Νίκος Μαγδαληνός: «Με το που γεννιέσαι, η ζωή είναι άδικη»
Ο Νίκος Μαγδαληνός μίλησε για τις αδικίες της ζωής και τη θεατρική παράσταση που ανεβάζει.
Ο ηθοποιός εξήγησε γιατί είχε ενδοιασμούς ως προς το ανέβασμα της παράστασής του.
Τι κάνεις αυτόν τον καιρό;
«Κάνω μια πάρα πολύ ωραία παράσταση, το έργο «Άστρα να πάνε», στο θέατρο «Κάππα», κάθε Δευτέρα και Τρίτη, ενώ από το Φλεβάρη κάθε Τρίτη. Είναι τεράστιο το θέατρο, οπότε με μία παράσταση είμαστε εντάξει. Επιχείρησα να κάνω αυτό που τόσα χρόνια σκεφτόμουν και ονειρευόμουν: Μια παράσταση με καλούς συναδέλφους, προτίστως καλά παιδιά και δευτερευόντως καλούς ηθοποιούς, άσχετα ονομάτων»
Καλοί συνάδελφοι, καλά παιδιά και μετά καλοί ηθοποιοί...;
«Έχω πολύ καλή ομάδα και ανταποκρίνονται, θυμάμαι μια κουβέντα που είχε πει κάποτε ο Τσαρούχης, ότι «Η τέχνη δεν θα ξεπηδήσει ποτέ από το σαλόνι, θα ξεπηδήσει από το υπόγειο».
Στο υπόγειο έχει θέα;
«Όχι, δεν έχει θέα στο υπόγειο, έχει πολύ μούχλα, υγρασία, πόνο και βλέπεις τον κόσμο από τα τακούνια του, δεν τον βλέπεις ολόκληρο»
Αυτό έχει κόστος και ψυχική φθορά;
«Βέβαια έχει κόστος, δεν είναι μόνο το ηθικό, αλλά και το οικονομικό, όμως αυτό πρέπει να κάνουμε»
Πώς παλεύεται αυτό, τι στοιχεία πρέπει να έχεις;
«Πολύ γερό στομάχι, πολύ καλά χάπια και συνέχεια να λες: «Γιατί δεν έχω αλλάξει επάγγελμα;».
Τι από αυτά τα τρία έχεις κάνει;
«Και τα τρία... και χάπια και απ' όλα... Όμως, την κάναμε τη δουλειά και είναι πάρα πολύ ωραία, θέλω να ακούγεται η παράσταση και όχι γιατί έχουμε τον «τάδε» και τον «τάδε». Δεν ζηλεύω, δεν με ενδιαφέρει, απλώς η δική μου αισθητική δεν είναι αυτού του στιλ»
Το «δεν ζηλεύω» σημαίνει ότι δεν επηρεάζεσαι;
«Καθόλου, γι' αυτό το ρίσκο είναι εξολοκλήρου δικό μου, κάνω και την παραγωγή και είμαι χαρούμενος που το καταφέραμε. Είμαστε μια πολύ γερή ομάδα κι αυτό φάνηκε από την κίνηση που κάνουμε να πάμε στο εξωτερικό»
- Το κομμάτι της αδικίας τι ρόλο έχει παίξει;
«Με το που γεννιέσαι γίνεται αυτό, η ζωή είναι άδικη, ούτως ή άλλως»
Έχεις συμβιβαστεί μ' αυτό;
«Όχι, γι' αυτό και πονάει. Το ζήτημα είναι το ότι πρέπει να συμβιβαστούμε, έτσι είναι η ζωή. Άλλοι γεννιούνται μέσα στα πούπουλα και άλλοι μέσα στα σκ@#ά, είναι πολύ απλό αυτό. Από την άλλη, μετράς τα χρόνια σου και λες «είμαι χαρούμενος, γιατί εγώ όρισα την καριέρα μου και είναι αυτή». Αυτό πίστευα ότι πρέπει να κάνω και το έκανα. Ήμουν 27 χρόνια στο Εθνικό και στο Κρατικό θέατρο. Είμαι 53 χρονών. Το έργο που έχουμε ανεβάσει είναι μια κωμωδία των Βασίλη Ρίσβα και Δήμητρας Σακαλή, το ανέβασα τελείως σουρεάλ, μ' ένα φόβο μην το παρακάνω, αλλά την επόμενη δουλειά θα κάνω μόνο αυτό, θα το παρακάνω»
Γιατί θα το παρακάνεις;
«Αυτό είναι που τραβάει και τη νεολαία, δηλαδή, αρχίζω και προσαρμόζομαι με την αισθητική της νέας γενιάς. Παίρνω προσλαμβάνουσες από τα παιδιά μου, που είναι η νεότερη γενιά. Μου αρέσει να απευθύνομαι περισσότερο σε νέο κοινό, ταιριάζει πιο πολύ το χιούμορ μου. Ηλικιακά δεν ταιριάζω καθόλου με τη γενιά μου» εξήγησε στο Λοιπόν