Δεν φαντάζεστε με ποιον πήγαινε στο ίδιο σχολείο ο Δημήτρης Πιατάς!

Μιλώντας για το δύσκολο επάγγελμα του ηθοποιού, ο Δημήτρης Πιατάς μίλησε για την εποχή που συνειδητοποίησε ότι θα ασχολούνταν με την υποκριτική. Και τότε, αποκάλυψε με ποιον ή μάλλον με ποιους ήταν στο ίδιο σχολείο. Διαβάστε τι αποκάλυψε...

Πώς το κάνετε αυτό το πράγμα όλοι οι ηθοποιοί; Μπορεί να σας βασανίζουν χίλια δυο προβλήματα και ξαφνικά είναι σαν να πατάτε ένα κουμπί ανεβαίνοντας στη σκηνή και εξαφανίζονται όλα. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή.

«Είναι αναγκαίο κακό - ή καλό. Όταν ανεβαίνεις στη σκηνή, εκτίθεσαι. Μη νομίζεις ότι μπορεί να το κάνει ο καθένας αυτό. Επειδή υπήρξα και δάσκαλος υποκριτικής, το πρώτο μάθημα που έκανα στους μαθητές μου ήταν να τους πω: «Μπορείτε να εκτεθείτε;», «Μπορείτε να αυτογελοιοποιηθείτε;», «Μπορείτε επειδή αγαπάτε τον εαυτό σας να τον μισήσετε σκηνικά;», «Μπορείτε να ξεφτιλιστείτε σκηνικά;». Αν το πετύχεις αυτό, είσαι ηθοποιός!».

Πότε ένιωσες να το καταφέρνεις

«Θα σου πω το εξής, η παιδικότητά μου είχε θεατρικότητα ερήμην μου. Συμβαίνει σε πάρα πολλά παιδιά αυτό και όταν το αντιλαμβανόμαστε συνήθως λέμε «Αυτός θα γίνει θεατρίνος». Εγώ ήμουν ένα παιδί που του άρεσε να παίζει. Ήμουν χαριτωμένος χωρίς να έχω θράσος. Έκανα τον καραγκιόζη, διοργάνωνα προβολές ταινιών, έβγαζα περιοδικό στο σχολείο...».

Τι όνομα είχες δώσει στο περιοδικό;

Το έγραφα και το τύπωνα ο ίδιος. Το ονόμαζα Σανσελόρ, από ένα άγνωστο έργο του Ιούλιου Βερν που μου άρεσε πολύ. Ήταν ένα περιοδικό ποικίλης ύλης. Έτσι, έβγαζα το χαρτζιλίκι μου. Πρόσφατα βρήκα έναν παλιό συμμαθητή και μου είπε ότι έχει ένα τεύχος, το οποίο έχει φυλάξει ως ανάμνηση. Του απάντησα «Πρόσεξε! Μελλοντικά μπορεί να το πουλήσουμε». Πήγαινα σε ένα βαρβάτο σχολείο και είχα πολλούς συμμαθητές που αργότερα στη ζωή τους κατέλαβαν διάφορους υπουργικούς θώκους. Έγιναν, επίσης, δημοσιογράφοι παρουσιαστές, καθηγητές πανεπιστημίων. Ένας εξ αυτών έχει όνομα και μάλλον τον γνωρίζεις. Λέγεται Γιώργος Κοσκωτάς!»

Σοβαρά;

«Ναι, ήταν έναν χρόνο μικρότερός μου αλλά γνωριζόμασταν όλοι με τον τρόπο μας. Γενικά, ήμασταν μια περίεργη γενιά. Και στο θέατρο αργότερα...».

