Μάριος Φραγκούλης: Οι δυσκολίες στα πρώτα βήματα, η υπερηφάνεια και η απογοήτευση (photos)

Μπορεί να έχει κάνει διεθνή καριέρα, αλλά η Ελλάδα είναι στη καρδιά του και έχει πολλούς λόγους για να είναι υπερήφανος για την πατρίδα του.

Ο Μάριος Φραγκούλης αποκάλυψε τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο ξεκίνημα της καριέρας του, αλλά και γιατί ένιωσε απογοήτευση.

Ποια είναι τα απαραίτητα στοιχεία που πρέπει να διαθέτει ένας καλλιτέχνης για να διαγράψει διεθνή διαδρομή;

«Κατ' αρχάς, πρέπει να το θέλει πολύ, γιατί όσες σπουδές και να κάνεις, αν δεν έχεις τη θέληση, απλώς θα είσαι ένα καλό εκτελεστικό όργανο. Το πιο δύσκολο δεν είναι να γίνεις διάσημος, αλλά να κατακτήσεις τη γνώση, γιατί η γνώση σου δίνει σιγουριά και ελευθερία. Από εκεί και πέρα, χρειάζεται σκληρή δουλειά και ένστικτο για να μπορείς να αρπάζεις τις ευκαιρίες. Όλα αυτά είναι στοιχεία που αλληλοεπιδρούν σε απόλυτη αρμονία, αλλά πρέπει να είσαι διαρκώς σε επαγρύπνηση»

Ποιες ήταν οι βασικές δυσκολίες που αντιμετώπισες στο ξεκίνημα σου; Ποιοι σε βοήθησαν και ποιοι σε απογοήτευσαν;

«Δεν είχα χρόνο για απογοήτευση, είχα όρεξη για μάθηση και θέληση να κερδίσω τη ζωή μου! Ήταν μεγάλος άθλος να καταφέρω να πάω σε δραματική σχολή στο Λονδίνο. Η πρώτη δυσκολία ήταν να μάθω τη γλώσσα και έπειτα να αποφοιτήσω από μία από τις πιο δυνατές δραματικές σχολές χωρίς να πέσει η ψυχολογία μου. Από εκεί και πέρα ήμουν αρκετά τυχερός. Γνώρισα τον Χρήστο Λαμπράκη, που με βοήθησε με την υποτροφία «Μαρία Κάλλας» να μπω πιο σοβαρά στον δρόμο του τραγουδιού, αλλά και τον Κάμερον Μάκιντος, τον μεγαλύτερο παραγωγό των μιούζικαλ στο Λονδίνο, που με πίστεψε από την πρώτη μου οντισιόν. Η δυσκολία εκεί ήταν πάλι η ελληνική προφορά, που δεν έλεγε να με... αποχωριστεί. Έπειτα από πολύ καιρό σκληρής δουλειάς, όμως, κατάφερα να την αποβάλω. Ωστόσο, εμπόδια υπάρχουν σε όλη τη διαδρομή. Ακόμη και αν είσαι «φτασμένος», οι προκλήσεις δεν σταματούν, γι' αυτό και είναι τόσο δύσκολο να διατηρηθείς, θέλει γερά νεύρα, δεν πρέπει να σταματάς ποτέ να ξεπερνάς τα όρια σου, να τα βάζεις με τον εαυτό σου, να δαμάζεις τα πάθη σου. Όταν όμως τα καταφέρνεις, η χαρά είναι τεράστια»

Όπερα, μιούζικαλ, ελληνική και διεθνής δισκογραφία, θέατρο, συνεργασίες με κορυφαίους καλλιτέχνες... Υπάρχουν και άλλοι καλλιτεχνικοί στόχοι που νιώθεις ότι δεν έχεις ακόμη κατακτήσει;

«Θα ήθελα πολύ να κάνω κινηματογράφο, να παίξω ρόλους παράξενους που έχουν συναισθηματική εξέλιξη. Με ενδιαφέρει να κάνω θέατρο, να παίξω κλασικούς ρόλους, να ξαναπαίξω αρχαίο δράμα, θα ήθελα να πειραματιστώ με τη σκηνοθεσία κάποια στιγμή. Με ενδιαφέρει επίσης να παρουσιάσω στο εξωτερικό όλες τις μεγάλες παραστάσεις στις οποίες είχα τη χαρά να συμμετάσχω, όπως είναι ο «Προμηθέας Δεσμώτης», οι «Βάκχες», οι «Όρνιθες», αλλά και τα έργα του Μίκη Θεοδωράκη και του Γιάννη Μαρκόπουλου. Γιατί να πάνε χαμένα τόσα σημαντικά έργα;»

Για ποιους λόγους νιώθεις περήφανος που είσαι Έλληνας;

«Νιώθω περήφανος που είμαστε ένας λαός ο οποίος καταφέρνει να επιβιώνει ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Είμαι περήφανος που στα χρόνια της βαθιάς οικονομικής κρίσης οι καλλιτέχνες δεν σταμάτησαν να δημιουργούν. Φυσικά, είμαι πάντα περήφανος για την Ιστορία μας, τη γλώσσα μας, τον τρόπο που εκφραζόμαστε και την ομορφιά της χώρας μας που είναι ανθρώπινη και ειρηνική»

Και τι είναι αυτό που σε απογοητεύει και σε πληγώνει σε σχέση με την Ελλάδα και τους Έλληνες;

«Με απογοητεύει που στην αποτυχία ρίχνουμε την ευθύνη πάντα στους άλλους, ενώ την επιτυχία τρέχουμε να την καρπωθούμε. Με απογοητεύει που δεν υπάρχουν προγράμματα εκπαίδευσης που να δίνουν στους νέους τη δυνατότητα να μάθουν περισσότερα πάνω στην τέχνη τους ή στον τομέα τους. Με ενοχλεί που, ενώ διαθέτουμε πλούσιο πολιτισμό, δεν τον αναδεικνύουμε όσο πρέπει, που κρατάμε τα αρχαία θέατρα κλειστά ή κάνουμε την πρόσβαση σε αυτά δύσκολη. Την ίδια στιγμή, στην τηλεόραση πρωταγωνιστούν τα ξενυχτάδικα και οι μέτριες εκπομπές, θεωρώ ότι υπάρχει χώρος για όλα, αρκεί να δίνονται σε όλους οι ίδιες ευκαιρίες και η ίδια προβολή, να μην υπάρχει πλύση εγκεφάλου μόνο προς μία κατεύθυνση» εξήγησε στο Έθνος της Κυριακής.