Έλενα Θωμοπούλου: «Όταν κάνω κάτι χωρίς να ανυπομονώ για την εξέλιξη, νιώθω ότι μου βγαίνει σε καλό»
Για το πώς μπήκε η υποκριτική στη ζωή της μίλησε η Έλενα Θωμοπούλου.
Η ηθοποιός σε πρόσφατη συνέντευξή της, αναφέρθηκε επίσης στην οντισιόν που πέρασε όταν ήταν στο πρώτο έτος της σχολής και αν είχε κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ.
Πώς προέκυψε η υποκριτική;
«Μου άρεσε από μικρή ηλικία το θέατρο και συμμετείχα σε θεατρικές ομάδες στο σχολείο μου, αλλά ποτέ δεν τολμούσα μεγαλύτερη έκθεση. Επειδή, λοιπόν, φοβόμουν να ανέβω στη σκηνή, ήθελα με κάποιον τρόπο να ξορκίσω αυτόν τον φόβο. Συνεργαζόμουν με ένα πρακτορείο και έκανα κάποια διαφημιστικά, ενώ συμμετείχα και σε βιντεοκλίπ του σκηνοθέτη και φίλου μου Απόλλωνα Παπαθεοχάρη. Όλα αυτά είχαν μια μορφή υποκριτικής. Άρχισε να μου αρέσει η διαδικασία και σκέφτηκα να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία. Πήγα στο Αμερικάνικο Κολλέγιο και σπούδασα Σενάριο και Σκηνοθεσία. Μου άρεσε η μαγεία του σινεμά, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Το κατάλαβα όταν πήγα στην Αγγλία, όπου έκανα μαθήματα υποκριτικής και το απολάμβανα. Σκεφτόμουν ότι ήταν κάτι τολμηρό, γιατί ζεις ζωές άλλων ανθρώπων και ενσαρκώνεις διαφορετικούς χαρακτήρες. Γύρισα, λοιπόν, στην Ελλάδα και πήγα σε δραματική σχολή».
Η σκηνοθεσία ήταν το χαλάκι για να κρύψεις τις υποσυνείδητες επιθυμίες σου;
«Ναι. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα και ήμουν στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής, έγινε μια τεράστια οντισιόν στο Θέατρο Βadminton για ένα έργο-αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη. Ηταν η Καμεράτα, τριάντα ηθοποιοί, μεταξύ αυτών ο Μάινας, ο Λεμπεσόπουλος κά., σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλΐδη. Μια τεράστια παραγωγή. Έγινε, λοιπόν, η οντισιόν για σπουδαστές δραματικών σχολών, με τις συμμετοχές να αγγίζουν τις 3.000. Σκέφτηκα «Θα πάω κι εγώ, δεν χάνω κάτι». Έψαχναν πρόσωπα για δύο ρόλους και με πήραν. Εγώ και μια κοπέλα από το Εθνικό τα καταφέραμε. Ήταν σαν ένα μήνυμα από το σύμπαν ότι έκανα τη σωστή επιλογή. Ήταν τέσσερις οντισιόν. Πέρασα την πρώτη, ακολούθησε δεύτερη και μετά είχαμε αυτοσχεδιασμό».
Είχες κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ;
«Δεν είχα προσδοκίες. Πήγα για να το απολαύσω. Όσες φορές κάνω κάτι στη ζωή μου χωρίς να ανυπομονώ για την εξέλιξη, νιώθω ότι μου βγαίνει σε καλό. Όταν το περιμένω και το αποζητώ, δεν συμβαίνει συνήθως το ίδιο», λέει στο people.
