Έλενα Ακρίτα: Η άγνωστη κουμπαριά με τη Βουγιουκλάκη και η τραγική ειρωνεία λίγο πριν τον θάνατό της

Τι καλούδια µάς φέρνεις στα υποσχόµενα «Τάπερ της Αλίκης», που έρχονται άµεσα;

Πρόκειται για το πρώτο µου µυθιστόρηµα που δεν είναι αστυνοµικό, το οποίο αποτελεί µια αθηναϊκή τοιχογραφία της εικοσαετίας 1980-2000. Τρεις γενιές γυναικών ζουν, ονειρεύονται και διεκδικούν.

Οι ηρωίδες σου είναι γιαγιά, µάνα και κόρη.

Ναι, η Κοραλία, είναι η νεότατη γιαγιά που δούλεψε για 20 χρόνια καθαρίστρια στη Φίνος Φιλµ. Η κόρη της Ελένη, πωλήτρια στο περίφηµο Μινιόν, που κάνει και επιδείξεις τάπερ σε σπίτια κυριών. Και το εξώγαµο κοριτσάκι της, η Αλικούλα, που πήρε το όνοµα της νονάς της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Η µικρή µέσα στα πολύχρωµα τάπερ της µαµάς κρύβει παιχνίδια, πασχαλίτσες για τα µαλλιά, στρασάκια, Μπάρµπι, επιθυµίες, ελπίδες και όνειρα... Οταν η Αλίκη µεγαλώνει, κλείνει ερµητικά µέσα στα τάπερ της όλα όσα αισθάνεται: αγάπη, οργή, πόνο, έρωτα, γέλιο και κλάµα, µέχρι που η ζωή της θα απαιτήσει να ανοίξει τα αεροστεγή καπάκια και να αφήσει τα συναισθήµατά της ελεύθερα.

Μέσα από αυτές τις τρεις γυναίκες βλέπουµε και όσα γίνονται στις δύο αυτές δεκαετίες;

Βλέπουµε τα πάντα πολιτικά, κοινωνικά, καλλιτεχνικά. Τα «Τάπερ της Αλίκης» είναι ένα µεγάλο γκράφιτι στους τοίχους των πολυκατοικιών της Κυψέλης και των µπορντέλων της οδού Φυλής, των θεατρικών σκηνών, των ρετιρέ µε τις στρωµένες τσόχες για κουµκάν. Είναι όσα ζήσαµε και αγαπήσαµε σε µια Αθήνα που δεν µένει πλέον εδώ...

Η Αλίκη «παίζει» και στον τίτλο και στην ιστορία σου. Είχες έρθει πολύ κοντά της.

∆έθηκα µε την Αλίκη. Την εκτιµούσα και ως γυναίκα και ως ηθοποιό και ως σταρ... Βάφτισε τον γιο µου, τον Παύλο, και ήταν υπέροχη νονά µέχρι που «έφυγε». Ισως γι’ αυτό έβαλα τη µια ηρωίδα µου να έχει νονά την Αλίκη, όπως νονά την είχε ο γιος µου. Η τραγική ειρωνεία είναι πως, όταν σκεφτόµασταν µε τον Κώστα Αρζόγλου ποιος θα βαφτίσει το αγόρι µας, του έλεγα «µήπως να βρούµε µια µικρότερη νονά για να τη χαρεί ο µικρός µεγαλώνοντας;» και απαντούσε µε χιούµορ «η Αλίκη θα µας θάψει όλους». ∆υόµισι χρόνια µετά «έφυγε».

«Έφυγε» τόσο γρήγορα...

Και τόσο κοµψά, Βασίλη! Είναι κρίµα που χάθηκαν τόσο νέες και η Αλίκη και η Τζένη!

Υπάρχουν σήµερα σταρ όπως εκείνες;

Η εποχή δεν τις έχει ανάγκη τις σταρ. Σήµερα έχουµε ανάγκη από «είδωλα», από «λατρευτικούς ναούς», όπως πήγαιναν σε εκείνες. Πήγαινε ο κόσµος και... προσκυνούσε! Τώρα έχουµε ηθοποιούς που γεµίζουν τα θέατρα άµα τη εµφανίσει τους. Αν πει η ∆έσποινα Μπεµπεδέλη ότι από τον Οκτώβριο θα διαβάσω τον τηλεφωνικό κατάλογο στο τάδε θέατρο, θα έχει τρία sold out. Το ίδιο συµβαίνει µε τη Μαρία Ναυπλιώτου, που έβαλε ένα τεράστιο στοίχηµα και το κέρδισε έχοντας ουρές στο «Master Class» της. ∆εν θα τρέξουµε να τη δούµε ξανά και ξανά; Θα τρέξουµε! Σταρ πια είναι το νέο έργο του Γιάννη Οικονοµίδη που έκανε το «Στέλλα κοιµήσου» ή ο ∆ηµήτρης Καταλειφός. Σταρ άλλου είδους, µιας και άλλαξαν πια τα πρότυπα.

Πηγή: Realnews