Μαρία Εκμεκτσίογλου: «Κλαίω πολύ, χτυπιέμαι, στα πατώματα δεν πέφτω»

Πραγματοποιείς κάθε όνειρο σου;
«Ναι, έχω πολύ πείσμα, δεν το βάζω κάτω. Είμαι από εκείνους που λένε: «Έγινα στάχτη και ξαναγεννήθηκα». Η ζωή δεν με παίρνει από κάτω, εγώ παίρνω τη ζωή κάτω από τα πόδια μου, αυτό είναι το μότο μου»

Κλαις;
«Κλαίω πολύ, χτυπιέμαι, στα πατώματα δεν πέφτω, αλλά... κρεβατώματα, πέφτω και χτυπιέμαι, με το μαξιλάρι μου, κλαίω και γίνομαι καλά. Αυτό που με κάνει να κλαίω είναι η διπροσωπία των ανθρώπων. Μπορώ να ανεχτώ τα πάντα, όχι όμως αυτό, την κοροϊδία και τα πισώπλατα, δεν μπορώ να τα αντέξω. Μπορώ να κάτσω όλη τη νύχτα να κλαίω, να χτυπιέμαι και το πρωί να είμαι καλά»

Το λες κατάμουτρα στον άνθρωπο που σε έχει πειράξει;
«Όχι, δεν μπορώ να το πω, δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα πούνε κάτι στα μούτρα. Οι γιοι μου το έχουν, το κάνουν, εκτός από τον Αλέξη, το μεγάλο μου»

Πώς κατάφερες να τους μεγαλώσεις και να αποκτήσουν αυτό το στοιχείο, ενώ εσύ δεν το είχες;
«Αυτοί το έχουν, ο Πασχάλης και ο Απόλλων το έχει... «μπραφ και στα μούτρα», έτσι ξαλαφρώνουν. Ο Αλέξης είναι όπως εγώ, δεν μπορεί, είναι πολύ συναισθηματικός»

Εχεις παντρέψει τον ένα γιο σου. Ετοιμάζεσαι να γίνεις γιαγιά;
«Δεν το νομίζω, όχι... δεν θέλω, δεν είμαι έτοιμη. (Γέλια.) Μου αρέσει, δεν έχει σχέση με την ηλικία το να γίνεις γιαγιά. Πριν από χρόνια πάντρεψα ένα ζευγάρι τσιγγάνων, στην Κάτω Αχαΐα, στην Πάτρα, μου το είχε προτείνει ο πατέρας του γαμπρού. Ήταν δύο μικρά παιδιά σε ηλικία, η πεθερά ήταν 35 χρονών και στα 36 της έγινε γιαγιά, από το πρώτα της παιδιά, όχι από εκείνο που πάντρεψα εγώ. Τέτοιος γάμος δεν υπήρχε, πριγκιπικός, δεν θα ξεχάσω στη ζωή μου αυτό που έζησα», λέει η ίδια στο Λοιπόν.