Ελένη Ράντου: «Στη δική μας δουλειά πρέπει να υπερβαίνεις καθημερινά τους φόβους σου»

Η διάσημη ηθοποιός, σε συνέντευξή της, παραδέχεται ότι στον χώρο της υποκριτικής πρέπει να ξεπερνούν καθημερινά τους φόβους του, εξηγώντας τι πετυχαίνει όποιος κατορθώνει να δρα έτσι.

Φέτος, μεταφέρατε στο θέατρο το οσκαρικό αριστούργημα «Blue Jasmin» του Γούντι Άλεν. Πότε και γιατί γεννήθηκε αυτή η ανάγκη;

Νομίζω τη στιγμή που είδα την ταινία στον κινηματογράφο. Ένιωσα ότι η Τζάσμιν μοιά­ζει με την Ελλάδα τόυ σήμερα. Πάντα στηρι­ζόταν στη γενναιοδωρία των ξένων... πόσο περισσότερο σήμερα. Ματαιωμένη και μό­νιμα σε νοσταλγική διάθεση των περασμέ­νων μεγαλείων. Όσο για τον ρόλο της Τζά­σμιν, η προσέγγιση του Γούντι Άλεν ήταν για μένα τόσο ευφυής. Χρησιμοποίησε μια πολύ δυνατή και δυναμική γυναίκα να τη βάλει σε μια τόσο εύθραυστη ισορροπία. Βαρέθηκα να βλέπω αυτούς τους ρόλους να παίζονται πάντα από εξωτερικά εύθραυστες γυναί­κες. Μια τέτοια γυναίκα είναι πολύ αναμε­νόμενο να ισοπεδωθεί. Μια δυνατή, όμως, γυναίκα περιμένεις να μην εγκλωβιστεί. Κι εκεί η ανατροπή γίνεται μεγαλύτερη.

Η συγκεκριμένη επιλογή αποτέλε­σε ένα μεγάλο ρίσκο. Σε τι βαθμό σας δικαίωσε;

Το ρίσκο ήταν οι μεγάλες προσδοκίες που δημιούργησε η παράσταση ακόμα κι από την ανακοίνωση της. Το «ΟΚ» του Γούντι Άλεν, η πρώτη φορά της Τζάσμιν στο θέα­τρο... θα μπορούσε να γίνει μια πύρρεια νί­κη. Ευτυχώς η στιγμή της έμπνευσης ήταν ευλογημένη και η παράσταση στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Το ωραιότερο σχό­λιο που μου λένε και οι φανατικότεροι Γού­ντι Αλενιστές είναι ότι σε πέντε λεπτά ξεχνούν την ταινία και βλέπουν μία καθηλω­τική παράσταση.

Το εκάστοτε ρίσκο, μέχρι τη στιγμή του απολογισμού, φθείρει την ψυχολογία ενός καλλιτέχνη;

Όχι αναγκαστικά. Δίνει πρόκληση. Στη δι­κή μας δουλειά πρέπει να υπερβαίνεις κα­θημερινά τους φόβους σου. Όταν τους νι­κάς, νιώθεις πολύ ωραία. Και όταν συμβαί­νει αυτό, συνήθως πετυχαίνεις.

Αλήθεια, πώς είναι η «συνάντηση» της Ελένης με την Τζάσμιν;

Εξοντωτική αλλά και τόσο αποκαλυπτική! Κανείς δεν με φανταζόταν σε αυτόν τον ρό­λο και τώρα μου λένε πως δεν μπορούν να φανταστούν άλλη. Κι είναι κι αυτά τα καθη­μερινά μπράβο του κόσμου στον χαιρετισμό. Είμαι ευγνώμων γι' αυτή τη συνάντηση.

Σε ποια ατάκα του έργου βρίσκεται το βαθύτερο μήνυμα που θέλετε να περάσετε;

«Μπήκες στη ζωή μου και κάνεις πιθανό ό,τι έμοιαζε απίθανο». Αφιερωμένη εξαιρετικά!

Πόσο σημαντικό είναι να δίνουμε χώρο στις σχέσεις οποιουδήποτε τύπου;

Η ηρωίδα στο έργο το επισημαίνει συνέχεια: «Αφήστε τους ανθρώπους να αναπνεύ­σουν». Η ηρωίδα πνίγεται για πολλούς λό­γους. Αναζητά το οξυγόνο της σε λάθος μέ­ρος Στο παρελθόν.

Πηγή: MY TV