στο έργο όταν σας έγινε η πρόταση να πρωταγωνιστήσετε;

Το «Ενα µάθηµα χορού», µια δραµατική ροµαντική κωµωδία, σε ξαναγυρίζει, µε κάποιον τρόπο, στον πυρήνα σου. Εµένα µε συγκίνησε και ταυτόχρονα µε έκανε να γελάσω, και αυτό το βρίσκω τέλειο. Μας συστήνει δύο εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους, τον Εβερ και τη Σένγκα, που προσπαθούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον, κυριολεκτικά και µεταφορικά, και να τον δεχτούν όπως ακριβώς είναι. Ο Εβερ είναι καθηγητής Γεωφυσικής µε σύνδροµο Ασπεργκερ, που σηµαίνει ότι έχει µειωµένη ικανότητα ενσυναίσθησης (δηλαδή, δεν καταλαβαίνει καλά πώς νιώθουν και αντιδρούν οι γύρω του) και επικοινωνιακές δυσκολίες. Ακόµα και το να αγγίξει κάποιον του είναι τροµερά δύσκολο. Θέλει, λοιπόν, να πάει σε µια εκδήλωση και να χορέψει όπως οι «φυσιολογικοί» άνθρωποι και ζητά από τη Σένγκα να τον διδάξει. Για εκείνη, πάλι, ο χορός είναι η ζωή της. Οταν τραυµατίζεται, φοβάται ότι µαζί µε τον χορό τελειώνει και η ζωή της. Τελικά, αποδεικνύεται ότι και οι δύο ήρωες αποζητούν πληρότητα και ευτυχία, όπως ο καθένας από εµάς. Το έργο, λοιπόν, µας λέει ότι αν πετάξουµε τα κοινωνικά «πρέπει» και τις µάσκες που αναγκαζόµαστε να φοράµε, µπορούµε να ζήσουµε τη ζωή που µας αξίζει.

Παλαιότερα ο διαχωρισµός του «φυσιολογικού» από το «µη φυσιολογικό» ήταν πιο εύκολος αν και, πιθανώς, λιγότερο δίκαιος. Σήµερα τι θα λέγατε ότι θεωρείται «νορµάλ»;

Η κοινωνία αναγκάζει την ανθρωπότητα να ζει σε συγκεκριµένο πλαίσιο. Από φόβο, άµυνα, καθωσπρεπισµό... Αλλά, στην πραγµατικότητα, όλοι θέλουµε να είµαστε ίδιοι και διαφορετικοί την ίδια στιγµή! Οµως, ποιος είναι ο λόγος που υπάρχουµε; Για να αγαπήσουµε και για να αγαπηθούµε. Το θέµα είναι να µάθουµε να αποδεχόµαστε τη διαφορετικότητα του άλλου, αλλά και εµείς να µην µπαίνουµε σε µια συγκεκριµένη φόρµα µόνο και µόνο για να δείχνουµε «φυσιολογικοί». Είναι δύσκολο να οριστεί το «φυσιολογικό», ειδικά σε µια εποχή που ολοένα µαθαίνουµε νέα πράγµατα. Το σύνδροµο Ασπεργκερ, ας πούµε, εντάχθηκε στο φάσµα του αυτισµού µόλις το 2013, αν και η αρχική επιθυµία ήταν να διαχωριστεί εντελώς. Βέβαια, όταν σκεφτόµαστε τον αυτισµό, το µυαλό µας πηγαίνει κατευθείαν σε βαριές περιπτώσεις. Ο πάσχων από Ασπεργκερ, όµως, µπορεί να είναι απόλυτα λειτουργικός αλλά, ας πούµε, δεν έχει την ικανότητα να αντιλαµβάνεται το χιούµορ και την ειρωνεία ή µπορεί να έχει κάποιες εκρήξεις. Είναι δύσκολο να το διαγνώσεις, µπορεί απλώς να τον θεωρείς «ιδιόρρυθµο».

Πηγή: Realnews