Γιώργος Γιαννόπουλος: «Μεγάλωνα σε ένα χωριό ως ο αδελφός της ανάπηρης»

Μίλησέ μου για τα παιδικά σου χρόνια. Πώς ήσουν σαν παιδί και πώς γεννήθηκε η επιθυμία να γίνεις ηθοποιός;

«Ήταν γλυκά και αγαπημένα! Είμαστε πέντε αγαπημένα αδέρφια που εισέπραξαν πολλή αγάπη από τους γονείς τους. Έχω μοναδικές εικόνες και μυρωδιές της παιδικής μου ηλικίας. Το ότι δεν έκανα δική μου οικογένεια, και το λέω για πρώτη φορά, ήταν ότι η μεγάλη μας αδερφή γεννήθηκε με σύνδρομο ντάουν. Ίσως να ήταν ο ανασταλτικός παράγων και ένας εσωτερικός φόβος στο να μην παντρευτεί κανένας μας εκτός από τον έναν αδερφό μου που έφερε στον κόσμο δυο παιδιά υγιέστατα. Οι υπόλοιποι φοβόμασταν μη μας ξανασυμβεί κάτι τέτοιο στην οικογένεια. Ακόμα και τώρα το ψάχνω πριν γίνω πατέρας. Μεγάλωνα σε ένα χωριό ως ο αδερφός της ανάπηρης. Εν τούτοις εγώ το μειονέκτημα το έκανα πλεονέκτημα! Πέρασα όλα μου τα χρόνια μαζί της χωρίς κανένα πρόβλημα! Μαζί βγαίναμε στις καφετέριες, στις κοινωνικές εκδηλώσεις στον κινηματογράφο, παντού και πάντα, με την αγαπημένη μου αδερφή, την Αγγέλλω! Είναι ο "άγγελος" μου και είμαι περήφανος που γεννήθηκε έτσι αυτό το πλάσμα, γιατί έγινα καλύτερος άνθρωπος και καλλιτέχνης»

Είσαι άνθρωπος των κανόνων ή του ενστίκτου;

«Όσο μεγαλώνω είμαι πλέον των κανόνων! Τα πάντα πλέον τα επεξεργάζομαι, τις αισθήσεις και τα συναισθήματα μου τα κωδικοποιώ. Αλίμονο εάν συνέβαινε το αντίθετο. Βάζω κανόνες στη ζωή μου»

Τι είναι αυτό που σε έκανε να δουλεύεις από πιτσιρικάς

«Έτσι έμαθα. Εγώ διακοπές πήγα για πρώτη φορά στη ζωή μου σε ηλικία 20 ετών. Στο χωριό μου μαζεύαμε σύκα το καλοκαίρι, τον χειμώνα ελιές, άρμεγα κατσίκες, μάζευα και έβαζα στα σακιά τη ρίγανη και την πουλούσα στο διπλανό χωριό και έβγαζα μεροκαματάκι. Έτσι με έμαθαν. Η εργασία είναι μέρος της φύσης πρέπει να εργάζονται οι πάντες και τα πανιά. Είναι ο κανόνας της ζωής. Πρέπει να ιδρώσεις τη φανέλα, εάν θέλεις να πας μπροστά. Επειδή υποστηρίζω την άποψη μου, έχω κατηγορηθεί ως μνημονιακός» αποκάλυψε στο full life