Χρύσα Ρώπα: Η επιστροφή από το Παρίσι, ο ρατσισμός και η λαχτάρα για το θέατρο
Η Χρύσα Ρώπα, έμεινε για αρκετό καιρό μακριά από την Ελλάδα, απολαμβάνοντας την ηρεμία της στη Γαλλία, που νιώθει σαν δεύτερη πατρίδα της. Μάλιστα, επιστρέφοντας, γύρισε και στο θεατρικό σανίδι που τόσο της είχε λείψει...
Διαβάστε τι είπε, στην πρώτη συνέντευξή της μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα...
Καλώς όρισες, επιτέλους, στην Ελλάδα! Ηρθες για το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» κι ελπίζω να μείνεις. Μη μας αφήσεις πάλι!
Δεν σας αφήνω, Βασίλη μου! Ηρθα για να μείνω και το τονίζω, γιατί πολλοί θεωρούν πως ζω ακόμα στο Παρίσι. Λαχτάρησα να κάνω θέατρο εδώ! Το αποθύμησα και, ναι, γύρισα για να μείνω. Περιμένω προτάσεις!
Πάμε να μου πεις για το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», όπου πρωταγωνιστείς στο θέατρο «Πόρτα».
Το καλοκαίρι είχα έρθει να ρυθμίσω κάτι δουλειές και με πήρε τηλέφωνο ο καλός σκηνοθέτης Λευτέρης Γιοβανίδης, που έχει αναλάβει επιτυχώς και το τιμόνι του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Κοζάνης. Βρεθήκαμε για μισή ώρα και μείναμε μαζί για τέσσερις ολόκληρες ώρες. Η ιδέα του να ανεβάσει το σαιξπηρικό έργο με ελληνοσερβική παραγωγή που να ακουμπάει στο σήμερα με κέντρισε από την πρώτη στιγμή. Αυτό βέβαια που ήταν μεγάλο δώρο για εμένα ήταν ότι μου ανέθεσε τον ρόλο της παραμάνας, που έχει και κωμικές στιγμές, αλλά και πολλές δραματικές. Ξεκινήσαμε πρόβες με ένα εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών κι έχω να σου πω πως είμαι ενθουσιασμένη και με την ομάδα και με τον Λευτέρη, που είναι ήρεμη δύναμη. Πέρασα ονειρεμένα πλάι του, μιας και μας καθοδήγησε σε αυτό που ήθελε χωρίς να ακουστεί κιχ, χωρίς υστερίες και κρίσεις, όπως είχα με άλλους σκηνοθέτες. Το ότι με σκέφτηκε για Σαίξπηρ και για τον ρόλο αυτό ήταν αληθινά ακριβό δώρο.
Με παραξενεύει που δεν σου γίνονται ανάλογες προτάσεις από κρατικές σκηνές.
Εμένα όχι, Βασίλη μου, γιατί ξέρω πως υπάρχει ένας ρατσισμός για εμάς τους «εμπορικούς» ηθοποιούς και δη τους... κωμικούς! Δεν είναι τρομερό; Εμείς του «εμπορικού» και οι άλλοι, οι «εναλλακτικοί»;
Είναι όντως τρομερό να υπάρχουν ακόμα ταμπέλες και στεγανά τέτοιου τύπου.
Κι όμως, υπάρχουν! Και δεν το βλέπεις μόνο στις κρατικές σκηνές. Το βλέπεις και εκτός. Οπως βλέπεις και το φαινόμενο των ηθοποιών που αυτο-ονομάζονται... εναλλακτικοί με έπαρση. Ναι, είναι τρομερό, αλλά, με τόσα τραγικά που γίνονται γύρω μας, δεν αξίζει να στεκόμαστε σε αυτά. Θα ζήσω και χωρίς να είμαι εναλλακτική, τι να κάνω (σ.σ.: γελάει)! Τριάντα χρόνια τώρα είμαι παρούσα κι αυτό μετράει. Ξέρεις τι λέω!
Πηγή: Realnews