Λιγνάδης: «Νομίζουμε πως οτιδή­ποτε δοκιμάζει κανείς να «κατουρήσει» επί σκηνής είναι δημιουργία»

Ο δημοφιλής ηθοποιός σε πρόσφατη συνέντευξή του μίλησε για την αρχαία τραγωδία και πώς εκείνος την αντιλαμβάνεται, αφού θα παίξει στον «Οιδίποδα», ενώ παράλληλα ξέφρασε την άποψή του για την αντιμετώπιση του θεάτρου σήμερα και ήταν αυστηρός.

Πώς είναι η αναμέτρηση με την αρχαία τραγωδία σε αυτή τη φάση της ζωής σου;

Το βασικό σε αυτή την αναμέτρηση είναι το τι θα δώσεις στο κοινό σου, τι θα κερδίσει ο κόσμος που θα σε δει. Η τρα­γωδία είναι ευχάριστο προϊόν, αλλά κι ένα κρυφά διδακτικό κείμενο. Δηλαδή διδάσκει τα θεμέλια της σκέψης, σε κάνει να φύγεις προ­βληματισμένος.

Παίζω τραγωδία από πολύ νέος σε όλα τα είδη. Έχω παίξει δίπλα στον Αλέξη Μινωτή, στον Αλέξη Σολωμό, στον Σπύρο Ευαγγελάτο. Αυτό σημαίνει πολλά και τίποτα. Αν δεν μπορέσεις να πάρεις κάτι και να το μεταλαμπαδεύσεις δεν έχει νόημα.

Από όλες τις συνεργασίες με αυτούς τους ανθρώπους αποκόμισες κάτι γενικό ή κάτι ειδι­κό από τον καθένα;

Από τον καθένα παίρνεις σίγουρα κάτι. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν κάτι που λείπει σήμερα από το θέατρο, πνευματική πανοπλία και μεγάλη διανοητική και ψυχική καλλιέργεια. Σήμερα το θέατρο έχει καταντήσει μια πρώτου επιπέδου ανάγνωση ψυχολογίας και μια υπόθεση σώμα­τος και φυσικά εικαστικό. Καθένας θεωρεί ότι μπορεί να ξεπετάξει μια τραγωδία, και εφόσον του δίνεται η δυνατότητα, την ξεπετάει.

Και τι φταίει γι' αυτό;

Εμείς φταίμε. Είναι ένα καθρέφτισμα των τελευταίων 40 χρόνων. Φτάσαμε εδώ γιατί παραχαϊδέψαμε το νέο πολιτικά, κοινωνικά, καλλιτεχνικά, για να μη βγούμε εμείς από το παιχνίδι της νιότης.

Το βολέψαμε και δεν σταθήκαμε ποτέ αυστηροί απέ­ναντι του, και το κυριότερο, επειδή εμείς μπορεί να διδαχθή­καμε κάπως λάθος κάποια κεί­μενα, του είπαμε «έλα, μωρέ, δεν έγινε και τίποτα. Όλοι μπορούμε».

Όχι, λοιπόν, όλοι έχουμε δικαί­ωμα να προσπαθήσουμε, αλλά δεν μπορούμε όλοι. Πρέπει να υπάρχει ενός είδους αριστεία και στο θέατρο. Όταν οι παρα­στάσεις που βλέπει η νέα γενιά είναι κάτι μεταξύ «Χ Factor», πέντε πειραματικών παραστά­σεων και πέντε μεταμοντέρνων στην Επίδαυρο, ε, τότε μην απορούμε.

Λένε ότι αν το αρχαίο δράμα είναι να καταπιώ ένα μικρόφωνο και να χτυπιέμαι στο έδαφος, τότε μπορώ να το κάνω κι εγώ. Λέω λοιπόν ότι άνοιξε πολύ το παιχνίδι. Δεν λέω να είναι κλειστό, όμως να μην μπερδεύουμε τη δημιουργικό­τητα με τη δημιουργία και τη θεατρικότητα με το πραγματικό θέατρο. Νομίζουμε πως οτιδή­ποτε δοκιμάζει κανείς να «κατουρήσει» επί σκηνής είναι δημιουργία. Ε δεν είναι.

Πηγή: Gala

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 2 PHOTOS