Γαλάνη: «Χρειάζομαι να παίζω σε χώρους που θα προστατεύουν τη μουσική που παίζουμε»
Η Δήμητρα Γαλάνη έχει μια πορεία άκρως επιτυχημένη κι έχει τραγουδήσει τραγουδια που θα μείνουν στον χρόνο.
Είναι διαχρονική και ιδιαίτερα ανθεκτική στον χρόνο. Έχει παίξει σε μεγάλες σκηνές, σε γεμάτα στάδια, σε νυχτερινά μαγαζιά - αν και τα τρίτα δεν είναι στον ορίζοντα της.
«Δεν είναι πλέον οι κατάλληλοι χώροι για μένα και γι' αυτό που θέλω να επικοινωνήσω στον κόσμο που με παρακολουθεί. Χρειάζομαι να παίζω σε χώρους που θα προστατεύουν τη μουσική που παίζουμε. Που θα προστατεύουν και θα σέβονται όσο πιο πολύ γίνεται την αισθητική του κόσμου που θα έρθει να μας ακούσει. Ζητάω έναν αλληλοσεβασμό. Όπου και όποτε συμβαίνει αυτό, πάω και παίζω και είμαστε όλοι ευτυχισμένοι, γιατί, να είσαι σίγουρος, ο κόσμος καταλαβαίνει ότι τον αντιμετωπίζουμε τίμια».
Ξέρει το μυστικό της επιτυχίας; Εκείνη απαντάει με μια ισχυρή δόση αυτοπεποίθησης, γνώσης και ατόφιας εμπειρίας:
«Εχω την αίσθηση πλέον ότι το μυστικό είναι να μην προσπαθείς να κάνεις επιτυχία. Ξέρεις, η επιτυχία είναι ευλογία, αλλά την ίδια στιγμή μπορεί να μετατραπεί σε παγίδα, σε βάρος. Συνήθως, σε αγχώνει μην και δεν την επαναλάβεις και σιγά-σιγά εγκλωβίζεσαι. Και έτσι ασχολείσαι τελικά με το να τη συντηρείς διαρκώς για να είναι παρούσα. Ποτέ δεν έκανα κάτι μόνο και μόνο για να κάνω επιτυχία. Το έκανα γιατί εκείνη τη στιγμή το αγαπούσα.
Πάντα επικοινωνώ αυτό που μου αρέσει, αυτό που μου υπαγορεύει η ψυχή μου. Αν αυτό καταλήξει σε επιτυχία, γίνομαι πολύ ευτυχισμένη. Όλοι μας θέλουμε να κάνουμε επιτυχημένα πράγματα. Αλλά πιστεύω ότι πρέπει να προτείνουμε την αλήθεια μας. Γενικά, δεν με γοητεύει καθόλου να επαναλαμβάνω τον εαυτό μου με το να ναρκισσεύομαι με τις επιτυχίες μου. Θέλω κάθε φορά να παρουσιάζω κάτι διαφορετικό ως αποτέλεσμα. Και, ευτυχώς, αυτό έχει αποδέκτες. Γενικότερα, το χάρισμα που σου έχει δοθεί δεν πρέπει να το κάνεις υποχρέωση, αλλά χαρά. Αλλιώς δεν λειτουργεί».
Τα τραγούδια της ακούγονται σε όλα τα μαγαζιά, σε όλα τα σχήματα. Ειδικά το Δυο Μέρες Μόνο και το Χειροκρότημα, όλοι οι τραγουδιστές, ανεξαρτήτως ηλικίας και ρεπερτορίου, νιώθουν το καθήκον να τα ερμηνεύσουν.
«Μα τα τραγούδια, από ένα σημείο και έπειτα, δεν ανήκουν σε μας. Και μιλάω και ως δημιουργός, και ως τραγουδίστρια. Τα τραγούδια ανήκουν στον κόσμο. Περπατάνε μέσα στον χρόνο. Και αν είναι άξια, μένουν πάντα καινούργια. Τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, του Βασίλη Τσιτσάνη, έχουν χρόνο; έχουν ηλικία; Είναι τραγούδια που ανήκουν στον κόσμο πάνω από όλα», λέει στο Downtown.