Δε φαντάζεστε πού είναι και τι κάνει σήμερα η δημοσιογράφος Αλεξάνδρα Τσόλκα

Αν και κά­ποιες συνήθειες μέσα στα χρόνια πα­ραμένουν ίδιες, ακόμη κι αν βρίσκεσαι στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, όπως το να σηκωθεί σχεδόν αξημέρωτα για να ετοιμάσει τις δύο της κόρες, Ειρήνη και Μαρία, για το σχολείο, ύστερα να φτιάξει ελληνικό καφέ στο μπρίκι και να ανοίξει την οθόνη του υπολογιστή για να παραδώσει κείμενο!

Σε λίγες εβδομάδες κλείνει έναν χρόνο στην Αμερική! «Πόσο γρήγορα περνά ο και­ρός, ε;» αναρωτιέται, καπνίζοντας το τελευταίο τσιγάρο του πακέτου.

Πώς αποφάσισε όμως να φύγει με την οικογένειά της και να εγκατασταθεί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού;

Οι απαντήσεις στις ακόλουθες φωτογραφίες.

Μένουν συγκεκριμένα «στο Σπρίνγκφιλντ της Βοστώνης. Εδώ όπου συνέλαβαν την ιδέα του μπάσκετ, της μοτοσικλέτας, του αεροπλάνου και του αυτοκινήτου. Εδώ σπούδασε και ο άντρας μου. Εδώ η ζωή κυλά με τους δικούς της ρυθμούς.

Λάτιν μουσικές, απίθανες πορτορικάνες χορεύτριες, πι­νακίδες «Ο Χριστός Έρχε­ται», Ινδοί ιδιοκτήτες ψιλικατζίδικων, μαύροι έφηβοι με χρυσές αλυσίδες, απίστευτοι καλλιτέχνες του δρόμου... Όλα αυτά με αφο­ρούν με έναν τρόπο, μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Όπως, επίσης, σπουδαία μυαλά, που απολαμβάνω τις συζητήσεις μαζί τους, με χαρακτηριστική την περί­πτωση του σπουδαίου νομικού της Βο­στώνης, του Δημήτρη Ιωαννίδη.

Είχαμε ήδη κάποιους φίλους εδώ, την Julie, τον Τammy. Γνωρίσαμε κιόλας! Γονείς συμμαθητών των θυγατέρων μας, την κυρία Βιολέτα και την εγγονή της, την Βrie, που ζουν απέναντί μας, και την Ελένη Βιδάλη, η οποία κάνει χρόνια τηλεο­πτική εκπομπή εδώ για τους'Ελληνες» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Για τον μικρό σκίουρο, πάλι, με το όνομα Λεοπόλδος, που κάθε πρωί της χτυπά το παράθυρο για το κολατσιό του -μια χούφτα φιστί­κια-, δεν της παίρνεις κουβέντα. Είναι το μυστικό τους.

Αν και δεν βρίσκεται για πρώτη φορά στην Αμερική, ακόμα την εντυπωσιάζει ο διαφορετικός τρόπος ζωής των Αμερικανών.

Όπως λέει η ίδια: «Υπάρχουν άνθρωποι που ξυπνούν χαράματα, πάνε γυμναστή­ριο, δουλεύουν όλη την ημέρα, γυρνούν για ύπνο και ύστερα ξανά το ίδιο. Αυτό κάπως με αγριεύει, αυτός ο δυ­τικός τρόπος ζωής είναι έξω από μένα, αν και μπορώ να τον κατανοήσω» εξη­γεί και το αμέσως επόμενο λεπτό σηκώνεται από το τραπέζι της κουζίνας και δείχνει όλο καμάρι κάτι ξύλινες κατασκευές.

«Τις έφτιαξα με τα χερά­κια μου. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να το κάνω και επάγγελμα: Να είμαι κηπουρός, επιπλο­ποιός, να κουράζω το σώμα και τα χέρια μου. Έφτασα στο σημείο να τις έχω ανάγκη όλες αυτές τις χειρωνακτι­κές εργασίες, ακούγοντας, παράλληλα, ορχηστρική μουσική».

Ζώντας στην πολύβουη και πολυπολιτισμική Αμε­ρική είδε στερεότυπα δεκαετιών να χάνονται μέσα σε μια στιγμή, όπως κάνει ο σκίουρος κάθε φορά που παίρ­νει τα φιστίκια του.

«Στο high schcool η μεγάλη μου κόρη και οι συμμαθητές της διδάχτηκαν Οδύσσεια με παράλ­ληλη συγκριτική μελέτη της «Ιθάκης” του Καβάφη και της Οδύσειας του Καζαντζάκη. Αμέ! Επίσης, εργαζόμενοι σε μεγάλη αλυσίδα σούπερ μάρκετ, που απειλήθηκαν με μαζική απόλυση, έκαναν συντονισμένη απεργία και κράτησαν τις θέσεις εργασίας τους, ενώ ο κόσμος τους στήριξε, δεν πή­γαινε, δηλαδή, να ψωνίσει από τα συ­γκεκριμένα καταστήματα» τονίζει και συνεχίζει να διηγείται μια σχετικά πρόσφατη ιστορία.

«Εδώ, απολαμ­βάνω μια αξιοκρατία στην καθημερι­νότητα και μια ηρεμία επίσης, η οποία για μένα είναι πρωτόγνωρη. Πήγα στο δικαστήριο 10.50, 11.00 εκδικάστηκε η υπόθεση, 11.20 είχε βγει η απόφαση. Συνέβη το εξής: Μη γνωρίζοντας τις περιοχές και ως homo Athineus, που δεν μασάει και οδηγεί και λίγο νευ­ρικά, έκανα άθελα μου μια μικρή παράβαση, κι εδώ τα πράγματα είναι αυστηρά.

Τρία περιπολικά με πλησία­σαν, "Pull over" λέει ο αστυνομικός, φοράω του λέω εγώ και τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους, αλλά τέλος καλό. Ας πούμε ότι απαλλάχτηκα... λόγω βλακείας! Αντίστοιχη περιπέτεια στην Ελλάδα δεν είχα. Όμως, διάφοροι και διάφορες έχουν ζητήσει, κατά και­ρούς, την κεφαλή μου επί πινάκι ή την απόλυσή μου. Μου έχουν κάνει μηνύ­σεις και μου έχουν ζητήσει υπέρογκα λεφτά ως αποζημίωση. Ιλαροτραγω­δίες, τα λέω εγώ» είπε στο People.