Μαρία Ναυπλιώτου: Οι έρωτες, η απογοήτευση και ο θάνατος των γονιών της

Αφοπλιστικά ειλικρινής, θα παραδεχτεί σε πιο εξομολογητικές συνεντεύξεις της ότι και αγάπησε παράφορα και ερωτεύτηκε και χώρισε και απογοητεύτηκε όπως κάθε γυναίκα. Η μουσική, μόνιμος συμπαραστάτης. Από τα σχολικά χρόνια, όταν την απουσία του αγοριού κάλυπτε μια χιλιοπαιγμένη κασέτα, από την εφηβεία που το «Πόσο σε θέλω» των Τερμιτών έπαιζε ασταμάτητα προκειμένου να διατηρεί το συναίσθημά της ζωντανό, μέχρι το σάουντρακ της ταινίας «Το τέλος μιας σχέσης» που λειτουργούσε ως παρηγοριά για έναν απροσδόκητο χωρισμό.

Από τα 30 ως τα 40 της έζησε δύο μεγάλους έρωτες. Τώρα πια στα 49 της νιώθει πολύ διαφορετικά. Δεν προσφέρει τον εαυτό της ως επιλογή, αλλά επιλέγει η ίδια. Μη πιστεύοντας σε παράφορα πάθη και ολέθριους έρωτες, έχει τοποθετήσει την έννοια της σχέσης σε άλλο επίπεδο. Δοτική, ανθρώπινη, ήρεμη, αφοσιωμένη δίχως πάθη που οδηγούν σε ξεσπάσματα, σε σκηνές ζήλιας, σε εκρήξεις ανασφάλειας. Δεν αφήνεται γιατί έτσι πιστεύει ότι βγαίνει εκτός πορείας. Κοιτάζει τον στόχο της κατάματα και παραμένει συγκεντρωμένη μέχρι να τον πετύχει.

Ο μόνος που μπορεί να περάσει την κόκκινη γραμμή της είναι ο αγαπημένος της αδελφός με τον οποίο έχουν μοιραστεί πολλά. Από τα μικρά παιδικά ατοπήματα, τις εμπειρίες από το άνω διάζωμα της Επιδαύρου, τη διαδρομή στην πορεία των ονείρων, τις απογοητεύσεις και τα μικρά χαστούκια, την ασθένεια των γονιών και τη δεκαετή αγωνιώδη προσπάθεια μέχρι και τον θάνατο τους. Δεσμός ζωής, ισχυρός.

Πηγή: Gala