Νίκος Κουρής: «Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη σε αυτό που πιστεύω για τον εαυτό μου»
Μεταξύ της Σαιξπηρικής «Κωμωδίας των παρεξηγήσεων» και του ειρωνικότατου «Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;» του βραβευμένου με Πούλιτζερ, Έντουαρντ Άλμπι, ισορροπεί αξιοθαύμαστα ο Νίκος Κουρής.
Ο ταλαντούχος ηθοποιός της γενιάς του, που συνδέθηκε καλλιτεχνικά με τον Λευτέρη Βογιατζή, σε πρόσφατη συνέντευξή του, μίλησε για τις δύο παραστάσεις που πρωταγωνιστεί και αν του έχει συμβεί κάτι ακραία απρόοπτο στη ζωή του.
Στο έργο του Άλμπι υποδύεστε έναν ήρωα ο οποίος ερωτεύεται μια γίδα. Γι’ αυτήν την ακραία συνθήκη κάτι υποδηλώνει ο υπότιτλος «Σημειώσεις για τον ορισμό της τραγωδίας».
«Εχει τόση πλάκα το έργο αυτό! Είναι τόσο στριμμένο και αστείο, αλλά και τόσο πολύ βαθύ! Έτσι είναι, βέβαια, όλα τα έργα του Άλμπι. Ωστόσο, αυτό είναι το πιο εντελές και βαθύ».
Είναι ποτέ δυνατόν εχέφρων άντρας να ερωτευτεί μια γίδα;
«Οταν δεν είναι ένας λαϊκός τύπος που ζει στα βουνά... ίσως. Είναι πολύ αστείο αυτό που γίνεται. Του σκάει αυτός ο έρωτας και τον συζητά με τον φίλο του και το παιδί του. Ο Άλμπι κάτι θέλει να μας πει. Δεν ξέρεις από πού θα σε βρει... Αυτό λέει το έργο. Δεν ξέρεις ποτέ πού θα σε βρει το κακό ή πότε θα πάθεις κάτι!».
Σας έχει συμβεί κάτι τόσο ακραία απρόοπτο;
«Φυσικά. Πολλές ανατροπές! Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη σε αυτό που πιστεύω για τον εαυτό μου. Ο Άλμπι μιλά ακριβώς γι’ αυτό. Κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο εαυτός του ή τα γούστα του».
Λέμε ψέματα στον εαυτό μας;
«Ούτε καν. Αλλά μπορούν να μας βρουν τα πάντα. Είμαστε αφύλακτοι. Και η γίδα είναι ένα σύμβολο που μας αποδομεί. Είναι ένα πουλόβερ που ξηλώνει ο Άλμπι, ένα έργο ακραία ειρωνικό το οποίο δεν ξέρεις πώς να το παίξεις».
Και όμως, καλείστε την ίδια περίοδο να πρωταγωνιστήσετε στην «Κωμωδία των παρεξηγήσεων». Πώς είναι να μοιράζεστε μεταξύ δυο τόσο διαφορετικών δραματουργιών;
«Παρότι χαίρομαι πολύ που το κάνω, είναι ζόρικο».
Ειδικά στην κωμωδία του Σαίξπηρ απαιτείται τρομακτική σωματική προσπάθεια. Κάνετε πρωταθλητισμό!
«Τόσο πολύ κοπιάσαμε να τη φτιάξουμε, που τη λατρεύουμε. Είναι χαρά αυτή η κούραση».
Όντως, ο πήχης ήταν ο Λευτέρης Βογιατζής και έχει χαθεί;
«Είχαμε δουλέψει με τον Λευτέρη έξι φορές μαζί. Άντεξα περισσότερο από όλους. Απέδειξα με τη διαδρομή μου πόσο πολύ με συγκινούσε. Λείπει απ' όλους μας ως σημείο αναφοράς. Μόνο ο τρόπος που υπήρχε δίπλα σου σε προσδιόριζε. Ο Λευτέρης δεν είχε τίποτα μιμητικό. Επηρεαζόταν από τα πάντα, έβλεπε τα πάντα. Ήταν ο πιο ζωντανός άνθρωπος που έχω συναντήσει», λέει στο Έθνος.