Γιώργος Αρμένης: «Είχε μια βίτσα ο δάσκαλος και με χτύπαγε. Αυτό με ταπείνωσε πολύ»

Αυτός είναι ο εξαιρετικός Γιώργος Αρμένης.

Θυμάστε τον πρώτο σας ρόλο;
«Ηταν το ’67, στο έργο «Με το ίδιο μέτρο» του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Εκανα τις αλλαγές στα έπιπλα του σκηνικού. Θεώρησα ρόλο ακόμη και αυτό το πέρασμα. Εβγαινα στη σκηνή κρατώντας ένα κερί. Και όλη μου η αγωνία ήταν μία: να μη σβήσει. Και την ίδια αγωνία έχω και σήμερα: να μη σβήσει μέσα μου η φλόγα».

Ζήσατε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια;
«Ηταν δύσκολα».

Λόγω ανέχειας;
«Η φτώχεια ήταν τότε γενική, αλλά τα κουτσοκατάφερνε η μάνα μου, με τις θείες μου και τη γιαγιά μου. Πατέρας δεν υπήρχε. Γιατί ο πατέρας μου ήταν δίγαμος. Είναι μια ιστορία για αγρίους. Δεν θέλω πλέον να τη σκαλίζω. Δεν πέρασα πάντως καλά. «Mπάσταρδο», «μπαστί» με φώναζαν στο χωριό μου στην Ηπειρο. Και μετά, όταν κατεβήκαμε στην Αθήνα, παρ’ όλο που τότε μοσχοβόλαγε από γιασεμιά και αγιοκλήματα, υπήρχε μια αγριάδα. Στο σχολείο εδώ στην Αθήνα, όταν με γράψανε, επειδή μίλαγα ηπειρώτικα, είχα παρενοχλήσεις από τα παιδιά. Και στον Κουν όταν πήγα, πάλι γιαννιώτικα μίλαγα. Αλλά εκεί μπήκα γρήγορα στα γράμματα, στο διάβασμα, έφτιαξα τη λαλιά μου, τον λόγο καθαρό. Δεν δυσκολεύτηκα, γιατί αυτό έψαχνα: έναν άνθρωπο να με καθοδηγήσει και ο Κουν ήταν δάσκαλος, πατέρας, ήταν τα πάντα για εμένα. Είκοσι δύο χρόνια έμεινα μαζί του».

Υπήρξε κάποια αφορμή για να γίνετε ηθοποιός;
«Κάτι σιγόβραζε μέσα μου. Από παιδί έγραφα, μολονότι δεν ήμουν καλός στα γράμματα. Με αγρίεψαν και στο χωριό. Είχε μια βίτσα ο δάσκαλος και με χτύπαγε. Αυτό με ταπείνωσε πολύ και δεν ξαναπάτησα μέχρι που κατεβήκαμε στην Αθήνα και με στείλανε ξανά. Εγραφα πάντως. Ιστορίες απλές. Μπορεί να ήταν ανόητες και αφελείς, αλλά εμένα μου άρεσαν. Οταν πήγα να βρω τον Κουν, του είπα «θέλω να γίνω συγγραφέας». «Eντάξει», μου είπε, «γίνε πρώτα ηθοποιός και βλέπουμε». Τα έκανα και τα δύο», λέει ο ηθοποιός στο Βήμαgazino.