Αλέκος Συσσοβίτης: «Υπήρχε μια παθολογική αγάπη και καταναγκαστική εξάρτηση της μητέρας μου»

Μπορεί να μην έχει καθαρές εικόνες από εκείνη την ηλικία, αλλά όσα θυμάται τα κρατάει καλά μέσα στην καρδιά του.

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχεις από την παιδική σου ηλικία;

«Μου έρχονται σποραδικά εικόνες. Θυμάμαι τη μαμά μου να μας βάζει πάνω σε κάτι μεταλλικές κούνιες στην αλάνα της γειτονιάς όπου ένιωθα τρελή χαρά. Νόμιζα πως ακουμπούσα τα σύννεφα και επέστρεφα, θυμάμαι μια βόλτα με τον πατέρα μου όπου του κρατούσα το δάχτυλο... Η σχέση γονέα – γιου σε πολύ ευαίσθητη στιγμή. Ένιωθα κάτι πολύ δυνατό. Μια εικόνα πίσω από το σπίτι όπου βρισκόταν μία ξυλαποθήκη και υπήρχε κάρο και άλογο και ήμουν συνέχεια χωμένος μέσα στα ξύλα παν ζοντας με τους φίλους μου, κρυφτό, πόλεμο, το κυνήγι του θησαυρού. Κάναμε τους κλέφτες και τους αστυνόμους. Και μία τελευταία στην Περαία όπου μας πήγαινε η μάνα μου για μπάνιο και λυσσάγαμε με τα κουβαδάκια. Παίρναμε το λεωφορείο και πηγαίναμε εκδρομή σαν κινηματογραφική ταινία. Μικρές στιγμές, οικογενειακή θαλπωρή, όπου υπήρχε μεγάλη αγάπη κι μεγάλη αντιφατικότητα με μεγάλες φασαρίες και προβλήματα»

Ήσουν παρατηρητής σε όλο αυτό ή είχες ενεργό ρολό;

«Ενώ νόμιζα ότι παρακολουθούσα, τελικά συμμετείχα πολύ ενεργά. Υπήρχε μια παθολογική αγάπη και καταναγκαστική εξάρτηση της μητέρας μου, που είχε πρόβλημα με τα νεύρα της, καθώς γαντζωνόταν από μένα. Ενώ προσπαθούσε να μου δώσει την απόσταση και την ελευθερία που χρειαζόταν, δεν μπόρεσα να μείνω παρατηρητής. Έπρεπε να είμαι εκεί και να τη στηρίζω, ακόμη και στην παιδική ηλικία, γιατί ήμουν το αποκούμπι της. Ήμουν το πεδίο ηρεμίας, το στήριγμα της. Καταλάβαινα διαισθητικά από τότε ότι θα αντιμετωπίσει ένα τεράστιο πρόβλημα και όσο και αν υπέφερα, άλλο τόσο την αγαπούσα και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς» είπε στο Gala