Γιώργος Κωνσταντίνου: Αποκάλυψε τους λόγους που είπε το «ναι» στην παράσταση «Το δικό μας σινεμά»
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου θα πρωταγωνιστεί στο «Δικό μας σινεμά» που κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Άλσος στις 12 Ιουνίου.
Πρόκειται για μια υπερπαραγωγή που αναβιώνει τον παλιό καλό κινηματογράφο και όλοι θα ήθελαν να συμμετέχουν.
Έπειτα από μία επιτυχημένη σεζόν με τη «Νεράιδα και το παλικάρι», συνεχίζετε με μία πιο απαιτητική παραγωγή, «Το δικό μας σινεμά», στο θέατρο Άλσος. Τι σας δελέασε και αποφασίσατε να δουλέψετε και το καλοκαίρι;
«Ο Θανάσης Παπαθανασίου και ο Μιχάλης Ρέππας έχουν γράψει ένα σπουδαίο έργο και το θέμα είναι τόσο δικό μου, γιατί έζησα αυτές τις εποχές που αναφέρουμε με τις ταινίες. Βάσει κειμένου, υπάρχουν δύο παλιοί ηθοποιοί, εγώ και η σύζυγος μου (Πηνελόπη Πιτσούλη), που περιμένουμε το όνειρο για να μας φωνάξει να παίξουμε. Μία μεγάλη γιορτή σαν αυτή δεν θα την έχανα ποτέ. Από την άλλη, ο Ηλίας Μαροσούλης ήταν ο άνθρωπος που ανέστησε το Δελφινάριο το '80 και συνεργαστήκαμε κάνοντας θριάμβους με τις επιθεωρήσεις. Τώρα, βρίσκεται ξανά στη ζωή μου, προκειμένου να κάνουμε ακόμα μία επιτυχία σε ένα τεράστιο θέατρο, όπως είναι το Αλσος, χωρητικότητας 2.000 θέσεων, με σπουδαία σκηνικά, 30μελές μπαλέτο, ορχήστρα και πολλούς πρωταγωνιστές»
Διαβάζοντας το κείμενο, νοσταλγήσατε εκείνα τα χρόνια; Η ζωή μας ήταν περίπλοκη τότε, στα ενδιάμεσα και τώρα.
«Έπειτα από 60 χρόνια που είμαι στο θέατρο, εκείνο μόνο που μπορώ να θυμάμαι είναι η εποχή της αθωότητας όπου ο κόσμος ήταν καλύτερος, πιο αγαπημένος, είχε βγει από έναν τεράστιο πόνο, τον πόλεμο, και ήταν πολύ πιο απλός. Μπορεί να ήταν πολύ πιο φτωχός, αλλά ήταν πιο αθώος. Έτσι ήταν και οι ταινίες. Αυτή η εποχή θα ήθελα να υπήρχε πάντα, αλλά έμπλεξαν τα πράγματα και βρεθήκαμε στον σκοταδισμό και σε αυτή την κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα. Είναι το μόνο που μπορώ να πω ότι νοσταλγώ. Από εκεί και πέρα, δεν με ενδιαφέρει να κοιτάζω το παρελθόν. Γι' αυτό κοιτάζω μόνο μπροστά»
Μέσα στο κείμενο εντοπίσατε σε κάποιον ήρωα τον εαυτό σας;
«Όχι! Οι συγγραφείς απέφυγαν εντελώς το θέμα συνταύτισης. Είναι κάποιοι φανταστικοί ηθοποιοί, οι οποίοι υποτίθεται ότι είναι ισάξιοι των πραγματικών και απλά τους αναφέρουν. Οι ζωές των ηρώων περιπλέκονται μέσα στα παρασκήνια, με τους έρωτες τους κ.ο.κ. Εγώ, έχοντας ζήσει αυτές τις εποχές, είναι σαν να τα έχω δει όλα αυτά που γράφουν»
Γιατί έχετε επιλέξει να μην κοιτάτε το παρελθόν;
« Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Ένας άνθρωπος που θέλει να πηγαίνει μπροστά και να βαδίζει έστω με την εποχή του -μου έλεγαν πολλές φορές ότι πήγαινα μπροστά από την εποχή μου με τις ταινίες, με τις σειρές κ.λπ. δεν πρέπει να κοιτάζει το παρελθόν του και να αναστενάζει. Είναι τελειωμένα πράγματα. Αυτά έγιναν, τα ζήσαμε, χαρήκαμε, λυπηθήκαμε, κάναμε μια ζωή. Κοιτώντας μπροστά, προχωράς στο μέλλον και εργάζεσαι, έχεις κέφι, ανακαλύπτεις, ευχαριστιέσαι»
Τι σας δίνει μεγαλύτερη χαρά;
«Κοίταξε, εγώ κάτι άλλο πέρα από το θέατρο δεν έχω. Η ζωή που μας χάρισαν είναι μέσα στο θέατρο. Αυτή είναι η ζωή και η χαρά μου. Το να κάνω όμορφα τον ρόλο μου, να έχω επιτυχία, και ο κόσμος να με αγαπάει» εξήγησε στο Mytv