Γρηγόρης Βαλτινός: «Εκείνο που έχει βασικά ανάγκη ο Έλληνας, είναι η εκπαίδευση»

Ανέφερε επίσης, τι είναι αυτό που έχει ανάγκη ο Έλληνας, τη σήμερον ημέρα.

Θεωρείτε ότι ίσως αυτό έχουμε περισσότερο ανάγκη, ειδικά αυτές τις εποχές; Πόσο πολύ χρειαζόμαστε μια πνευματική αφύπνιση;

Εκείνο που βασικά έχει ανάγκη ο Έλληνας είναι εκπαίδευση. Και όταν καμιά φορά λέμε ότι το θέατρο είναι σχολείο, εννοούμε αυτό: ότι μπορεί να έρθει και να πάρει πράγματα, τα οποία είτε δεν έχει τον χρόνο να κάτσει να τα διαβάσει, είτε αδιαφορεί γι’ αυτά.

Όμως, μέσα από μια γλαφυρή ιστορία, διανθισμένη ενδεχομένως με μια μυθοπλασία, μπορεί να δει αξίες, ιδέες, θέσεις ζωής, πολιτικές διεξόδους, αν θέλεις... Το θέατρο δεν σου λέει τι να κάνεις. Σου λέει πού να βρεις αυτό που πρέπει να κάνεις.

Έχει διαφορά. Γι’ αυτό λέμε πάντα ότι το θέατρο είναι μια πολιτική πράξη. Τώρα, στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, στη δυστυχία που περνάει η πατρίδα μας, δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος τρέχει στο θέατρο. Γιατί κατάλαβε ότι δεν μπορεί να βρει πουθενά αλλού "νερό", το πιο αναγκαίο υλικό για τον άνθρωπο.

Σε αυτή την περίοδο της "ξηρασίας", μόνο το θέατρο του προσφέρει "νερό". Όλα τα άλλα έχουν στρατευθεί στην υπηρεσία του εμπορίου, της κατανάλωσης, των μεγάλων συμφερόντων, του ψέματος, της αυταπάτης και της εικονικής πραγματικότητας.

Το θέατρο είναι ο ναός της αλήθειας - κι ας είναι κάτι επίπλαστο. Πρόκειται για μια αναπαράσταση, ένα σχόλιο στη ζωή, άρα ένα ψέμα, μια συνθήκη. Κι όμως, δεν υπάρχει τίποτα που να πλησιάζει πιο πολύ στην αλήθεια από αυτό το ψεύτικο κουτί.

Σε μια τέτοια δύσκολη περίοδο, πιστεύετε ότι η αλήθεια είναι συνυφασμένη μόνο με τον προβληματισμό ή, ενδεχομένως, είναι συνυφασμένη και με το γέλιο; Μήπως το έχουμε κι αυτό ανάγκη ως θεατές;

Μα το γέλιο και η συγκίνηση, και το κλάμα, όλα τα συναισθήματα που μπορεί να σου εκμαιεύσει το θέατρο, είναι εργαλεία που θα αγγίξουν την ψυχή σου. Και το γέλιο, σαφώς! Γιατί το γέλιο εμπεριέχει σάτιρα, εμπεριέχει κοινωνική κριτική, αυτοσαρκασμό... Πολλές φορές, εμπεριέχει αισθητική, ποιότητα, επίπεδο. Γέλιο με γέλιο, όμως, υπάρχουν τεράστιες διαφορές. Από μια αίθουσα που γελάει, μπορείς να δεις την ποιότητα του κοινού.

Πώς;

Βλέποντας το αστείο με το οποίο επιλέγει να γελάσει. Υπάρχουν αστεία που πιάνουν το 20%, αστεία που πιάνουν το 50%, το 70% ή το 100% του κοινού. Είναι τεράστια μελέτη αυτό για εμάς, τους ανθρώπους του θεάτρου, είπε στο Plan Be.