Σπύρος Φωκάς – Λίλιαν Παναγιωτοπούλου: «Μέναμε με τον πρώην μου και τον Σπύρο στο ίδιο σπίτι»

Το μεγαλύτερο διάστημα στη ζωή σου που έμεινες μόνος ποιο ήταν;

Σπύρος Φωκάς: «Ήταν από τον τρίτο μου γάμο και μετά...»

Λίλιαν Παναγιωτοπούλου: «Από το 2006 και μετά, που πήρε φωτιά το σπίτι του. Υπάρχει ακόμα ένα τραγούδι, που δεν έχει μελοποιηθεί, οι στίχοι υπάρχουν μέσα στο βιβλίο, με τίτλο: «Το κλεμμένο φόρεμα». Εκεί ο Σπύρος περιγράφει τα συναισθήματα του μέσα από αυτό, τι έβλεπε και βίωσε στο καμένο σπίτι, το οποίο δεν επισκέφτηκε ποτέ κανείς από τους φίλους και τους αγαπημένους του. Όταν ανέβηκα, όχι ως γυναίκα του, αλλά ως συνάδελφός του, και είδα πού κοιμάται αυτός ο άνθρωπος, είπα ότι αυτός ο άνθρωπος με αυτή την πορεία δεν μπορεί να κοιμάται εδώ. Τον πήρα από εκεί και τον πήγα να μείνουμε στο δικό μου σπίτι, που έμενα με τον πρώην άντρα μου, ο οποίος τον λάτρευε και τον λατρεύει. Στο σπίτι αυτό μείναμε όλοι μαζί για ένα χρόνο».

Συγκατοικούσατε στο ίδιο σπίτι με τον πρώην σύζυγο σου και οι τρεις σας;

Λίλιαν Παναγιωτοπούλου: Μείναμε ένα χρόνο όλοι μαζί, γιατί κι εκείνος ήταν σύμφωνος στο ότι ο Φωκάς δεν μπορεί να κοιμάται σ' ένα πεταμένο στρώμα. Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε, από όλους αυτούς τους παρατρεχάμενους που εγώ γνώρισα στο νοσοκομείο, τότε που ο Σπύρος, το 2010, έκανε το μεγάλο χειρουργείο. Μια μέρα πριν από το χειρουργείο, έξω από την πόρτα του δωματίου, συζητούσαν κι έλεγαν: ”Τώρα που θα πεθάνει ο Φωκάς, τι θα γίνει το κτήμα του στη Σαντορίνη;”».

-Ποιοι το έλεγαν αυτό;

Λίλιαν Παναγιωτοπούλου: «Διάφοροι φίλοι, επώνυμοι και ανώνυμοι».

-Τι όφελος είχαν αυτοί οι άνθρωποι για να ενδιαφερθούν για το κτήμα;

Λίλιαν Παναγιωτοπούλου: «Δεν το γνωρίζω αυτό. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ρόλο έπαιζα εγώ δίπλα του, γιατί του μιλούσα στον πληθυντικό».

-Του μιλούσες στον πληθυντικό;

Λίλιαν Παναγιωτοπούλου: «Ναι, επί δύο χρόνια του μιλούσα στον πληθυντικό. Δεν είχαμε σχέση, αλλά είχαμε ματιές που έλεγαν πολλά. Ερωτική σχέση αποκτήσαμε το 2010, μετά το χειρουργείο, όταν πήγαμε στην Αίγινα, στο κτήμα του Δημήτρη Κολλάτου, που μας φιλοξένησε. Ένα βράδυ κάναμε μια βόλτα στη θάλασσα, μ' ένα φοβερό φεγγάρι, μου είπε: «Κυρά μου, σ' ευχαριστώ». Με κοίταξε στα μάτια, δάκρυσε, δάκρυσα κι εγώ... εκεί φιληθήκαμε για πρώτη φορά και κοιμηθήκαμε μαζί το πρώτο βράδυ...Ήταν η πιο ωραία βραδιά της ζωής μας», αναφέρουν στο ΛΟΙΠΟΝ.