Μαρίνα Καλογήρου: Η απομάκρυνση από τα «φώτα», η απώλεια που τη συγκλόνισε και η νέα ζωή

Η ηθοποιός, που έγινε πιο γνωστή στο τηλεοπτικό κοινό από τον ρόλο της Έλλης Λαμπέτη στην σειρά «Η τελευταία παράσταση» αλλά και από εκείνον της Χριστίνας στο «Αν», το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, μόλις πριν από λίγες εβδομάδες απέκτησε το πρώτο κινητό τηλέφωνό της.

Αν την αναζητήσει κανείς, δεν θα τη βρει ούτε να χάνει χρόνο στα κοινωνικά δίκτυα, ούτε να ποζάρει αυτάρεσκα σε φωτογραφήσεις περιοδικών. Προτιμά να βρίσκεται στον φυσικό χώρο της, στη σκηνή του θεάτρου, εκεί όπου εκδηλώνει την απόλυτη υπερδύναμη της: να εξαφανίζει τον εαυτό της.

Η ηθοποιός, έχει περάσει πολλά.

Ήταν το 2015 όταν έφυγε από τη ζωή ο πρώην σύντροφός της και πατέρας του παιδιού της, Τάσος Ζαφειρόπουλος σε ηλικία 53 ετών. Η ηθοποιός, είχε επιλέξει να μην πάει στην κηδεία του, κάτι που είχε συζητηθεί αρκετά.

«Δεν ξέρω.... Ο Τάσος αυτό που κυρίως έδινε στο παιδί ήταν πολλή αγάπη. Αυτό συνεχίζω να κάνω, που έτσι κι αλλιώς το έκανα. Πολλή, όσο πιο πολλή αγάπη μπορώ», είχε δηλώσει λίγο καιρό μετά.

Το 2016, βρήκε τον έρωτα στα μάτια του Νίκου Κουστένη και δεν ήταν λίγες οι φορές που ο φωτογραφικός φακός τους είχε «τσακώσει» μαζί σε τρυφερά τετ α τετ.

Το 2017, ένα πρόβλημα υγείας την ανάγκασε να αποχωρήσει από τη θεατρική παράσταση «Ρινγκ» και τη θέση της είχε πάρει η σύντροφος του Θανάση Τσαλταμπάση, Αγοραστή Αρβανίτη.

Δείτε στο βίντεο τι είχαν δηλώσει τότε για την αντικατάσταση αυτή:

Μπορεί στην παράσταση «Κατάδικος» συνεργασία του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης με τα Αθηναϊκά Θέατρα σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου να ενσαρκώνει μια γυναίκα φοβική, δειλή, αδύναμη να αποδεχθεί την πραγματικότητα, όμως την αληθινή ζωή, η Μαρίνα Καλογήρου έχει αποφασίσει να τη ζει με γενναιότητα και κυρίως ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό της.

Καταρχάς, πείτε μου δυο λόγια για τον ρόλο σας στην παράσταση «Κατάδικος».

Η Μαργαρίτα είναι μία γυναίκα που υποκύπτει στο πάθος της και ταυτόχρονα είναι γεμάτη φόβο και δειλία. Αδυνατεί να υποστηρίξει αυτό που γνωρίζει ότι είναι αληθινό. Αδυνατεί να υπερβεί τον εαυτό της και να ζήσει τίμια και γενναία. Δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τους φόβους της, γι' αυτό και στο τέλος δυστυχεί.

Αν καταλαβαίνω σωστά, η παράσταση πραγματεύεται, μεταξύ άλλων, τη διελκυστίνδα ανάμεσα στο πώς είναι και το πώς δείχνουν να είναι τα πράγματα. Αναρωτιέμαι αν στη ζωή και στην τέχνη σας έχετε πέσει κάποια στιγμή θύμα της εικόνας σας ή τέλος πάντων της εικόνας που έχουν οι άλλοι για σας.