Τι γενιά ήταν αυτή;

«Νομίζω ότι τώρα πια μπορώ να κάνω ένα flashback και να πω πως ήταν μια γενιά με πολύ ενδιαφέρον, γιατί ερχόταν από ένα ισχυρό θεατρικό κατεστημένο. Από τη μία το Θέατρο Τέχνης, αυστηρό και κλειστό, από την άλλη το Εθνικό με όλους αυτούς τους σπουδαίους: Μινωτής, Παξινού, Βόκοβιτς, Βαλάκου, Χατζηαργύρη. Και ήταν και ο κινηματογράφος, Βουγιουκλάκη - Παπαμιχαήλ.

Δεν υπήρχε χώρος για τους νέους. Το αντίθετο, δηλαδή, απ' ό,τι συμβαίνει σήμερα. Σήμερα πρωταγωνιστούν οι νέοι. Και σωστά πρωταγωνιστούν. Η δική μας θεατρική γενιά βγήκε ως ρωγμή σε αυτό το καθεστώς. Δεν ήταν ούτε όμορφη ούτε ρωμαλέα όπως ο Κούρκουλος. Ήταν πιο αρρωστιάρικη, βλέπε Γιώργος Κιμούλης, Λάκης Λαζόπουλος, Αννα Παναγιωτοπούλου, Μίρκα Παπακωνσταντίνου.

Η οποία γενιά όμως δεν είχε πρόβλημα με τον εαυτό της, ήξερε να αυτοσαρκάζεται κι αφουγκράστηκε την ατμόσφαιρα της εποχής. Ενας κόσμος κατέρρεε και ένας καινούριος ερχόταν. Όχι απαραίτητα καλύτερος. Θα έλεγα ότι αυτός ο κόσμος που ήρθε μετά, η γενιά μου, εξελίχθηκε σε λαμόγια. Με φούσκες επιτυχίες και ένα lifestyle που πληρώνουμε τώρα».

Πώς σε καθόρισε αυτή η εποχή;

«Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι μας έδωσε επιτυχία, η οποία μεταφράστηκε εμπορικά και καλλιτεχνικά. Μας πρόσφερε χρήματα, ευμάρεια, αγοράσαμε αυτοκίνητα και σπίτια, άσχετα αν χρεοκοπήσαμε μετά. Όλα αυτά όμως έγιναν από τη δουλειά μας. Τώρα τα παιδιά μας είναι «η γενιά της κρίσης». Αν ο μπαμπάς δεν έχει στην Κορώνη χρήματα, δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα».

Είπες πριν ότι σωστά πρωταγωνιστούν οι νέοι σήμερα. Είναι ωραίο να το ακούς αυτό, γιατί δείχνει έναν άνθρωπο χορτασμένο και ακομπλεξάριστο.

«Δεν είμαι ακομπλεξάριοτος, είμαι πραγματιστής. Κανένας δεν μπορεί να σου πάρει τη δουλειά, αν κάνεις για τη δουλειά. Δεν ευθύνεται ο άλλος που καλύπτει το κενό που άφησες εσύ. Λίγη αυτοκριτική... Η Τέχνη δεν είναι ανταγωνιστική μας την πουλούν ανταγωνιστικά. Εγώ κερδίζω από τη νέα γενιά, χαίρομαι που δουλεύω μαζί τους, όπως τώρα στον Προμηθέα Δεσμώτη. Πίστεψε με, υπάρχει σοφία και στο μωρό που γεννιέται. Ανοιχτά μάτια θέλει ο καλλιτέχνης. Και να εισπράττει τη σοφία των άλλων για να την προσθέτει στη δική του και να γίνεται καλύτερος υποκριτής».

Θεατρικά πώς βλέπεις τα πράγματα;

«Θα έλεγα ότι είναι λίγο σουπερμάρκετ η Τέχνη σήμερα. Και με ενοχλεί πολύ αυτό, βέβαια Τέχνη με πολλές δόσεις και πολλά δώρα. Ακόμη και αν δίνεται δωρεάν, πρέπει να δίνεται με την έννοια της προσφοράς και όχι ως εμπόρευμα. Είναι ενοχλητικό το «δωρεάν» στην Τέχνη».

Πηγή: People