Νταλάρας: «Υπάρχουν ακόμη, ευτυχώς, άνθρωποι ανάμεσά μας που έχουν φιλότιμο»

Ο γνωστός τραγουδιστής, με αφορμή τη μουσική παράστασή του στο Ηρώδειο έδωσε μια αποκαλυπτική συνέντευξη και αναφέρθηκε στις ιδιομορφίες κάτω από τις οποίες ζούμε.

Ξεκινάτε το φετινό συναυλιακό σας κα­λοκαίρι με μια μουσική παράσταση στο Ηρώδειο, στην οποία θα συμπράξετε με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Σμύρνης. Ποιο είναι το μήνυμα που επιθυμείτε να περάσετε;

«Το να έρχεται μία υπέροχη ορχήστρα από τη Σμύρνη με έναν καταπληκτικό μαέστρο και δεν είναι η μοναδική ορχή­στρα στην Τουρκία που παίζει ελληνική μουσική, είναι πολλές- σηματοδοτεί την αγάπη και τον θαυμασμό που νιώθουν κάποιοι γείτονες μας για τον πολιτισμό μας. Δεν μισούν όλοι οι Τούρκοι τους Έλληνες.

Μέσα από αυτήν τη συναυλία, μέσα από αυτά τα τραγούδια και μέσα από αυτές τις συνεργασίες δείχνουμε έναν παράλληλο δρόμο. Θέλουμε να πε­ράσουμε το μήνυμα πως πρέπει να τα αφήσουμε πίσω μας το σκοτεινό παρελθόν και να εστιάσουμε σε αυτά που μας ενώ­νουν. Δεν μπορούμε να υποθηκεύσουμε το μέλλον των παιδιών μας σε πολεμικές ιαχές. Να υπενθυμίσω εδώ πως πρόκει­ται για τη συναυλία που ακυρώθηκε πέρυσι λόγω βροχής. Και παρότι μου πρό­τειναν να κάνω κάτι άλλο φέτος στο Ηρώδειο, αρνήθηκα, γιατί το θεωρούσα υποχρέωση μου να ολοκληρώσω αυτό που ξεκίνησα. Είναι σημαντικό για μένα να κρατώ τον λόγο μου ειδικά αυτή την εποχή, που πολλά πράγματα έχουν ταυ­τιστεί με τη λήθη, την απάθεια και το ψέ­μα».

Νιώθετε, δηλαδή, ότι η βαρύτητα του λόγου του Έλληνα, που διαχρονικά συ­νοδεύεται από μεγάλη εγκυρότητα, φθί­νει στην εποχή μας;

«Δυστυχώς, ναι. Δεν ισχύει βέβαια για όλους. Υπάρχουν ακόμη, ευτυχώς, άν­θρωποι ανάμεσα μας που έχουν φιλότι­μο. Καλώς ή κακώς, η ζωή μας αλλάζει γιατί αλλάζουν οι συνθήκες και αναγκα­ζόμαστε να κάτσουμε σε μια ουρά που δεν την έχουμε επιλέξει, γι' αυτό και νιώθουμε δυστυχισμένοι. Είναι σαν να ζούμε κάτω από αναγκαστικές ιδιομορ­φίες της καθημερινότητας.

Σε αυτές τις ιδιομορφίες συγκαταλέγονται και τα μνημόνια, τα οποία όλοι τα μισούμε αλ­λά όλοι τα ακολουθούμε. Και το περίεργο είναι πως, με τον τρόπο που μας επιβάλ­λονται, αν δεν τα ακολουθήσουμε, η ζωή μας διαλύεται και το χάος βγάζει νύχια και μας ξεσκίζει. Παρ' όλα αυτά, κάποιες στιγμές, ενώ γνωρίζουμε πως δεν μπο­ρούμε να κάνουμε διαφορετικά, πανηγυ­ρίζουμε είτε δοξάζοντας είτε βρίζοντας τα μνημόνια μας. Και χαιρόμαστε εξίσου και για τα δύο: είτε για το ότι γλιτώσαμε από αυτά είτε γιατί «αντισταθήκαμε» σε αυτά».

Είναι σαν να περιγράφετε δύο διαφορε­τικές φυλές Ελλήνων...

«Ο Έλληνας δεν είναι ένας. Ειδικά μάλι­στα στην εποχή μας που ο διχασμός βρί­σκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα, γιατί υπάρχουν πολλοί που τον «ταΐζουν». Αυ­τό πρέπει να μας προβληματίσει. Ο διχα­σμός είναι μια βαριά αρρώστια που δια­χρονικά τη συντηρούμε. Και αυτό απο­δεικνύεται από πολλά ιστορικά γεγονό­τα. Αυτήν τη διαδικασία οι υγιείς και σκεπτόμενοι άνθρωποι πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Χωρίς φανατισμό όμως», είπε στο Έθνος της Κυριακής.