Προσπαθώ πάντα να είμαι αληθινή. Αυτό που πιστεύω και λέω, αυτό να πράττω και να είμαι. Βέβαια κι εμείς οι ίδιοι προχωρώντας αλλάζουμε, οπότε έτσι κι αλλιώς μπορεί κάποια πράγματα να είναι σχετικά και να μετακινούνται. Θέλω να πω πως όλοι έχουμε πολλά πρόσωπα τα οποία έχουμε ανάγκη να τα εκφράσουμε και όταν το κάνουμε αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε πιστοί στον εαυτό μας. Είμαστε ευέλικτοι, είμαστε «σχετικοί», είμαστε άνθρωποι. ,

Υποθέτω ότι ένα μεγάλο μέρος του κοινού σας θυμάται από τον ρόλο σας στην ταινία «Αν» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Θέλετε να μου περιγράψετε τι μεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα;

Ίσως σας φανεί παράξενο, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι με θυμούνται από την τηλεοπτική σειρά για τη ζωή της Λαμπέτη και όχι από το «Αν». Αυτή με έχει στιγματίσει περισσότερο από όλες μου τις δουλειές. Εκεί είχα νιώσει πιο έντονα τη σχέση μου με το κοινό. Για να απαντήσω όμως στην ερώτηση σας, από το «Αν» μέχρι σήμερα έχω κάνει άλλες τρεις ταινίες, έξι παραστάσεις, έχω βοηθήσει όσο μπορώ τον παιδικό μου φίλο Ανδρέα Κονδύλη που είναι δήμαρχος Αλίμου και παλεύει κι αυτός για το καλό με νύχια και με δόντια, έχω δημιουργήσει έναν κύκλο εργαστηρίων και πρόσφατα μία δική μου ομάδα με την οποία προσπαθούμε να δουλεύουμε με τον τρόπο που ονειρευόμαστε.

Έχω την αίσθηση ότι μάλλον δεν συμπαθείτε πολύ τις συνεντεύξεις και την προβολή. Γιατί;

Αυτό που ένιωθα παλιότερα είναι κάπως κοντά σε αυτό που με ρωτήσατε προηγουμένως για την εικόνα μου.

Μου είναι δύσκολο να εξυπηρετήσω την εικόνα που θέλουν οι άλλοι να φτιάξουν για μένα. Θέλω να είμαι αληθινή και ελεύθερη και αυτό τα πρώτα 15 χρόνια που δούλευα δεν ήξερα πώς να το υποστηρίξω, πώς να πω αυτό που θέλω χωρίς να παρεξηγηθεί, πώς να είμαι αυτό που είμαι χωρίς να πρέπει να γίνω κάτι που θα είναι γοητευτικό για μια λεζάντα περιοδικού, πώς να είμαι ο εαυτός μου και ταυτόχρονα να εξυπηρετήσω και αυτό που λέγεται «δημόσιες σχέσεις» για να επικοινωνώ τη δουλειά μου. Τα τελευταία χρόνια νιώθω πολύ καλύτερα, πιο ασφαλής και δυνατή απέναντι σε αυτό. Και τέλος, βρήκα τρόπο να μου αρέσει να φωτογραφίζομαι, το οποίο επίσης θεωρούσα κάπως φτηνό και ψεύτικο.

Πώς είναι για μια γυναίκα να ηγείται μιας μονογονεϊκής οικογένειας;

Αυτή τη στιγμή, εδώ και τρία χρόνια, ζω σε μια «κανονική» οικογένεια. Δεν είμαι μόνη. Όταν ήμουν, τα πράγματα κάποιες φορές ήταν δύσκολα και κάποιες υπέροχα. Νομίζω ότι όλες οι καταστάσεις, όλα τα σχήματα σχέσεων ή μη, έχουν τα καλά τους και τα κακά τους ή, καλύτερα, τις ευκολίες και τις δυσκολίες τους.

Τι θα λέγατε ότι είναι αυτό που έχετε μάθει από το παιδί σας και από την εμπειρία της μητρότητας;

Ότι γεννιόμαστε υπέροχοι, γεμάτοι αθωότητα και καλοσύνη. Γεμάτοι χαρά και δύναμη. Και στην πορεία, αν δεν θυμάσαι ότι ο μοναδικός στόχος είναι να είσαι ευτυχισμένος, μπορεί να τα χάσεις όλα, μέρα με τη μέρα, και γίνεσαι όλο και πιο άσχημος. Θέλει υπενθύμιση, θέλει δουλειά, θέλει γενναιότητα για να γίνεσαι όλο και καλύτερος. Είναι λίγοι αυτοί που το καταφέρνουν, δήλωσε στο Gala.