Ελένη Ράντου: «Είμαι απόλυτα ενοχική, πιστεύω πως φταίω για όλα όσα άσχημα συμβαίνουν γύρω μου»
Η φετινή χρονιά τη βρίσκει στο θέατρο «Διάνα» να υποδύεται την «Τζάσμιν».
Η Ελένη Ράντου μίλησε για το πόσο την έχει επηρεάσει συναισθηματικά η ηρωίδα της και αν η ίδια «στήνει» τον εαυτό της στον τοίχο.
Πόσο σ' έχει επηρεάσει η «Τζάσμιν» συναισθηματικά;
«Η αλήθεια είναι πως γκριζάρει λίγο τον χειμώνα μου. Επιπλέον, πρέπει να είμαι και σε μια καραντίνα όλη μέρα. Να μην κρυώσω, να έχω καλή ψυχολογία, να μπορώ να είμαι συγκεντρωμένη απόλυτα. Το πετύχαινα αλλά μετά την παράσταση χρειάζομαι ώρες για να βρω τον εαυτό μου. Είναι ένα έργο που ξεκινάει ανώδυνα και στη συνέχεια σε σιγοψήνει με ήρωες που είναι θύτες και θύματα μαζί! Για να χαλαρώσω και να κοιμηθώ, πάει πέντε το πρωί»!.
Μέχρι εκείνη την ώρα τι κάνεις;
«Βλέπω ταινίες σκέφτομαι, οργανώνομαι, πάω βόλτα το σκύλο μου. Γενικά, προσπαθώ να κάνω πράγματα πιο γειωμένα, να μην επηρεάζομαι από τη δουλειά μου. Είμαι σαν τον ψυχίατρο που μπορεί να έρχεται σε επαφή με διάφορες παθήσεις αλλά κρατώντας αποστάσεις καταφέρνει να μένει αλώβητος».
Η ηρωίδα που υποδύεσαι, η Τζασμίν, μ' ένα γλυκό τρόπο δένει στη σκηνή το παρελθόν με το παρόν πιστεύοντας πως για τα λάθη της φταίνε πάντα οι άλλοι.
«Υποφέρει από ένα ναρκισσιστικό σοκ, αν μπορώ να το πω έτσι. Βέβαια, κάποια στιγμή αναγκάζεται να προσγειωθεί απότομα στην πραγματικότητα αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της».
Εσύ «στήνεις» συνήθως τον εαυτό σου στον τοίχο;
«Έχω αυτή τη συνήθεια του παλιού αριστερού, που γίνεται αιτία να με κοροϊδεύουν οι δικοί μου. Είμαι απόλυτα ενοχική, πιστεύω πως φταίω για όλα όσα άσχημα συμβαίνουν γύρω μου. Σαν να μην φτάνει αυτό, παίρνω και την ευθύνη για τα λάθη των άλλων, τα φορτώνομαι όλα από τη στιγμή που τους έχω βάλει στη ζωή μου. Βέβαια, η έλλειψη ευθύνης εκ μέρους τους με θυμώνει κυρίως γιατί βλέπω πόσο κακό κάνουν στον εαυτό τους. Γίνονται τοξικοί».
Πως τις χειρίζεσαι αυτές τις καταστάσεις;
«Κάνω πως δεν τις βλέπω, έτσι είναι σαν να μην συμβαίνουν! Δεν εθελοτυφλώ, απλά τις ερμηνεύω αλλιώς. Ας πούμε, αν κάποιος μου λέει ψέματα, θα σκεφθώ πως έχει μια πάθηση που τον οδηγεί στο ψέμα! Λυτρώνομαι μ' αυτόν τον τρόπο, άλλωστε για τη δική μου σωτηρία τα κάνω αυτά. Δεν διεκδικώ πάντως όπως παλιά. Θυμάμαι, δηλαδή, πως μικρή διεκδικούσα τόσο πολύ επαφή και ποιότητα στις συναναστροφές που κυριολεκτικά βασανιζόμουν! Κάποια στιγμή, βέβαια, κατάλαβα πόσο τοξικό ήταν όλο αυτό για μένα! Το να προσπαθώ να πείσω για το αυτονόητο! Σήμερα εκείνοι που με φέρνουν σε απόγνωση, απλά τους βγάζω από την ζωή μου. Έτσι καθαρίζω! Αν κάποιος αρχίσει να μου «δαγκώνει το δάκτυλο», απλώς απομακρύνομαι, δεν θέλω καν εξηγήσεις να τελειώνω μόνο μια ώρα αρχύτερα», λέει στο Grande.