Μαρία Κορινθίου: «Πάντα με περιμένουν στη γωνία, ό,τι κι αν κάνω»

Η γνωστή ηθοποιός αναφέρθηκε στο νέο της επαγγελματικό βήμα, ενώ παράλληλα σχολιάσε όσα γράφονται κα λέγονται για εκείνη αλλά και τον τρόπο με τον οποίο τα διαχειρίζεται.

Τι... βόμβα ήταν αυτή με τον «Τζόρνταν»; Το να ανεβάζεις μονόλογο είναι μια κίνηση απρόβλεπτη!

Απρόβλεπτη όπως εγώ! Μου αρέσει στο πέρασμα του χρόνου να δοκιμάζομαι και να δοκιμάζω, να βάζω νέα «στοιχήματα» και να ανεβάζω τον πήχη. Επέλεξα, λοιπόν, αυτήν την... απρό­βλεπτη κίνηση γιατί θέλω να κάνω αυτό που ζητά η ψυχούλα μου - και το ζητάει εδώ και περίπου πέντε χρόνια.

Το «Τζόρ­νταν» με είχε κεντρίσει όταν το είχα δει ανεβασμένο στο ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης σε σκηνοθεσία του Γιάννη με ερασιτέχνες η­θοποιούς. Το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό. Από τη μια υπήρ­χε ένα συγκλονιστικό κείμενο που με συντάραξε και από την άλλη μια σπουδαία παράσταση που έφτιαξε ο Γιάννης με πο­λύ μεράκι. Εκείνο το βράδυ του είπα: «Αυτό το έργο θα το κά­νουμε μαζί σε κάποια χρόνια». Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να το κά­νουμε. Και το κάνουμε. Όταν βάζω κάτι στο μυαλό μου και το θέλω πολύ, κάνω το παν για να το πετύχω.

Είπες πάρα πολλά «όχι» για να κάνεις τον «Τζόρνταν». Και ήταν δελεαστικές προτάσεις...

Υπήρξαν όντως πολλές προτάσεις αλλά το μυαλό μου είναι σε αυτό το «στοίχημα» μου, για το οποίο πρέπει να δουλέψω σκληρά μαζί με τον Γιάννη. Δεν μπορούσα να κάνω και κάτι άλλο και να μην αφιερώσω στον «Τζόρνταν» όσο χρόνο χρει­άζεται, Θα μπορούσα να το κάνω όπως κάνουν και άλλοι. ‘Ο­μως όχι. Επέλεξα να ρίξω όλο μου το βάρος στον νέο μου ρό­λο. Δεν μου αρέσει η βολή, ο εφησυχασμός. Δεν μου αρέσει το «εύκολο», θέλω να παλεύω να κερδίζω πιο πολύ έδαφος στον χώρο, με διαφορετικά πράγματα.

Όταν ανεβάζεις τον πήχη, δεν μπορείς παρά να αγωνιστείς για τον στόχο που βά­ζεις. Βασίλη, δεν μου χαρίστηκε ποτέ τίποτα κι από κανέναν, όπως ξέρεις καλά. Ό,τι πέτυχα -ό,τι κι αν είναι αυτό-το πέτυχα μέσα από προσωπική πάλη, αγάπη και πάθος! Ανεβαίνω ένα σκαλσπατάκι και θέλω να γίνει όσο το δυνατόν σωστότερα το νέο αυτό βήμα. Γι' αυτό και δουλεύω πολύ...

Μετά τη «Νεράιδα και το παλικάρι», θα περίμενε κανείς να κάνεις κάτι νέο, ίσως πιο δύσκολο, αλλά σίγουρα όχι τον μο­νόλογο. Εσύ το τόλμησες, όμως. Είσαι τολμηρό κορίτσι τελι­κά, Μαρία.

Τολμηρό κορίτσι... Τολμάω να προχωράω. Τολμάω να εξελίσ­σομαι δουλεύοντας σαν σκυλί. Ξέρεις πολύ καλά πόσα χρόνια δεν έχω σταματήσει να δουλεύω σκληρά. Σου ξαναλέω αυτό που σου είπα πριν. Κάνω αυτό που ζητάει η ψυχούλα μου, Βα­σίλη. Το πιο εύκολο για εμένα θα ήταν να πω «ναι» σε μια πρό­ταση που θα με ήθελε σε κεντρική σκηνή, με κωμωδία και με ρόλο ανάλογο των ρόλων που έχω παίξει έως σήμερα.

Θα ή­μουν στη βολή μου, χωρίς «κίνδυνο». Μου αρέσει να «κινδυ­νεύω», λοιπόν, και να... βουτάω πια σε διαφορετικά «νερά». Τόλμη το λες αυτό, ρίσκο; Πες το όπως θες. Αλλά, αφού αυτό επιθυμώ, σε αυτό προχωράω.

Λεν φοβάσαι που σε περιμένουν ήδη στη γωνία και άρχισαν τα πικρόχολα σχόλια «α, η Κορινθίου κάνει και μονόλογο τώρα»;

Πάντα με περιμένουν στη γωνία, ό,τι κι αν κάνω. Θυμάσαι ό­ταν έκανα κωμωδία -με τον Γιάννη σκηνοθέτη πάλι- που άρ­χισαν να λυσσάνε που τολμούσα να κάνω κωμωδία; «Από πού κι ως πού; Είναι δύσκολο είδος η κωμωδία». Δεν κάθισα να τους ακούσω.

Και ήσουν και καλή, θυμάμαι. Απρόσμενα κωμική. Τώρα, όμως, με τον μονόλογο έχουν στήσει ήδη πάρτι με διάφορα σχόλια, πρέπει να ξέρεις.

Βασίλη μου, ξέρω πολύ καλά τι συμβαίνει! Και τι θα συμβεί γιατί τολμάω να κάνω μονόλογο. Είναι ένα σπουδαίο κείμε­νο, έχω να παίξω μια σύγχρονη Μήδεια που φτάνει να σκο­τώσει το παιδί της μέσα σε μια τρέλα, μια παράνοια. Δεν θέ­λει να της το πάρουν και φτάνει σε μια τραγική πράξη, η οποία φέρνει μια ακόμα ακραία κίνησή της-να μην τα προδώ­σουμε όλα ακόμα.

‘Εχοντας να κάνεις με ένα τέτοιο κείμενο και έναν τέτοιο ρόλο, θα κάτσεις να ασχοληθείς με τους κακεντρε­χείς και τους μικρόψυχους που δεν περιμένουν να δουν καν το αποτέλεσμα και μετά να κρίνουν; Δεν θα τους κάνω τη χά­ρη. Δεν θα χάσω πολύτιμο χρόνο. Εχω μπροστά μου έναν ρόλο-βουνό.

Μια γυναίκα γεμάτη τραύματα από την παιδική η­λικία της που κακοποιείται στη σχέση της, που αναγκάζεται να κάνει απίστευτα πράγματα για να ζήσει το παιδί της που προ­σπαθεί να το κρατήσει σφιχτά να μην της το κλέψουν, που το σκοτώνει μέσα στην παράφορα της που δικάζεται γι' αυτό και που φτάνει σε μια πράξη απόλυτου πόνου. Όλη μου η προσο­χή είναι στραμμένη στον ρόλο αυτόν πια - πέρα από την οικο­γένεια μου φυσικά. Δεν έχω μυαλό να ασχοληθώ με κακίες...

Πηγή: Realnews