«Έκανα όρκο στα κόκαλα της μάνας μου ότι δεν θα τραγουδήσω ποτέ ξανά»
Είναι μια γυναίκα που έχει αφήσει την δική της ιστορία στο ελληνικό τραγούδι, καθώς οι συνεργασίες που είχε κάνει ήταν πολλές και σημαντικές.
Παρά την επιτυχία της, εκείνη αποφάσισε να εγκαταλείψει το τραγούδι για να κάνει μια ήρεμη ζωή.
«Έχω κάνει όρκο στα κόκαλα της μάνας μου ότι δεν πρόκειται να ξανατραγουδήσω ποτέ. ‘Οταν ήμουν νέα και έφευγα για να πάω να τραγουδήσω στο εξωτερικό, εκείνη μου έλεγε: "Παιδάκι μου, πάλι θα φύγεις;" Αυτή η εικόνα της θλίψης της μάνας μου θα με συντροφεύει πάντα. Εξάλλου, όταν αποφάσισα να σταματήσω οριστικά από το τραγούδι, έβλεπα πράγματα τα οποία δεν μου άρεσαν. Ήθελα ο κόσμος να με θυμάται όπως ήμουν και να λένε: "ΓΙού είσαι, ρε Λύδια!" Από την άλλη, δεν ήθελα να φάω όλη μου τη ζωή στο τραγούδι. Δεν είχα τέτοιο ψώνιο. Ήθελα ήρεμη ζωή, οικογενειακή. Αυτά που έπρεπε να δώσω στο τραγούδι τα έδωσα. Δεν έχω παράπονο κανένα από τη ζωή μου και από την καλλιτεχνική μου σταδιοδρομία. Έχω τραγουδήσει όλους τους συνθέτες και τους στιχουργούς. Από τον Θεοδωράκη και τον Τσιτσάνη μέχρι τον Μητσάκη, τον Παπαϊωάννου και τον Καλδάρα. Έχω αφήσει τόσο μουσικό πλούτο στη δισκογραφία που δεν έχω απωθημένα. Ποτέ δεν είπα: "Αχ, Γιώτα, δεν τραγούδησες τον τάδε συνθέτη". Όχι. Ποτέ δεν το είπα και δεν θα το πω» εξήγησε στην espresso η Γιώτα Λύδια και συνέχισε για την συνεργασία της με τον Μίκη Θεοδωράκη με «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού».
«Η συνεργασία αυτή ήρθε τότε εντελώς ξαφνικά. Όταν μου έκαναν την πρόταση, ταράχτηκα. Είπα στον εαυτό μου: "Ρε Γιώτα, τι σχέση έχεις εσύ με αυτό το είδος;" Όμως, επειδή είχα πει και πολύ πιο δύσκολα πράγματα στη δισκογραφία, όπως είναι τα δημοτικά, τα σμυρνέικα που θέλουν λυγμό και γυρίσματα στη φωνή, μέσα μου επαναστάτησα και είπα "θα προσπαθήσεις". Και τρελάθηκε ο Θεοδωράκης και κάναμε και δυο συγκλονιστικές συναυλίες, που έχουν μείνει στην ιστορία».
Πώς της φαίνονται οι σημερινές φωνές;
«Υπάρχουν καλές λαϊκές φωνές, αλλά σήμερα έχουν διαφοροποιηθεί τα πράγματα. Έχουν στενέψει τα όρια στη μουσική. Όταν τα νυχτερινά κέντρα δουλεύουν μόνο Σαββατοκύριακο, όταν δεν παράγονται νέα τραγούδια, τι περιμένεις να εισπράξεις από τις νέες φωνές; Εμείς δουλεύαμε επτά μέρες και, αν υπήρχαν και άλλες μέρες θα μας έβαζαν να τραγουδάμε και εκείνες» αναφέρει χαρακτηριστικά για τη διαφορά του τότε με το σήμερα.
Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, στα πρώτα της βήματα, θυμάται το πρότυπο της.
«Τότε που ξεκινούσα εμένα μου άρεσε να ακούω τη φωνή της Καίτης Γκρέυ. Πολύ αργότερα λάτρεψα τη φωνή της Ελένης Βιτάλη, η οποία, όπως έχει πει και η ίδια» έχει πάρει στοιχεία από μένα. Μακάρι να υπάρχουν καλές φωνές και να παίρνουν τα καλά στοιχεία από εμάς τις παλιότερες και να στέκουν καλά... Να προσέχουν πολύ και στο ήθος τους αλλά και οτα τραγούδια που επιλέγουν. Εγώ στάθηκα στο ύφος μου, γιατί δεν έδωσα ποτέ δικαιώματα να με σχολιάσουν»
Κάνοντας έναν μικρό απολογισμό ζωής και αναμοχλεύοντας το παρελθόν, θυμάται και μερικές από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές που έζησε μέσα στο τραγούδι. «Αυτές ήταν, κυρίως, στο εξωτερικό. Στιγμές μοναδικές, που δεν μπορούν να επαναληφθούν. Γιατί ο κόσμος τότε σε όλους εμάς λάτρευε, εκτός από τη φωνή μας, και το ήθος μας και πώς συμπεριφερόμασταν απέναντι του. Έπειτα μια από τις μεγάλες μου στιγμές ήταν η συνεργασία μου με τον Νταλάρα. Τον σέβομαι και τον λατρεύω. Είναι πολύ μεγάλος καλλιτέχνης»