Άκις Βλουτής: «Αληθινή ελευθερία υπάρχει µόνο στο θέατρο»
Μετά από την επιτυχηµένη τους περσινή συνύπαρξη στο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», ο Άκις Βλουτής και η ∆ήµητρα Χατούπη συµπρωταγωνιστούν, για τις δύο επόµενες σεζόν, στον «Χορό του θανάτου», στον «Πατέρα» και στη «Σονάτα των φαντασµάτων» του Αυγούστου Στρίντµπεργκ, µε τον Άκη Βλουτή να αναλαµβάνει και τον ρόλο του σκηνοθέτη.
Η εταιρεία θεάτρου Συν-Επί, λοιπόν, παρουσιάζει από τις 31 Οκτωβρίου, στο θέατρο «Μεταξουργείο», τον «Χορό του θανάτου». Και με την ευκαιρία αυτή, ο Άκις Βλουτής µιλά στη Realnews.
Ποια είναι τα πρώτα πράγματα που σκεφτήκατε μελετώντας το έργο του Στρίντμπεργκ;
Το έργο φώτισε µέσα µου µια νέα περιοχή. Ολοι ζούµε σε µια πραγµατικότητα παρόµοια, άσχετη µε γεωγραφική θέση ή γλώσσα, µας διαφεύγει όµως το εξής: ο άνθρωπος ζει δύο διαφορετικές πραγµατικότητες. Αυτή που διαρκεί από την ώρα που ξυπνάµε µέχρι τον ύπνο και µια άλλη από την ώρα που ξαπλώνουµε µέχρι το επόµενο πρωί.
Μια ζωή στο φως, δηλαδή, και μια στο σκοτάδι.
Η πρώτη αφορά την κοινή µας πραγµατικότητα και η δεύτερη πολλές διαφορετικές για τον καθένα. Ο ένας κόσµος είναι ορατός από όλους και ο άλλος κινείται σε µια πραγµατικότητα υποκειµενική. Σε αυτήν τη δεύτερη την πλευρά βλέπεις αναστηµένους τους νεκρούς, συζητάς µαζί τους και, µέσα σε µια στιγµή, βρίσκεσαι σε απίθανα µέρη και χρόνους.
Μια πραγματικότητα, όμως, που κουβαλάει χάος και απελευθερώνει ένστικτα.
Ακριβώς.Μπορείς να γίνεις στυγνός δολοφόνος σαν τον Μάκβεθ ή ποιητής όπως ο Αµλετ. ∆εν χρειάζεται συνοχή, αιτία και αιτιατό. Ολα επιτρέπονται. Εκεί δεν παίρνεις απαντήσεις, δεν θέτεις ερωτήσεις, απλά βιώνεις πράγµατα που σε απελευθερώνουν από όλα όσα η κοινωνία σε έχει φορτώσει. Χωρίς απαγόρευση ή ενοχή. Κοιµάσαι και κοιµούνται µαζί όλοι οι πόνοι, που από αυτούς είσαι πλασµένος.
Στον «Χορό», ένα ζευγάρι που ζει απομονωμένο προσπαθεί να δραπετεύσει από την κενότητα της ζωής του, στήνοντας παράξενα παιχνίδια που το κρατούν «ζωντανό». Η απροσδόκητη εμφάνιση του Κουρτ (Β. Ευταξόπουλος) δημιουργεί ένα ερωτικό τρίγωνο. Και;
Και… ο Στρίντµπεργκ ανιχνεύει µια σειρά από παγκόσµια υπαρξιακά ζητήµατα. Αν και η κύρια θεµατική του έργου πηγάζει από τη συζυγική σύγκρουση, παράλληλα υποβόσκει η υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου απέναντι σε όλα. Ο Στρίντµπεργκ, ως µέγας προφήτης, συλλαµβάνει πολύ βαθιά ότι το παιχνίδι και το όνειρο είναι οι µόνες καταφυγές που επιτρέπουν την απόλυτη ελευθερία της έκφρασης.
Το έργο θεωρείται ένα δαιμονικό αριστούργημα. Από πού λέτε ότι επηρεάστηκε ο Στρίντμπεργκ;
Πολύ πιθανόν από τον Αµλετ και, πριν φτάσει στα ονειρικά του έργα, νιώθει την ανάγκη να µετακινηθεί στην ελευθερία του χάους. Ωστόσο, κάπως έτσι πιστεύω πρέπει να κάνουµε θέατρο. Μόνο στο θέατρο υπάρχει πραγµατική ελευθερία. Το θέατρο πρέπει να κουβαλάει κάτι από την αστερόσκονη, από κατασκευής, όπως κι εµείς οι ίδιοι. Ερχόµαστε στη ζωή κουβαλώντας όλη την ιστορία του κόσµου, εν αγνοία µας. Οµως, πετάνε γρήγορα από πάνω µας τη σκόνη των αστεριών και µας περιορίζουν στην ορατή πραγµατικότητα. Ευτυχώς, µας χάρισαν τον ύπνο!