Βασίλης Τραϊφόρος: «Η Βέμπο και ο Τραϊφόρος είχαν έναν έρωτα που δεν έχω ξαναδεί»

Ο Βασίλης Τραϊφόρος, ανιψιός του Μίμη Τραϊφόρου και της Σοφίας Βέμπο, τιμά εδώ και χρόνια τη μνήμη τους ποικιλοτρόπως, κυρίως όμως γράφοντας το βιβλίο «Μίμης Τραϊφόρος - Σοφία Βέμπο» που θεωρείται φόρος τιμής για εκείνους.

Ο ίδιος, έπειτα από απαγόρευση της οικογένειας του να μπει στον χώρο του θεάματος, ασχολήθηκε με το θέατρο ως «εραστής της θεατρικής τέχνης» και μόλις τα τελευταία χρόνια κάνει το όνειρο του πραγματικότητα... Αυτή την περίοδο εμφανίζεται στο «Παραμύθι χωρίς όνομα» στο θέατρο Ακάδημος με τον θίασο της Γιούλης Ηλιοπούλου, ενώ ετοιμάζει και ακόμη ένα θεατρικό, τον «Σταθμό», στο θέατρο Λύχνος.

Είναι αλήθεια ότι η οικογένεια της Βέμπο δεν ήθελε τον Τραϊφόρο;
Ναι, αλλά ήταν τόσο δυναμική εκείνη, που κατάφερε να τον επιβάλει. Είχαν έναν έρωτα που δεν έχω ξαναδεί... Πρώτα απ' όλα ήταν πνευματικός έρωτας, εγκεφαλικός και μετά σωματικός. Τον ερωτεύτηκε από την ποίηση του. Συναντιόνταν ως καλλιτέχνες. Ηταν οξύνους και καυστικός ο Τραϊφόρος, κυρίως με τον εαυτό του. Εκείνος κομπέρ στην Αίγλη του Ζαππείου) κι εκείνη φτασμένη τραγουδίστρια, την πείραξαν κάποια λόγια του, όταν βρέθηκε στο μαγαζί με την παρέα της. Προτού κηρυχτεί ο πόλεμος, η Βέμπο είχε πει για εκείνον: «Δεν θέλω να τον συναντήσω ποτέ. Ούτε καλλιτεχνικά ούτε και στη ζωή μου». Σύμπτωση, όμως! Αργότερα, και ενώ είχε κηρυχθεί πια ο πόλεμος, συνεργάστηκαν στο θέατρο, όπου εκείνη του είπε: «Έμαθα ότι γράφεις ωραίους στίχους». Τότε έγραφε τραγούδια για τη Ρένα Βλαχοπούλου. «Θέλω να μου γράψεις ένα τραγούδι, αλλα πάνω στον σκοπό της Ζεχρά». Κι εκείνος της απάντησε: «Από πότε οι θεοί ζητάνε χάρες από τους ανθρώπους;» Το ίδιο βράδυ της έγραψε το «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά» και... παραδόθηκε. Από εκείνη την ημέρα και μετά όλα τα τραγούδια και οι στίχοι ήταν αφιερωμένα σ' εκείνη».

-Δεν είναι όμως μαζί στον ίδιο τάφο...
«Όχι, έπειτα από απαίτηση της οικογένειας της. Όμως στις 11 Μαρτίου-ημέρα θανάτου της Βέμπο- πηγαίνουμε και κάνουμε μνημόσυνο και στους δυο, καθώς οι τάφοι τους είναι κοντά μέσα στο Α' Νεκροταφείο», λέει στην Espresso.

Πώς αποφασίσατε να γράψετε βιβλία για τους θείους σας;
«Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε κάτι γι' αυτούς. Οι δύο βιογραφίες για τη Βέμπο αφορούσαν μόνο τα καλλιτεχνικά της και όχι την προσωπική της ζωή. Από την άλλη, από τις 300 επιθεωρήσεις που έγραψε ο Τραϊφόρος δεν υπάρχει καμία. Τελευταία βρήκα δυο πεζά από χειρόγραφα και τα έφτιαξα βιβλία, για να μείνουν στην Ιστορία, να μπουν στην Εθνική Βιβλιοθήκη, στη θεατρική Βιβλιοθήκη, γιατί αλλιώς όλα τα ενθυμήματα και τα προσωπικά τους αντικείμενα έχουν σκορπιστεί... Είτε βρίσκονται σε διάφορες ιδιωτικές συλλογές είτε έχουν πουληθεί από τις επόμενες γενιές...Είναι μια πονεμένη ιστορία. Κατάφερα και βρήκα ποιήματα του Τραϊφόρου και δύο πεζά, το «Όταν γυρίζουν τα χελιδόνα», που παίχτηκε το 1959 στο καλοκαιρινό Βέμπο, σε μια sold out παράσταση, και το «O 13ος θεός». Το βιβλίο μου με τον τίτλο «Της Ελλάδος ποδιά» είναι η ζωή τους έτσι όπως την έζησα εγώ, αλλά και από αφηγήσεις του Μίμη και συγγενών», λέει στην Espresso.