Ελένη Γερασιμίδου: «Πάντα θαύμαζα τις γυναίκες που ήταν περιποιημένες μέσα στο σπίτι»

Η ηθοποιός αναφέρθηκε επίσης στην κόρη της και στον τρόπο που τη μεγάλωσαν μαζί με το σύζυγο της, Αντώνη Ξένο, ενώ αποκάλυψε πώς την αποκαλούν χαριτολογώντας...

Μέσα στην ήμερα ποιος είναι ο χρόνος που αφιερώνετε αποκλειστικά για εσάς, τι κάνετε;

«Να κάνω τα σπα και να βάλω τις κρέμες μου; Όχι, αυτά γίνονται σε συνοπτικές διαδικασίες. Δεν σημαίνει ότι δεν είμαι καθαρή, ότι δεν θα βαφτώ για να βγω ή ότι δεν θα βάλω κάτι πιο συμμαζεμένο. Δεν είμαι της κομψότητας έξω από τα πράγματα, αλλά νομίζω ότι είμαι μια χαρά για τον τύπο και τη θέση μου στην κοινωνία, ένα απλό, περιποιημένο ντυσιματάκι, το οποίο κάνω. Δεν πάω στα κομμωτήρια, δεν βάζω κρέμες, βάφομαι πάντα, γιατί είναι έλλειψη σεβασμού να μην είναι βαμμένος ο ηθοποιός στη σκηνή, αλλά και στη ζωή του, όταν βγαίνει έξω. Μού αρέσουν πολύ οι περιποιημένες γυναίκες, ακόμα και στο σπίτι όταν είναι, αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το κάνω. Πάντα θαύμαζα τις γυναίκες που ήταν περιποιημένες μέσα στο σπίτι, εγώ δεν το ακολουθώ αυτό».

Ο τρόπος που μεγαλώσατε την κόρη σας είναι κοντά σ' εκείνον που σας μεγάλωσαν οι δικοί σας γονείς;

«Ναι, γιατί, ευτυχώς, ήμουν σε μια οικογένεια που η αριστεροσύνη ήταν πραγματική. Η λέξη «πρόοδος», που κολλάει στον αριστερό, ήταν τρόπος ζωής. Παρόλο που οι γονείς μου ήταν φτωχοί και κυνηγημένοι, μας μεγάλωσαν με μεγάλη ελευθερία, όχι ασυδοσία, ποτέ, με σεβασμό σ' αυτά που κάναμε, με μεγάλη ενθάρρυνση σ' αυτά που θέλαμε να κάνουμε, κι έτσι έγινε, θα ήταν οπισθοδρομικό να κάνουμε κάτι άλλο εμείς. Και οι δύο γονείς μεγαλώσαμε σε αντίστοιχες οικογένειες απλών ανθρώπων, που έκαναν πράξη τις πολιτικές ιδέες τους. Δεν κάτσαμε ποτέ από πάνω της για να διαβάσει, ποτέ δεν έγινε αυτό, κανένα ζόρι. Έχουμε γύρω μας αυτό το μοντέλο και στο φιλικό μας περιβάλλον, να κάθονται πάνω από τα παιδιά και να τα ζορίζουν. Τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που περίμεναν. Πέρασαν και στα πανεπιστήμια, έκαναν πολλά χρόνια να βγούνε και κατέληξαν σε άλλους... δρόμους. Δεν βλέπουμε να υστερεί σε κάτι το δικό μας παιδί, που δεν το ζορίσαμε ποτέ. Ψάχνει, διαβάζει, μορφώνεται, γράφει... και τη φωνάζουμε «Η δεσποινίς διευθυντής», λέει στο ΛΟΙΠΟΝ.