Ροζίτα Σώκου: Το «φτωχό μιούζικαλ» του Δαλιανίδη και τα... slow motion πλάνα του Αγγελόπουλου
Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της η Ροζίτα Σώκου μιλάει για όλους και για όλα και δεν μασάει τα λόγια της.
Η 96χρονη κριτικός δεν χαρίζεται σε κανέναν. «Ακόμα κι αν είναι επιστήθιος φίλος μου» δηλώνει.
Η κουβέντα πηγαίνει στον Γιάννη Δαλιανίδη, με τον οποίο τη συνέδεε μακροχρόνια φιλία. «Εγώ δεν πήγαινα να δω ελληνικό κινηματογράφο. Δεν το ήθελε η Ελένη Βλάχου στην “Καθημερινή”, όπου εργαζόμουν. Από την άλλη, τα πολύ παλιά ελληνικά φιλμ ήταν κινηματογραφημένο θέατρο. Κοίταζαν όλοι οι ηθοποιοί ανφάς μόνο και γκρο πλαν. Ο Δαλιανίδης, όμως, βρήκε κάτι πρωτότυπο που δεν είχαν αντιληφθεί οι άλλοι: το φτωχό μιούζικαλ. Αλλά θέατρο κι αυτό. Τον αγαπούσα υπερβολικά τον Γιάννη και γι’ αυτό δεν μιλούσαμε ποτέ για σινεμά. Το αποφεύγαμε. Ακόμα και στα τραπέζια όπου γευματίζαμε, δεν είχαμε ποτέ κουβέντα για τον κινηματογράφο».
Με αγάπη θυμάται και τον Μάνο Χατζιδάκι: «Τον θυμάμαι από την Κατοχή, που με είχαν καλέσει σε ένα φιλικό σπίτι για τσάι και μου είπαν: “Θα έρθει ένα παιδάκι να παίξει πιάνο”. Και ξαφνικά βλέπω ένα παιδάκι με κοντά χέρια και χοντρά δάχτυλα. Το παιδάκι αυτό ήταν ο Μάνος. Καθ’ όλη τη διάρκεια που έπαιζε, έλεγα: ''Είναι αδύνατον αυτό το παιδάκι να γίνει πιανίστας''. Και ο Μάνος έγινε σπουδαίος και μεγαλούργησε. Κάναμε πολλή παρέα, είχε χιούμορ, αλλά είχε και ένα ελάττωμα: αργούσε πάντα. Μας έστηνε. Την εποχή εκείνη, τον ψάχναμε όλοι για να γράψει τη μουσική στους “Ορνιθες”. Τον γύρευα σε όλη την Αθήνα. Και ξαφνικά, τον βλέπουμε να κοιτάζει ανέμελος στο βιβλιοπωλείο Ικαρος κάποια βιβλία. Τον αρπάζουμε όλοι οι συντελεστές του θιάσου και τον πηγαίνουμε στο στούντιο. Και εκεί έγραψε όλη τη μουσική σε μία ημέρα για μια από τις πιο ιστορικές παραστάσεις. Είχε τρομερή ευκολία στο να γράφει μουσική, ακόμα και σε τσιγαρόκουτα!» θυμάται.
Η κουβέντα πηγαίνει και στον Θόδωρο Αγγελόπουλο... «Στην αρχή ενθουσιαστήκαμε μαζί του και του γράψαμε για να πάρει κουράγιο. Στο δεύτερο έργο, έτσι κι έτσι. Ημουν μαζί με την τότε σύζυγο του Μίμη Πλέσσα, την Τζέλλα, και λέγαμε στην ταινία του: “Θα κλείσουμε τα μάτια και θα μετρήσουμε για να δούμε πού θα αλλάξει το πλάνο”. Και μετρούσαμε και μετρούσαμε και γελούσαμε. Ηταν μη επιτρεπόμενο αυτό που έκανε ο Αγγελόπουλος. Και το δράμα ήταν πως ο Αγγελόπουλος έπεφτε πάντα λάθος χρονολογικά. Το τελευταίο έργο του που είδα πέτυχε, ήταν και το μόνο στο οποίο είχε πετύχει σε όλα, και κυρίως χρονολογικά», λέει στην Espresso.